[19-12-2015]

In het noorden van Myanmar reis je niet zomaar. Van te voren is voor ons een vergunning aangevraagd en in elk dorpje waar we komen moeten we aangemeld worden. Op het vliegveld van Putao komt de immigratie official meteen op ons af – wij zijn de enige herkenbare toeristen – en vraagt of we wel een gids hebben. Bij de immigratie ligt al een kopie van ons paspoort en moet veel ingevuld worden. Er is een stapel met vergunningen voor ons en in elk gehucht moeten we een van de vergunningsformulieren inleveren. Op het vliegveld horen we van een baptistenmissionaris die in Myitkyina woont – en nota bene met een lokale vrouw getrouwd is – dat ook hij lang niet overal mag komen en dat hij speciale permissie nodig heeft om een huis binnen te mogen gaan. Waarschijnlijk heeft dat niet alleen te maken met de ligging zo dicht bij de grens met China, maar ook met het feit dat er tussen de christelijke Kachin en de regering van Myanmar herhaaldelijk gewelddadige conflicten zijn geweest.

[19-12-2015]

Aan Myitkyina houden we niet louter positieve herinneringen over en zolang aapjes er zo slecht gehuisvest zijn, zouden we ook iedereen af willen raden om erheen te gaan.
In Putao (spreek uit Poeta-oo) is alles beter. Tannai is een erg aardige gids die als hij hoort dat we graag naar vogels kijken, helemaal enthousiast wordt en voortdurend vogels voor ons vindt. Het hotel is een verademing na Myitkyina. We hebben een eigen houten huisje met veranda op een heerlijk groen terrein vol grapefruit en sinaasappelbomen en de staf heeft zich ten doel gesteld zijn gasten optimaal te verwennen en in de watten te leggen.

[19-12-2015]

Foto: ook hier kerstversiering.

's Middags maken we een wandeling in de omgeving van Putao. Het is een ontzettend groen dorp en het valt op hoe schoon en verzorgd alles er hier uitziet. De huizen zijn in goede staat, de bamboewanden zijn in een zorgvuldig uitgewerkt patroon gevlochten en de wanden zijn geverfd. Op de erven zien we aangelegde tuintjes in plaats van ordeloze rommel. De straten zijn brede graspaden en er ligt heel weinig rommel op straat. Ook de koeien zien er hier veel beter uit, met glanzende vachten en goed doorvoede lijven. Nergens zie je hier van die scharminkels met uitstekende botten. Omdat Tinnai een erg scherpe blik heeft, zien we tijdens de wandeling ook heel wat vogels.

[19-12-2015]

Hier in het noorden komen nog weinig toeristen. Dat merk je vooral aan de reactie van de mensen en de kinderen. Iedereen zegt vriendelijk gedag en mensen vinden het leuk als je ze wilt fotograferen. Kindertjes zwaaien enthousiast naar ons. Het leukste is wel de ontmoeting met de groep verpleegsters. Ze staan samen op het terrein van het ziekenhuis wat te smiespelen en kennelijk heeft een het aangedurfd om naar de weg te lopen waar wij aankomen. We groeten elkaar vriendelijk en heel de meidengroep moet daar verschrikkelijk om giechelen inclusief de dappere held die 'hello' durfde te komen zeggen. Als we met kijker en fototoestel naar een vogel staan te kijken, staat een plukje kinderen gebiologeerd naar ons te staren. Waarschijnlijk vragen ze zich af wat wij toch in hemelsnaam aan het doen zijn. Als ik ze mijn vogelgids laat zien, wordt er ademloos gekeken naar al die gekleurde vogeltjes in het boek. Een slimmerik wijst op een goed moment naar de boom. Heel juist jongeman, daar zitten de vogels.