[11-1-2016]

We gaan nog iets verder richting oosten naar een van de grootste bezienswaardigheden van Myanmar: de Gouden Rots, ofwel Kyaiktiyo pagode. Op een granieten rots die door de vele pelgrims volgeplakt is met stukjes bladgoud – vandaar de 'gouden rots' – staat een kleine pagode van ruim 7 m. De rots staat bovenop de top van de Kyaiktiyo berg en lijkt elk moment naar beneden te kunnen tuimelen, maar dat doet hij niet, omdat hij heilig is. Op een van zijn vele reizen gaf Boeddha die ontzettend veel haar moet hebben gehad, een van zijn haren aan de kluizenaar Taik Tha. De kluizenaar bewaarde de haar zorgvuldig tussen zijn eigen haren en gaf hem later aan de koning met de wens dat de haar in een rotsblok kwam te liggen die de vorm van zijn hoofd had. De koning die van vaders (alchemist) en moeders (meerkoppige slang-prinses) kant bovennatuurlijke krachten had geërfd, vond het rotsblok dat hij zocht op de bodem van de zee. Samen met een koning uit de boeddhistenhemel vond hij de top van Kyaiktiyo berg als de geschikte plaats voor de rots en de pagode die erop gebouwd werd. De haar werd in de pagode begraven en dankzij die haar blijft de rots bovenop de berg balanceren.

[11-1-2016]

Voor de boeddhisten uit Myanmar is de gouden rots een erg heilige plaats. Na de Shwedagon tempel in Yangon en de Mahamuni pagode in Mandalay, is dit de meest heilige plek. Om de rots op de top van de berg op 1300 m te bereiken, moet je een lange reis maken. Aan de voet van de berg, bij het basiskamp, moet je overstappen op een grote 4WD truck waarin heel veel mensen tegelijk passen. De truck dendert met forse vaart de slingerende bergweg op. Op een gedeelte van de weg kunnen de op- en neergaande trucks elkaar niet passeren en moeten ze wachten. De rit duurt een klein half uur en is bepaald niet comfortabel te noemen. De bankjes zijn smal en staan dicht op elkaar en de haarspeldbochten worden op topsnelheid genomen zodat je je voortdurend schrap moet zetten. Maar we hadden gelezen dat je op blote voeten de berg op moest en dan valt dit vervoer toch wel weer mee. Dat ook Boeddha niet alles onder controle heeft, blijkt wel uit het feit dat de prijzen voor de rit per jeep inclusief levensverzekering worden verkocht.

[11-1-2016]

Eenmaal bij de gouden rots kom je in een waar circus terecht. Overal zijn kleine gebouwtjes en overal zijn veel mensen. We waren bang dat we hier overlopen zouden worden door andere westerse toeristen. Natuurlijk zijn die hier – ons hotel op de berg zit er vol mee – , maar bij de tempel vallen ze volledig in het niet bij de pelgrims die uit het hele land hier naartoe komen. Veel mensen blijken te overnachten bij de gouden rots, zodat ze de hele nacht kunnen bidden. Op het terrein zelf zijn ook zogenaamde guesthouses die uit niet meer dan van dekens gemaakte tenten bestaan. In de tent ligt een bamboemat en verder niets. Hele families zitten achter de dekens met hun bakjes met meegebrachte etenswaar op de bamboemat in hun 'guesthouse'. Vroeger waren die gratis, maar nu betaal je er al gauw 15 dollar per nacht voor. De belangstelling is zo overweldigend dat ze altijd allemaal bezet zijn en al tijden van te voren volgeboekt zijn. Gelukkig kan je bij winkeltjes dekens huren en dan mag je je eigen tentje bouwen om te overnachten.

[11-1-2016]

Op het kleine platform van de gouden rots is het een drukte van belang met mensen die allemaal hun stukje bladgoud op de rots willen plakken. Het platformpje bereik je alleen via een bruggetje en is alleen toegankelijk voor mannen. Je moet dan wel eerst een detectiepoortje door. Op detectiepoortjes zijn ze hier wel dol. Bij de toegang tot het complex moet je ook door een poortje, maar als dat afgaat, knikken ze je vriendelijk toe en mag je doorlopen. Ook bij het hotel in Yangon moet bij aankomst al je bagage (incl. dagrugzak) door de scanner en moet je zelf door een poortje. Kom je daarna terug bij het hotel, mag je met je dagrugzak gewoon doorlopen. De gedachte daarachter ontgaat ons ook enigszins.

[12-1-2016]

Foto: wachten op een truck voor de terugrit. Het platformpje is nodig om in de hoge truck te komen.

Na een nacht op de berg stappen we weer in de grote truck voor de oncomfortabele rit naar beneden. De tocht heeft nog het meeste weg van een achtbaan voor beginners en is – zoals we om ons heen kunnen constateren – niet geschikt voor mensen die gevoelig zijn voor wagenziekte of anderszins een zwak gestel hebben. Bij het basiskamp stappen we weer in de auto voor de rit naar Yangon.