[23-12-2015]

Foto: het schooltje in het dorp.

Denk niet dat we aan boord verwend worden met luxe eten. Soe Aung heeft eerst gevraagd of we aan boord willen eten, maar later dringt hij erop aan dat we zelf bij de supermarkt voor twee dagen lunch en voor een dag diner kopen. Ontbijt koopt hij voor ons, want dat is inbegrepen. We kunnen wel aan boord eten, maar het eten is er erg duur, zegt hij. We begrijpen het niet helemaal, maar we gaan toch maar mee naar de supermarkt om inkopen te doen. Dan komt de aap uit de mouw. Soe Aung vertrouwt het eten aan boord niet en zegt dat mensen wel eens last van hun maag en diarree krijgen. In dat geval kopen we maar liever iets bij de supermarkt. Zodoende hebben we aan boord vier maaltijden met zacht, zoet witbrood met acceptabele kaas, fruit, begrafeniscake en bekertjes yoghurt en (nog) geen buikloop.

De lokale school

Na de lunch gaan we op bezoek in een klein dorpje ten noorden van Tha Phan Dauk en dat is echt een feest. Allereerst zien we het schooltje. De kinderen hebben pauze en binnen de kortste keren, staat heel de school in een kring om ons heen. Wij zijn kennelijk wel heel merkwaardig bezoek. We groeten de leerkrachten en zwaaien naar de kindertjes.

[23-12-2015]

Hier op het platteland heeft de tijd echt stil gestaan. Er is geen elektriciteit, natuurlijk geen internet en alles wordt nog handmatig gedaan. Het voornaamste vervoermiddel is de ossenkar. Wel hebben veel mensen tegenwoordig een eigen TV: een TV die op batterijen werkt, 20 dollar kost en de grootte van een tablet heeft.

[23-12-2015]

Foto: de vrouw van het winkeltje.

We komen een mevrouw tegen die een winkeltje heeft en dat graag aan ons wil laten zien. Het winkeltje verkoopt alles en niets. De tafel en de bank worden afgestoft en we moeten gaan zitten. We prijzen haar winkel en haar huis. Iets verderop zit een oudere dame en ik vraag of dat haar moeder is en nu komt het gesprek opeens op gang. Oma gebaart dat ze al 75 is – en iemand die hier zo oud is, is echt een oude oma – en wijst naar de vrouw van de winkel: ja die is van haar. Ze heeft – zeven vingers in de lucht – zeven kinderen en wij zeggen dat ze wel heel sterk moet zijn. Ze maakt duidelijk dat we moeten wachten, snelt naar binnen en komt terug met een foto waarop een blanke vrouw staat. Ze wijst naar de blanke vrouw en dan naar mij. Met hulp van Soe Aung horen we dat de vrouw een Noorse is die speciaal voor de initiatieriten (voor jonge jongens) naar het dorp is gekomen. Oma wijst zichzelf aan en ik de man naast haar en vraag of dat haar zoon is. Ja, en ze wijst ver weg en zegt 'Mandalay'. Kennelijk woont de zoon nu in Mandalay. Vervolgens steekt ze een heel verhaal af, waar we natuurlijk niets van verstaan; ik praat gewoon in het Nederlands terug en zo hebben we een heel gezellig gesprek over een onbekend onderwerp. Ze wijst op mijn rugzakje en ik haal – op aanraden van Rik – mijn opschrijfboekje te voorschijn. Ik geef haar de pen en ze schrijft haar naam in voor ons onleesbare letters, in mijn boekje. Ik scheur een blaadje uit en schrijf voor haar een kort – Nederlands – briefje en geef dat aan haar. Het briefje gaat in haar zak en daarna nemen we hartelijk afscheid.

[23-12-2015]

Een andere vrouw die we bij de akkers met gewassen, via Soe Aung, spreken, vertelt dat ze 3 acres met pinda's en maïs heeft. De pinda's zijn niet voor consumptie, maar worden na drie maanden geoogst voor de olie. Tijdens het gesprek vertelt Soe Aung dat de vrouw ons uitnodigt om terug te komen als ze de pinda's en de maïs geoogst heeft, dan zal ze ons maïs en pinda's geven. Heel lief, maar het zal er niet van komen. Je krijgt hier het gevoel dat iedereen het leuk vindt, dat je belangstelling voor hun dorp en hun leven hebt. Hier ben je nog een welkome gast en niet een lopende bundel geld die geacht wordt souvenirs te kopen.

[23-12-2015]

We slapen vannacht aan boord. Op twee tafels zijn matrassen gelegd en daarop is een keurig bed voor ons gemaakt. Om ons een eigen kamertje te geven, is rondom het bed een dunne doek opgehangen. Over het bed hangt zelfs een klamboe. Als we naar bed gaan krijgen we een blauw hello kitty lampje op batterijen mee. Er ligt een soort dunne deken op de matrassen, maar verder ontbreken de lakens. Op de stoel naast het bed ligt een zak met iets wat eruit ziet als lakens. Een ding lijkt aardig op een kleine tweepersoons dekbedhoes van gladde stof, de twee andere doeken hebben een onbruikbaar formaat. We besluiten dat de gladde hoes ons bovenlaken wordt. Slopen hebben we zelf meegenomen en zo hebben we een prachtig, met zorg voor ons gemaakt slaapkamertje met bed en we slapen heerlijk in ons bootbed.