[27-12-2015]

Foto: de gevangenen moeten geknield wachten op het perron.

In Hsipaw stappen we op de trein naar Pyin Oo Lwin of beter gezegd naar Nyaung Cho. Bij vertrek zien we een groep gevangenen aankomen die ook met de trein mee moet. Als ze langs schuifelen horen we het rammelen van hun kettingen. Ze zijn niet alleen zelf aan handen en voeten geketend, maar lopen ook vastgeketend aan hun medegevangenen. Ze sloffen mistroostig en met doffe blik langs en elk spoor van levenslust ontbreekt. Ze worden begeleid door een groep gewapende bewakers. Op de stations die we onderweg passeren staat steeds erg veel politie om eventuele bevrijdingsacties te verijdelen. Het zijn drugshandelaren en smokkelaars. Het zijn vast allemaal kleine jongens die niet genoeg smeergeld op konden hoesten om weer vrij te komen.

[27-12-2015]

Foto: de bewegingsvrijheid van de koe wordt geregeld met een touw aan een lange paal.

De treinrit voert door een mooi bergachtig landschap met rijstvelden, andere gewassen, dorpjes en af en toe wat vogels. De trein schommelt vreselijk. Soms hotsen we van links naar rechts en soms op en neer alsof we op een wat onstuimig paard zitten. Rugzakken kun je ook beter niet in het bagagerek leggen, want die krijg je gegarandeerd een keer op je hoofd.

[27-12-2015]

We stoppen een paar keer onderweg en dan is het met alle verkopers die hun waren aanprijzen, op het perron een drukte van belang. Ook in de trein lopen verkoopsters met grote manden op hun hoofd. In Nyaung Cho staat de auto ons weer op te wachten om ons verder te brengen naar Pyon Oo Lwin.