[24-9-2013]

Na Khertvisi gaan we door naar Vardzia, een groot grottencomplex. Onderweg zien we diverse grotten in de rotswand. Als we er heel veel bij elkaar zien, blijkt dat Vardzia te zijn.

Vardzia werd door koning Giorgi III in de 12e eeuw als fortifcatie gebouwd. Later stichtte zijn dochter, koningin Tamar, er een klooster dat uitgroeide tot spiritueel centrum met 2000 monniken. De monniken leefden in grotwoningen van wel 13 etages boven elkaar, uitgehouwen in de bergwand. Ook nu is het nog als klooster in gebruik en leven in enkele van de grotten monniken.
Voordat we bij de grotten zijn moeten we een aardig stuk flink klimmen over een weg. Vardzia is absoluut ongeschikt voor mensen met ernstige hoogtevrees. Rik staakt dus na een klein deel zijn verdere tocht door Vardzia. Ik ga alleen met het fototoestel verder. In de grotten is binnenin verder weinig te zien, maar de kerk is prachtig. Ook die is helemaal in de rots uitgehouwen en zowel buiten als binnen zitten fresco’s. Helaas mag je binnen geen foto’s maken en ik ben zeker met een kaarsenverkopende priester als waakhond veel te onhandig om dat stiekem te doen. Net als in veel Georgische kerken moet ik naast mijn hoofddoek ook een rok over mijn lange broek aan. Als dat moet, liggen er altijd schortrokken klaar. Hier hebben ze hemelsblauwe lappen met babykamerbeertjes, tekenfilmvogeltjes en vriendelijke vlindertjes erop. De god van deze kerk heeft een vreemde smaak. Om niet tussen de grotten te verdwalen, loop ik dezelfde weg terug. Een verstandig besluit, want als je te ver doorloopt, kom je via een andere weg weer helemaal beneden uit en was ik nooit meer langs Rik gekomen. We zijn een fraaie combinatie samen: hoogtevrees gecombineerd met een compleet ontbrekend oriëntatievermogen.