[6-8-2007, ten noorden van Khorgo]

We vervolgen onze zoektocht. We staan nu voor de goede rivier, een snelstromende brede rivier. Gelukkig zijn er in zo'n groep altijd meer avontuurlijke mensen dan wij. Ron, een Australiër die ‘s zomers bij de brandweer werkt, gaat gekleed in korte broek en gewapend met een stok samen met Claire op verkenning. Het ijskoude water reikt tot boven hun knieën en door de ongelijke gladde ondergrond van rolstenen en de sterke stroming zien we ze voortdurend bijna vallen.

Het is duidelijk: dit is te gevaarlijk voor Gisele. Opnieuw gaan we terug naar het dorp en opnieuw gaat Temir vragen. Als uiterste oplossing kunnen we de truck helemaal leegmaken en de lege truck over de brug sturen, maar dan moeten we wel weten of de brug dat aan kan. Temir vindt een vrachtauto die ook door de rivier over gaat steken. Die volgen we door het dorp, we wachten op het uitladen van de vrachtwagen: de deur en het ronde bovendeel van de ger moeten in het dorp afgeleverd worden. Vervolgens blijkt dat de vrachtwagen wel door het te diepe water waar wij net waren, oversteekt.

We zijn weer terug bij af. Opnieuw gaan we zoeken en we vinden een plek waar de zijrivier nog niet in de grote rivier is uitgestroomd. Op het oog lijkt het hier beter en onze dappere Australiër gaat opnieuw op onderzoek uit. Het water komt nu hooguit tot halverwege zijn kuiten. Nu durft Gisele ook. We zien de weg die we moeten hebben nu lopen, van ons gescheiden door diepe geulen en massieve rotsblokken als berm. Weer moeten we zoeken hoe we verder kunnen. Uiteindelijk vinden we ook hier een doorgang en drie uur na vertrek rijden we eindelijk op een weg.

[6-8-2007, richting Moron]

Het aangepaste plan na het tijdverlies door de rivieroversteek is nu om Moron te halen en daar eten te kopen voor de extra overnachting vóór het meer. Ook dat schiet niet op. Na de lunch moeten we nog 100 km. en om half zes moeten we nog steeds 50 km.
Om kwart voor acht zien we een mooie stevige betonnen brug, die vlak voor Moron moet liggen. Iedereen is opgelucht: hier kan Gisele makkelijk over.

We hebben te vroeg gejuicht. De brug mag stevig zijn, voor de brug wacht ons een nieuw oponthoud: een politiewagen, een dikke oom agent en een tafel vol druk schrijvende officials, allemaal op één na voorzien van een mondkapje. We denken eerst dat het om een gewone controle gaat, we komen per slot dichter bij de grens. Uit een witte tent zien we drie volledig in witte beschermkleding gehulde figuren komen. Witte pakken, hoofdkappen, handschoenen, laarzen, ze lijken op onze vogelgriep bestrijders.
De post blijkt een controle-/bestrijdingspost voor de marmottenziekte. Eens in de zoveel tijd breekt in geïsoleerde delen van Mongolië de builenpest uit. Marmotten zijn de dragers ervan en door een soort vliegen wordt de ziekte overgebracht op mensen. Alle voertuigen die het gebied uitgaan worden ontsmet, van de andere kant af ben je volledig vrij om het besmette gebied in te gaan.

Temir gaat met alle papieren naar de tafel met de officials. Wij mogen onder geen beding de truck uit. Veel te gevaarlijk. Verderop lopen mensen gewoon rond en staan tentjes en voor de Wc mogen we er na toestemming ook uit.

Temir wacht op goedkeuring van de papieren, maar zo simpel gaat dat niet. Claire en Tony hebben namelijk een ongeldig (lees niet Mongools rijbewijs). Daar moet de chef eerst bijkomen. Jeepje na jeepje passeert ons en we staan maar te wachten zonder boodschappen, zonder eten, zonder slaapplaats, terwijl het langzaam donker wordt.
Alle snoepjes en biscuitjes gaan op en we vermaken ons met de dikke agent die wel een mondkapje op heeft, maar alleen als hij niet rookt. Temir blijft afwachten wat er gebeurt en onderneemt of vraagt niets. Er gebeurt dan ook niets tot kwart over tien. Claire roept ons dan: we moeten allemaal de truck uit en over de mat met ontsmettingsmiddel lopen. Gisele's wielen worden een voor een afgespoten met een desinfecteringsmiddel. We zijn door de controle. Het offer dat we daarvoor betaald hebben, is inbeslagname van Temir's papieren en paspoort.

In het donker speuren we naar een kampeerplek wat helemaal niet meevalt. Uiteindelijk zetten we om 11 uur de tenten op en eten we instant soep en kale witte bonen in tomatensaus die allebei voortreffelijk smaken.