[25-7-2007, richting Yolan Am]

Deze öwöö is versierd met blauwe linten. Driemaal er omheen lopen en het gaat je goed.

[25-7-2007, Yolan Am]

Vanaf het kamp rijden we naar de Yolyn Am, wat betekent ‘vallei van de lammergieren’. We gaan daar heen omdat je er tot ver in de zomer ijs vindt. De vallei is op 2000 meter en op beschaduwde plaatsen hoort het ijs te blijven liggen. Ze hebben dit jaar niets voor ons bewaard. Het voelt ook te onwaarschijnlijk als je voorzien van zonnepetje en zonnebrand puffend loopt te wandelen. Overigens is onze wandeling door de vallei ook zonder ijs prachtig.

Yolyn Am maakt onderdeel uit van een enorm natuurpark, het Gobi Gurvan Saikhan NP. De vallei is in alle opzichten prachtig. Er staan zo ontzettend veel planten: wilde akelei, orchideeën, gele papavers, en gele clematis, edelweiss en nog veel en veel meer. Verder struikel je over de marmotten, een soort woestijnratten en de vogels. Daarnaast is de vallei ook landschappelijk prachtig met grillige rotsbergen en smalle en bredere doorgangen door de vallei.

[25-7-2007, Yolan Am]

We kamperen vlak buiten de toegang tot de vallei waar een prachtig museum en informatiecentrum is. Het is een leuk museum, beheerd door een aardige mevrouw met een kindje, die ons het Mongoolse dobbelspel met vier botjes laat zien. Aan de worp met de vier botjes kan je je toekomst aflezen. Gelukkig wordt ons louter geluk en voorspoed voorspeld. In het museum staan opgezette dieren uit de Gobi woestijn en er is een aparte zaal met dinosaurussen.

In het informatiecentrum hangt een folder over een tourist camp in de Baliem vallei op Irian Jaya.

[25-7-2007, Yolan Am]

's Avonds krijgen we een stukje cultuur: traditionele muziek, zang en dans. Zijn dergelijke culturele voorstellingen meestal een beetje nep, deze behoort tot de topklasse. De vier mannelijke musici zijn stuk voor stuk zeer professioneel. Ze bespelen niet alleen een serie instrumenten (twee-snarige paardenhaarviool, soort citer, gedraaid blaasinstrument met heel veel kleppen), ze kunnen ook prachtig zingen. Ze zingen met een speciale techniek (khoomii) die vrijwel uitsluitend in Mongolië voorkomt. Ze laten hun stem diep uit hun keel (soms lijkt het wel uit hun buik) komen en het lijkt alsof ze meerdere tonen tegelijk kunnen zingen. Ik zit met kippenvel te luisteren.

Op de CD staat dat de groep 'Tenger ayalguu' heet. De man op viool heet Battugs Oyunbileg en op zijn CD speelt hij ook enige westerse klassieke melodieën.