[14-2-2014, Granada]

Ik heb vandaag voor het eerst van mijn leven een Valentijns roos gehad. Tijdens het ontbijt zien we mensen met een roos zitten. In veel landen komen mensen langs de tafels om rozen te verkopen, maar nooit binnen het hotel en nooit bij het ontbijt. We vinden het vreemd tot Rik bedenkt dat het Valentijnsdag is. Als we bijna klaar zijn met ontbijten, komt de baas van het hotel bij ons langs en krijg ik ook een roos. De roos krijgt een leeg waterflesje als bloemenvaas en moet de volgende dag in Granada achterblijven. De roos mag niet verder mee op reis.

[14-2-2014, Granada]

Foto: Iglesia de Xalteva.

Granada is een leuke stad om in rond te kijken en wij gebruiken onze dag goed om al het moois te bekijken. Achter veel huizen – het is zo warm dat ramen en deuren open staan – kan je doorkijken tot aan de binnenplaats waar het huis omheen is gebouwd. Veel van de grote koloniale huizen zijn nu omgebouwd tot hotel of hostel. We lopen eerst naar de Iglesia de Xalteva, een grote, gele kerk die jammer genoeg dicht is.

[14-2-2014, Granada]

Foto: interieur van de Maria Auxiliadora.

We gaan verder naar de Maria Auxiliadora die van binnen helemaal in pasteltinten blauw en groen is uitgevoerd. Vanuit de kerk kijk je op een pleintje met een schooltje waar de kindertjes in de rij moeten staan, maar dat kost nogal moeite. Het valt meteen op dat de jongetjes donderjagen en de meisjes met elkaar bezig zijn.

[14-2-2014, Granada]

Foto: Fuerte La Pólvora, helaas gesloten.

Van de kerk lopen we naar het voormalig fort dat gesloten is vanwege renovatie. De bewaker vertelt ons dat dit de vroegere gevangenis van de Somoza's was en dat hier het kruit voor de oorlogen werd bewaard.

[14-2-2014, Granada]

Foto: de aandacht in de technische school is wat verslapt.

Van het voormalige ziekenhuis staan enkel nog wat muren overeind. Het voormalig station is beter af. Daar is nu een technische school in gevestigd en het station, de locomotieven en de presidentiële trein zijn prachtig opgeknapt. Een bewaker helpt ons de ingang vinden en vraagt – waarschijnlijk illegaal – 2 dollar toegang. We gunnen de man zijn lolletje.

[14-2-2014, Granada]

Foto: de grote nationale held van Nicaragua: Sandino, een vrijheidsstrijder uit de jaren 20 van de vorige eeuw.

Op de Plaza de Sandino vinden we natuurlijk de nationale held Sandino, maar ook San Martín (onafhankelijkheidsstrijder). Zo gaat de geschiedenis voor je leven. De munteenheid van Nicaragua is de córdoba en – je voelt het al aankomen – die is zo genoemd ter meerdere eer en glorie van de oprichter van Granada (en León).

[14-2-2014, Granada]

Vanaf het station lopen we langs de Franciscuskerk terug naar het plein. Voor de kerk staat een grote façade en daarachter staat de gele kerk zelf. Op de witte façade staat de verklaring. De kerk is door William Walker in 1856 in brand gestoken en daarna in 1867 en 1868 in een nieuwe vorm herbouwd. Toch leuk om zulke historische schurken in het echt tegen te komen.

[14-2-2014, Granada]

Foto: historische schilderingen naast de Franciscuskerk; hier de komst van de Spanjaarden en het katholicisme.

De Franciscuskerk is dicht, maar ernaast is een mooie hal met muurschilderingen die de geschiedenis van Nicaragua verbeelden. Onder de schilderingen staan citaten uit brieven die betrekking hebben op de tijd van de schildering.

[14-2-2014, Granada]

We lopen naar de Plaza de Independencia ofwel de Plaza de Leones. Daar is een groot gebouw, het Casa de Leones of Casa de tres culturas, een fraai gebouw met prachtige binnenplaats en balkonnetjes. In het gebouw zit de muziekschool en we horen iemand het requiem van Mozart op de piano spelen. Het plein staat helemaal vol met kraampjes ter ere van het internationale poëziefestival dat hier van 16 – 22 februari gaat plaatsvinden.
Bij de bank wisselen we nog wat euro’s. Het duurt heel lang voor we aan de beurt zijn, maar aan het meisje dat het geld uittelt kan het niet liggen. Ze telt razendsnel de biljetten en vraagt dan aan ons of het klopt. Dat ging veel te snel, ze heeft er veel plezier in en telt met ons een stuk langzamer de stapel na. Als we het met haar eens zijn, telt ze het geld nog een keer razendsnel na en dan mogen wij het hebben.

