[19-11-2015]

Foto: ook in Stung Treng zijn rotondes die nog niet in een behoefte voorzien.

De laatste dagen in Cambodja zijn vol verrassingen. Natuurlijk hebben we een mooi programma van thuis, maar elke keer blijkt alles toch weer net anders. Het begint al met het vertrek uit Banlung. We hebben 13.00 uur 's middags na de lunch als vertrektijd door gekregen, maar na het ontbijt staat Kakada, onze chauffeur ons al op te wachten. We proberen af te stemmen hoe het zit. Kakada is reuze vriendelijk, maar organisatorisch en communicatief niet heel vaardig. Bovendien krijgen we de indruk dat hij het erg onbeleefd vindt om aan oudere mensen zoals wij, te vertellen hoe laat we iets gaan doen en wat er gepland staat, dus hij blijft voortdurend afwachten en ontwijkende antwoorden geven. Maar goed, we begrijpen dat het vanwege het programma van vanmiddag (tempelbezoek en boottocht) beter is om vroeger te vertrekken. Vinden wij ook goed, dus we vertrekken om half negen naar Stung Treng, waar we al ruim voor elf uur zijn. We vragen Kakada hoe het zit met de rest van het programma en begrijpen dat om 1 uur een gids komt. Met de gids gaan we dan eerst lunchen en daarna aan het programma beginnen.

[19-11-2015]

Foto: aan de oever van de Mekong in Stung Treng.

Om 1 uur komt inderdaad de gids, die niets weet van een boottocht of een lunch. Hij heeft alleen de tempel op zijn lijstje staan. De boottocht is voor morgen. We vergelijken de programma's voor morgen en ook die stemmen niet overeen. Gelukkig spreekt deze gids goed Engels en na enig overleg zijn we er uit. In zijn programma staat een trip naar een waterval, het spotten van dolfijnen en een korte kajaktocht, terwijl wij voor dezelfde dag een hele dag kajakken hadden staan. Als je mij een dolfijn aanbiedt, ben ik natuurlijk al om en gezien onze vaardigheden op kajakgebied, lijkt een uur kajakken ruim voldoende. We gaan dus volmondig mee in het programma van de gids.

[19-11-2015]

De gids – we noemen hem Tirvah, zo heet hij niet echt, maar wel ongeveer en we zijn zijn echte naam vergeten – neemt ons mee naar de ruïne van de Prasat Preah Ko, een tempel uit de 9e eeuw. Ruïne is een goed woord, want er staat alleen nog een klein stukje van een rode bakstenen toren met twee ruimtes overeind en de rest is, op een gehavende stier onder een afdakje na, verdwenen.

[19-11-2015]

Een prachtige blauwe gekko met bruine stippen vindt de ruïne geweldig om in te wonen en heeft zich diep in een spleet tussen de stenen verstopt.

[19-11-2015]

Tirvah neemt ons ook mee naar een nieuwere en een in aanbouw zijnde tempel. Daar horen we waarom boeddhistische tempels doorgaans zoveel pilaren hebben.

Er was eens een koning en die had een mooie, jonge dochter die goed bevriend was met de krokodil. Op zekere dag besloot de koning dat zijn dochter zou gaan trouwen, maar die wilde dat helemaal niet. Ze ging de krokodil om raad vragen en de goede krokodil bedacht een oplossing. Hij zou haar inslikken en in zijn maag vervoeren naar een veilige plek. Zo gezegd, zo gedaan. Helaas zagen de soldaten van de koning wat de krokodil deed en dachten dat de krokodil de prinses opgegeten had. De jacht op de krokodil werd ingezet, maar de krokodil was niet te vinden. De volgende dag baden de soldaten voor bamboeboten die de krokodil zouden kunnen vinden. De derde dag verschenen uit het niets de gevraagde boten, die de soldaten rechtstreeks naar de schuilplaats van de krokodil brachten. De jacht werd ingezet en uiteindelijk werd de brave krokodil gedood. Omdat de krokodil steeds had moeten vluchten voor de soldaten, had de prinses geen mogelijkheid gehad om weer uit de krokodil te kruipen en toen de buik van de dode krokodil werd opengemaakt, bleek de dochter niet opgegeten, maar door de te lange opsluiting wel overleden te zijn. De koning was diep bedroefd toen hij het nieuws hoorde en besloot een tempel te bouwen met 100 pilaren. Voor elke pilaar doodde hij een schone maagd van 18 lentes die onder de pilaar moest. Op het graf van zijn dochter werd de huid met vijf punten (vier poten en een staart) van de krokodil gespannen. En zo komt het dat tempels nog steeds veel pilaren hebben en dat boven een overledene een krokodillenvel hoort.

Bij gebrek aan krokodillen gebruiken ze daar nu lappen stof voor. In de huidige praktijk wordt er nu vaak een witte vlag uitgehangen ten teken dat er iemand overleden is. De nieuwe tempel die gebouwd wordt, heeft 120 pilaren. De pilaren horen eigenlijk van hardhout te zijn, maar omdat het hardhout net als de krokodillen vrijwel onvindbaar is geworden en onbetaalbaar is, zijn de pilaren nu van beton. Enkele pilaren zijn wel van hardhout, die zijn geschonken door rijke families. Hun naam en het gedoneerde bedrag voor de pilaren (zo'n 350 dollar per hardhout stam) staan op de pilaar vermeld. Het doden van schone maagden is ook uit het programma geschrapt, niet omdat die ook uitgestorven zijn, maar vooral uit ethische overwegingen.

Bij gebrek aan krokodillen gebruiken ze daar nu lappen stof voor. In de huidige praktijk wordt er nu vaak een witte vlag uitgehangen ten teken dat er iemand overleden is. De nieuwe tempel die gebouwd wordt, heeft 120 pilaren. De pilaren horen eigenlijk van hardhout te zijn, maar omdat het hardhout net als de krokodillen vrijwel onvindbaar is geworden en onbetaalbaar is, zijn de pilaren nu van beton. Enkele pilaren zijn wel van hardhout, die zijn geschonken door rijke families. Hun naam en het gedoneerde bedrag voor de pilaren (zo'n 350 dollar per hardhout stam) staan op de pilaar vermeld. Het doden van schone maagden is ook uit het programma geschrapt, niet omdat die ook uitgestorven zijn, maar vooral uit ethische overwegingen.

Bij gebrek aan krokodillen gebruiken ze daar nu lappen stof voor. In de huidige praktijk wordt er nu vaak een witte vlag uitgehangen ten teken dat er iemand overleden is. De nieuwe tempel die gebouwd wordt, heeft 120 pilaren. De pilaren horen eigenlijk van hardhout te zijn, maar omdat het hardhout net als de krokodillen vrijwel onvindbaar is geworden en onbetaalbaar is, zijn de pilaren nu van beton. Enkele pilaren zijn wel van hardhout, die zijn geschonken door rijke families. Hun naam en het gedoneerde bedrag voor de pilaren (zo'n 350 dollar per hardhout stam) staan op de pilaar vermeld. Het doden van schone maagden is ook uit het programma geschrapt, niet omdat die ook uitgestorven zijn, maar vooral uit ethische overwegingen.