[8-9-2007, richting Aqtobe]

We gaan terug naar Aral om de treiners af te zetten bij het hotel en met de truck alvast op weg te gaan. Het loopt anders. De beloofde vierpersoons compartimenten met slaapmogelijkheid zijn vol (de treinreis duurt ongeveer 24 uur). Er zijn alleen gewone stoelen. De stand truck-trein verandert daardoor van 7-11 naar 10-8. Even later komt Claire vertellen dat er alleen twee aan twee verspreide plaatsen zijn in de trein. Dat laat de stand onveranderd. Nog een mededeling later blijkt dat er zelfs verdeeld over twee verschillende treinen niet voldoende plaatsen zijn. Dat brengt de definitieve eindstand op 18-0. Iedereen gaat mee over de 'slechtste weg ooit'.

Op de markt slaan we opnieuw boodschappen in, omdat we nu alle dagen met de hele groep moeten eten. Ook kopen we een mooie, nieuwe broek voor Rik, die hij in het kraampje op de markt past. De marktlui vinden dat wel een vermakelijke actie.

Het landschap tussen Aral en Uralsk verandert opnieuw van woestijn naar steppe met hier en daar stukjes bos en soms grote landbouwvelden die allemaal geoogst zijn. De weg is op sommige stukken inderdaad slecht, maar niet beter of slechter dan in Mongolië En zeker driekwart is asfaltweg van redelijke tot goede kwaliteit.

[8-9-2007, richting Aqtobe]

Deze nacht zijn we onze tent kwijt. Toevallig gaan we vanavond als een van de laatste naar bed, wat eigenlijk nooit gebeurt. Het licht bij de truck is uit, er is geen vuur en de maan laat het afweten. Het is stikdonker en niets om je op te oriënteren. Van tevoren hadden we vastgesteld dat we vanaf de achterkant van de truck gezien in de richting van 7 over het uur moesten lopen. Daar staat de tent niet en als we omdraaien heeft de truck vals gespeeld en staat gedraaid ten opzichte van hoe die eerst stond. We lopen wel vijf keer op en neer, komen bij alle andere tenten uit en kunnen bijna de truck ook niet meer vinden. De hoofdlampjes werken ook niet mee, de batterijen beginnen op te raken. In al onze wijsheid hadden we besloten dat ze het nog genoeg deden voor de laatste paar kampeerdagen. Uiteindelijk kloppen we aan bij een tent met een felle lantaarn en vragen die te leen. Na opnieuw zoeken, vinden we gelukkig eindelijk de tent met onze bedden er in.

De volgende ochtend staat de tent keurig op 7 over het hele uur, gemeten vanaf de achterkant van de truck. Je voelt je bepaald verloren als je in het stikdonker je huis niet kunt vinden en in steeds minder tenten nog een lichtje ziet!

[9-9-2007, richting Aqtobe]

Het landschap wordt weer meer steppe-achtig en we zien meer vogels, onder andere een hele grote roofvogel die op een paaltje langs de weg poseert. We zien ook percelen met heel duidelijk aangeplant bos. Af en toe zien we ook verbrande stukken.

Vanaf een uur of drie wordt de weg beter en kunnen we redelijk goed opschieten. Laat in de middag passeren we een trieste stad, Khromtau, met grauwe hopen steenkool, pijpen en fabrieken.

Onderweg stoppen we om hout te verzamelen. ’s Avonds kunnen we dan koken op een houtvuur in plaats van op gas. Vandaag stoppen we op een hooiland met een slappe ondergrond.