Begrafenis bij de Merced

Bij de Merced kerk kan je de toren beklimmen en vanaf de toren heb je aan één kant uitzicht over de stad met de kathedraal en daarachter het Nicaragua meer, aan een andere kant zie je achter de stad de enorme Mombacho vulkaan oprijzen. Als we beneden komen, is net de begrafenisdienst in de kerk afgelopen. We pakken de zij-uitgang om de familie niet voor de voeten te lopen en zien dan een paard en wagen aankomen waar heel veel mensen naast lopen. Als ze dichterbij komen, zien we dat ook dit een begrafenisstoet is. De overledene ligt in een prachtige, zwarte, bewerkte houten koets met witte gordijntjes voor de ramen. De paarden dragen een lichte deken en de koetsier heeft een deftig zwart kostuum. Doodzonde om in een kist in zo'n mooie koets te liggen, kan je beter doen als je er nog iets van merkt. Het is zwaar werk om de kist uit de koets te krijgen en met vier man staan ze te sjorren. De sjieke kist met inhoud is kennelijk behoorlijk zwaar en helt vervaarlijk over en klettert bijna op straat. Een toegesnelde vijfde man weet op het nippertje te voorkomen dat de overledene oneerbiedig op straat belandt. Volgens ons zou zo'n koets ook in Nederland wel aftrek vinden.

[14-2-2014, Granada]

Foto: in de kathedraal is een grot met Maria die een vrouw op bezoek krijgt.

Na een rondje over de markt waar werkelijk van alles te koop is, gaan we naar de kathedraal. De kathedraal is groot en licht en heeft twee zijbeuken. Het altaar met een Mariabeeld tegen een achtergrond van in kleur verlopende blauwtinten is erg mooi. In de kerk is een kinderdienst bezig waarin de kinderen voorbereid worden op hun eerste communie.

[14-2-2014, Granada]

Als laatste doen we de Nuesta Señora de Guadalupe kerk. Het is een vriendelijke kerk met fraaie pilaren en mooie tegels op de vloer. De glas in lood ramen hebben gekleurde blokken en kunnen open. In dit klimaat niet onverstandig.

[14-2-2014, Granada]

Foto: de werkdruk in Granada is toch iets minder hoog.

In Granada geven we bij de wasserette ook weer de was af. De eerste middag hebben we geïnformeerd en in vier uur hebben ze je was klaar. Prima dus. De volgende dag geven we de was om negen uur af, maar die is dan opeens pas om zeven uur klaar. Maakt niet uit, we hebben hem toch niet nodig. Om zeven uur gaan we terug naar de wasserette, maar de was is er niet. Ze hebben nog een uurtje nodig. Is onhandig, want we moeten nog eten en de wasserette sluit om negen uur. Geen probleem, er moeten nog zoveel klanten komen, dus ze zijn echt wel tot half elf open. De reden van de vertraging: er zijn in Granada problemen met de elektriciteit.
We gaan maar eerst eten en zijn om even voor half negen terug bij de wasserette. Er is geen was. We moeten nog 'heel eventjes' wachten. 'Heel eventjes' duurt volgens het meisje 20 minuten. Daar hebben we heel geen zin in, dus we laten haar bellen naar de persoon die de was moet komen brengen. Na het bellen duurt het volgens het meisje nog een kwartier, wat langer is dan de oorspronkelijke heel eventjes.
Om even voor negen komt er een vrouw aan met plastic zakken vol was. De onze is daar niet bij. Tijdens het wachten hebben we ook al een Engels stel gesproken dat wacht op de was. De man van het stel kijkt de zakken door, maar zoals het veel mannen vergaat, heeft hij geen benul of de onderbroeken en de shirts van hem zijn. We vragen aan de wasvrouw waar onze was is. Die gaat ze met een taxi halen en we moeten opnieuw 'heel eventjes' = 20 minuten wachten. Er zijn namelijk problemen met de elektriciteit in Granada.
Er gebeurt een hele tijd niets, tot er om kwart over negen een man verschijnt die duidelijk met de wasserij te maken heeft. Hij vraagt wat het probleem is. Volgens hem is er geen probleem, we moeten alleen 'heel eventjes' wachten, want er zijn problemen met de elektriciteit in Granada. Ze willen weten in welk hotel we zitten, dan komen ze de was wel brengen. Geen sprake van. Dan komt de was niet en als je terug gaat, is de deur vast en zeker gesloten. Vieze was is naar, maar geen kleren is toch echt nog een stuk lastiger. Wij blijven tot we de was terug hebben. Zelfs Rik, toch altijd een stuk geduldiger dan ik, begint het nu goed zat te worden. Ook de man verdwijnt en het meisje blijft achter en doet niets.

Om vijf over half tien komen de man en de vrouw samen terug met plastic zakken met was. En hoera, we herkennen allebei blij onze kleren. Als we de was voelen zijn we iets minder blij. De was is nog nat en morgen reizen we weer verder. Na meer dan een uur wachten vertrekken we met schone, natte kleren. Gelukkig hebben we de waslijn en de knijpers nog en een hemelbed met klamboe. Op vakkundige wijze knoopt Rik de waslijn over de diagonalen vast aan de hoge bedspijlen en ik hang de was op. We slapen op Valentijnsdag romantisch in een hemelbed met een hemel van natte sokken en onderbroeken! Dankzij de airco en de fan is alle was de volgende ochtend toch droog en geschikt om in te pakken.