[6-11-2015]

Genoeg over Phnom Penh en door naar ons volgende reisdoel: Chambok, 150 km ten west-zuidwesten van Phnom Penh. Chambok bestaat uit negen verschillende dorpjes die met behulp van een NGO in 2002 een gemeenschappelijk ecotoerisme project opgezet hebben. Ze laten de bezoekers zien hoe de lokale bevolking hier leeft, ze koken eten voor je en veel huizen hebben een homestay waar je op een kamer in het huis kan overnachten. Met een gids kan je de omliggende mooie omgeving met bamboebos en watervallen bekijken. Het doel is om de lokale bevolking een aanvullend inkomen te verschaffen en ze aan te zetten om hun omgeving en het bos te beschermen. Er zijn 160 families bij het project betrokken en het geld dat bij het project binnenkomt gaat naar die families, naar bescherming van de omgeving of wordt geïnvesteerd in het project.

[6-11-2015]

Foto: aankomst bij het project.

De hele dag is het al grijs en nog voordat we de stad uit zijn, begint het te regenen. Daarna wordt het harde regen die verandert in een tropische zondvloed. Soms neemt de regen af om daarna op dubbele sterkte terug te komen. Onderweg zien we geen plassen, maar grote meren op en langs de weg. Brommers en fietsers zakken tot over de helft van hun wielen weg in de plas en alles ziet rood, rood, rood van de rode aarde. De chauffeur komt hier vast ook niet vaak, want bij kruisingen is veelvuldig telefonisch contact, maar uiteindelijk komen we in het centrum van het project aan. In het centrum gebeurt alles. Alle activiteiten starten van daaruit, de keuken en het restaurant zijn er en er is een zaaltje waar voorstellingen gegeven kunnen worden.

[6-11-2015]

Bij aankomst is het wonder boven wonder even droog. Na de lunch en een uitgebreide toelichting op het project gaan we met de zogenaamde 'ijzeren buffel' op pad. De ijzeren buffel is een kleine tractor met een platte kar erachter. De tractor wordt vanaf de platte kar met twee heel lange handvaten bestuurd. Op de platte kar ligt een – inmiddels natte – bamboemat en daar moeten we op zitten. Comfortabel is het vervoer over de weg met zwembad-diepe plassen allerminst, maar leuk is het wel.

[6-11-2015]

We stoppen bij iemand die rijstwijn maakt en zien de borrelende vaten met gistende rijst en de destilleervaten van waaruit in een plastic jerrycan de rijstwijn opgevangen wordt. Lint, onze gids, vertelt dat de rijstwijnstoker erg goed is en daardoor rijk geworden is en een groot huis heeft. Mag zijn huis groot zijn (valt erg mee), zijn erf is zo smerig. Komt natuurlijk ook door de regen, maar je moet oppassen dat je niet uitglijdt in de modder en de koeienpoep. Vanzelfsprekend krijgen we een glaasje rijstwijn aangeboden waar we allebei een nipje van nemen. Het smaakt net als onze jenever.

[6-11-2015]

Het is inmiddels weer flink gaan regenen dus de rest van de tocht zitten we gehuld in de plastic Action poncho's te schudden op de natte bamboemat van de ijzeren buffel . Lint kondigt aan dat we nu gaan stoppen om te leren sieraden te maken. Een vriendelijke dame demonstreert hoe ze van een stukje rotan hele dunne sprietjes snijdt, ze vervolgens rond buigt en de uiteinden vast lijmt. Er komt nog een draadje rotan overheen en vervolgens neemt ze een gekleurd rotandraadje en dat wordt kunstig door de andere rotandraadjes gevlochten. Ze heeft voor ons allebei een armbandje op maat klaar gemaakt en de bedoeling is nu dat wij haar voorbeeld volgen. We zitten hier lekker droog onder een afdakje en zo zitten we samen gezellig bij de mevrouw onze armbandjes te vlechten. Ik moet wel eerlijk toegeven dat die van haar stukken mooier en regelmatiger zijn dan de onze en dat ik die van Rik afgemaakt heb. Na thuiskomst – het is eindelijk droog – krijgen we een stoomcursus kleefrijst maken en na het diner is er nog een vertederende dansvoorstelling van de kinderen uit het dorp.

Het is bijna aandoenlijk hoe goed ze hier hun best doen om het de gasten naar de zin te maken en hoe inventief ze zijn geweest in het bedenken van allerhande activiteiten om de gasten te vermaken. We zitten heus niet te wachten op het vlechten van armbandjes, maar de manier waarop ze het hier brengen, maakt het vanzelf leuk. Aan het eten wordt echt aandacht besteed en we krijgen heerlijk eten en veel te veel om samen op te eten. Drinken zit in een grote kist en je mag pakken wat je maar wilt. Wij zijn niet van die grote drinkers (en zeker niet als je geen eigen wc hebt en 's nachts in het stikkedonker de trap af moet, je schoenen beneden terug moet zoeken en langs de blaffende honden over het erf naar de wc moet), maar de mensen van het project weten allemaal dat als er gasten zijn, de drankkisten van slot gaan en iedereen heeft wel toevallig even iets te doen op het centrum en natuurlijk tijd om even een biertje te drinken.

[6-11-2015]

Na de dansvoorstelling brengt de chauffeur ons naar onze homestay die vlakbij is. We slapen net als in Cuc Phuong op de bovenetage. En ik zal het jullie maar bekennen, ik heb de nacht doorgebracht bij een vreemde man op de kamer. Als verzachtende omstandigheid kan misschien gelden dat Rik er ook bij was, maar toch... Bij de homestay wordt ons onze slaapplaatsen aangewezen. In de ruimte liggen drie matrasjes elk met hun eigen muskietennet. De linker twee matrasjes zijn voor ons en de rechter is voor de chauffeur die bij ons op de kamer blijkt te slapen. We zijn verbijsterd. We hebben niets tegen de goede man, maar om hem nou op de slaapkamer te hebben... Maar ja, we schikken ons er maar in, er valt nu toch niets aan te veranderen. De volgende dag als we naar de watervallen wandelen vraagt Lint hoe of we het hier vinden en of er nog dingen zijn die verbeterd kunnen worden. We leggen hem uit dat het voor ons westerlingen heel vreemd is dat we geen eigen kamer hebben. Dat is echt helemaal nieuw voor hem. Als je hier ergens overnacht, slaapt iedereen bij elkaar, maar hij zal het goed onthouden.