[22-12-2015]

Een andere spectaculaire bezienswaardigheid in Amarapura is het Nahagandaryone klooster. Dat klooster herbergt een van de beroemdste kloosterscholen van Myanmar. Het aantal studenten varieert per jaar, maar ligt zo rond de 1500. De jongste studenten zijn echt nog kinderen en zij zijn de pre-novicen. Daarnaast heb je de novicen (tot 20 jaar) en de monniken (vanaf 20 jaar, bij voldoende kennis). Het enige wat ze hier onderwijzen is de boeddhistische leer. Aan andere vakken – met uitzondering van talen en computerkunde omdat die helpen de leer te verspreiden – doen ze hier niets.

[22-12-2015]

Rond half elf 's morgens gebruiken de monniken in de grote eetzaal hun laatste maaltijd van de dag. De eetzaal biedt plaats aan 700 monniken die zich in hun rode gewaad met bedelnap en mok zwijgend in twee lange rijen opstellen. Als het tijd is, schuifelen de monniken nog steeds zwijgend langzaam langs het toekijkende publiek naar de eetzaal waar ze hun eten door vrijwilligers uitgereikt krijgen. Moeten de meeste monniken met hun bedelnap langs de straten om eten op te halen, dit klooster is zo beroemd dat donateurs geld schenken waarvoor eten gekocht wordt. Na het eten komen de meeste monniken nog met wat snacks op hun nap terug. Ze mogen tot 12 uur eten en bewaren de snacks om die op het laatste moment op te eten.

[22-12-2015]

Het eten wordt in een enorme keuken bereid. In vier grote teilen wordt alvast de rijst voor morgen bereid en in een wokpan met een diameter van 1,5 m pruttelt de kipcurry. Achter de keuken zit een groep mensen het vlees van een varken in hapklare brokken te hakken. De voornaamste donor hier is de zeer rijke directeur van een groot bedrijf dat in veel handelt. Soe Aung vertelt dat de directeur zijn vroegere werkgever is. Het is een groot Chinees bedrijf. Voor de buitenwereld verhandelen ze wat zaken, maar het grote geld wordt verdiend in de zwarte handel die de buitenwereld niet mag zien. Zouden de monniken weten waar het geld van hun eten vandaan komt?

[22-12-2015]

Iedereen die we hier spreken vindt dat de monniken een zwaar leven hebben. Ze moeten heel vroeg op (half vijf – vijf uur) voor het ontbijt. Na het ontbijt moeten ze dan de straat op om eten te bedelen voor de lunch en na de lunch mogen ze niets meer eten. In de tussentijd moeten ze zich verdiepen in de boeddhistische leer of mediteren. Ze mogen niet werken, ze zijn aangewezen op de giften van de bevolking. In onze ogen valt het allemaal wel mee met dat zware leven. Het grootste deel van de dag lijken ze maar een beetje rond te hangen en niet zoveel omhanden te hebben. Er is natuurlijk ook geen enkele reden waarom ze niet een paar uur later op zouden kunnen staan en zouden kunnen gaan bedelen. Als we vragen waarom ze zo vroeg op moeten, horen we als enige reden dat dat nu eenmaal de regel is. Maar ja, die regels hebben ze ook met z'n allen bedacht. Je kan het jezelf zo lastig maken als je zelf wilt natuurlijk.

[22-12-2015]

Monnik ben je niet voor je hele leven. Dat kan natuurlijk wel, maar de meeste mensen zitten maar voor korte tijd in het klooster. Soms sturen (arme) ouders hun kinderen naar het klooster omdat ze daar onderwijs, huisvesting en eten hebben. In vroeger dagen toen het leger en guerrillabewegingen kindsoldaten ronselden, stuurden ouders vaak uit veiligheidsoverwegingen kinderen naar het klooster. Sommige jongeren gebruiken het klooster als instituut waar ze gratis onderwijs kunnen krijgen en treden dan na vijf of zes jaar en een goede opleiding weer uit. Maar de meeste mensen verblijven nog korter in het klooster. Elke boeddhistische man is het hier aan de religie verplicht om enige tijd als novice en enige tijd als monnik te dienen. De minimumtijd is zeven dagen. Iedere boeddhistische man hier is dus korter of langer in het klooster geweest. Voor vrouwen geldt die regel niet. Veel vrouwen voelen er ook weinig voor om een tijdje als non te leven, omdat je dan je hoofd kaal moet scheren en ook in Myanmar zijn de meeste vrouwen daar niet erg dol op.

[22-12-2015]

Foto: op veel plekken in Myanmar staan kannen water voor algemeen gebruik.

Niet alleen monniken zijn welkom in het klooster, iedereen kan er terecht voor gratis onderdak en eten. Het wordt dan wel gewaardeerd als je een donatie geeft, maar als je dat niet kan, is het ook goed. Kloosters zijn hier doorgaans rijk en goed voorzien en overal zijn dekens, kussen en eten voor gasten. Al het geld en eten van de kloosters komt van privé personen, alhoewel leger en regering graag doneren, omdat een goede band met de monniken belangrijk is. Monniken zijn een geheime politieke kracht hier. Monniken hebben een hoog aanzien en het gros van de mensen luistert en handelt naar wat de monniken vertellen. Ze hebben op die manier veel meer invloed op de publieke opinie dan de regering. Vandaar dat leger en regering graag goede vriendjes met ze blijven.