[21-2-1997]

Foto: kerk in de buurt van Kolwezi.

Al vanaf thuis hebben we twee brieven voor een pater in Zaïre bij ons en gezien de totale afwezigheid van werkende posterijen hier, weten we eerst niet zo goed wat we ermee aan moeten. Eén envelop heeft een adres in Kolwezi en door de mijnbouwweg te nemen komen we daardoor. Het lukt niet om de brieven persoonlijk aan de pater af te geven. Zowel wij als de militairen in Kolwezi willen graag dat wij de stad weer uit zijn, de militairen vinden ons toch wat bedreigend. Maar bij een missiepost waar we wel kunnen stoppen proberen we het. De abt wordt op bevel van iemand van de missie door een jongetje wakker gemaakt. We leggen hem ons verhaal uit en ik vertel dat mijn zus de buurvrouw is van de zus van de pater van de brieven. Hij is erg vriendelijk, kent de pater wel en zal regelen dat hij de brieven krijgt. Daar vertrouwen we maar op, de missie werkt beter dan de post hier.

Gespannen toestand in Kolwezi

Uit een brief naar vrienden:
Vandaag in Kolwezi was wel naar. Gezien de situatie in Zaïre zijn militairen erg bang dat we huurlingen zijn en wapens hebben. Daarnaast was de 21e ook een dag die spannend was. De rebellen zouden tot de 21e een bestand respecteren in afwachting van een reactie van Mobutu. We zijn met één gewapende militair in de cabine en één gewapende militair bij ons in de truck vanaf 21 km voor de stad naar de gendarmerie en de immigratie gebracht. In totaal zijn we in Kolwezi vier keer door bewapende militairen aangehouden. In de stad zijn de mensen een beetje bang voor onze truck, en pas nadat de gendarmerie en immigratie afgehandeld zijn, kunnen we ons iets vrijer bewegen.

[22-2-1997]

Foto: landschap tussen Fungureme en Likasi

Gisteravond zijn we gestopt vlak bij de ferry over een meer in de Zaïre. Ze eisten daar een betaling van $150 vanwege 'road tax'. De tax die we al in Kinshasa betaald hebben, zou hier in Shaba niet gelden. We kamperen op het erf van een politiekeet.

De man die hier gisteren in een trainingspak rond liep en zou bemiddelen voor een redelijke tax, heeft vandaag een show militair uniform aan: glimmende zwarte laarzen, een gordel met patronen en een handgranaat, een officiersstokje met kogelhulsversiering, zonnebril, verrekijker. Uiteindelijk betalen we $25.
Bij de ferry moet er toch nog $25 extra worden betaald

Onderweg weer veel politiecontroles. Vaak bluft A zich er wel door door het overhandigen van een 'manifest' (een fotokopie van de deelnemerslijst), maar soms werkt dat niet en moeten we lang wachten tot alles gecontroleerd is.

We zien vanaf Kolwezi duidelijk meer verkeer, vooral vrachtwagens, maar ook een enkele personenwagen. Likasi is duidelijk een stad in betere doen: fietsenwinkels, open restaurantjes, brede lanen met plantenbakken, benzinestations waar de pompen niet weggesloopt zijn.

[22-2-1997]

Op een marktje kopen we drie bakken paddestoelen (oesterzwammen, gele en rode cantharellen) en daar maken we 's avonds paddestoelen-pepersaus van voor bij de boerenkool die we nog steeds in gevriesdroogde vorm in voorraad hebben.

We overnachten ongeveer 35 km vóór Lubumbashi, dus morgen zitten we weer echt in de bewoonde wereld.

[23-2-1997]

Foto: Lubumbashi vanuit het hotel.

In Lubumbashi zitten we na vier weken wildkamperen en wassen in beekjes, in een hotel. Bij het kamperen in dorpjes hebben we onze overnachtingen steeds met (kinder)kleren of (kinder)schoenen betaald. Nu moeten we opeens $41 met z'n tweeën betalen, maar daarvoor hebben we dan ook een kamer met eigen wc en bad en warm water.
Eerst moeten we tot twaalf uur (is in Afrika zeker tot kwart voor één) wachten op het water en als ik om kwart voor twee ga douchen, heb ik wel een ligbad maar geen druppel water, laat staan warm water. Na veel geregel heb ik een emmer koud water en word ik toch schoon; c'est l'Afrique, zullen we maar weer zeggen.
's Avonds is er wel water en kan ik de kleren die stijf staan van het vuil en de lakenzakken (na vier weken, bah!) wel wassen; alles komt in orde als je maar geduld hebt. Warm water hebben we nu ook: de stortbak van het toilet kan je niet aanraken, die loopt vol met kokend water. Het water in bad is nog steeds koud.

Vanaf Lubumbashi is het een paar uurtjes tot aan de grens, eigenlijk hebben we nu Zaïre dus wel gehad.
De overgang tussen Lubumbashi en de rest van Zaïre is erg groot. We hebben wekenlang door het land gereden met steeds dorpjes met niets en lemen hutjes. Nu in Lubumbashi zijn we opeens in de stad, en wel de tweede stad van Zaïre. Op zondag is alles dicht, maar op maandag blijkt dat hier alles te koop is. Het warenhuis heeft een hele plank vol met kinderspeelgoed, er is een TV en stereohoek, en ga zo maar door. Ook de supermarkt verkoopt alles: salami, ham, verschillende soorten kaas, en in de diepvries hebben ze vissticks en magnums.

Visum voor Zambia

We blijven tot woensdag in Lubumbashi in afwachting van ons visum voor Zambia. Van een aantal mensen waaronder wij tweeën, wordt de pasfoto afgekeurd, omdat hij niet genoeg ‘en face’ is.. Slaat nergens op natuurlijk, maar er zit niets anders op dan toch maar nieuwe te laten maken. We kijken nu allebei ontzettend recht in de lens, en de foto’s zijn werkelijk afschuwelijk, maar wel goedgekeurd.

[24-2-1997]

Ook bij de dierentuin kun je afdingen. We betalen 50.000 zaïres i.p.v. de 100.000 op het eenvoudige kaartje.
De dierentuin moet een aantal jaren geleden nog zeer fraai zijn geweest: trappen, waterpartijen, speeltuin, restaurant, aquaria, nocturama, etc. Nu is het een zeer trieste vertoning: vrijwel alle hokken leeg, alleen nog wat apen, een adder, een jakhals, een arend en een buizerd. Een van de aapjes is uiterst neurotisch. Bij de ingang ligt een krokodillenhuid. Volgens de kaartjesjongen is de krokodil in de dierentuin door een militair doodgeschoten.

[25-2-1997]

Foto: bloem in Lubumbashi.

We zitten nu in een heel ander deel van Zaïre dan bij de start van de reis de bedoeling was. We zullen uiteindelijk wel in Nairobi moeten komen, omdat daar een paar nieuwe mensen zullen instappen en voor anderen de reis daar ophoudt. Ashraf besluit nu dat de totale reis een week langer duurt.
We gaan via Lusaka (Zambia) en Arusha naar de grote parken Ngorongoro en Serengeti en dan via Kisii naar Nairobi. Daar staan we een week stil en gaan dan naar Dar es Salaam om vandaaruit naar Zanzibar te gaan. Vanuit Nairobi of Dar kunnen mensen desgewenst vooruitreizen naar Malawi voor een duikcursus. Na Malawi volgen we weer de oorspronkelijk gepubliceerde route.