[2-11-1996, Ayoun el Atrous]

De politie/douane in Ayoun el Atrous doet lastig; pas na zo'n anderhalf uur mogen we verder rijden.
Vanaf hier is er geen echte weg meer, maar slechts een spoor. Het pad is omzoomd met acacia's waarvan de doornige takken blijven haken achter de spijlen van de 'ramen' en dan naar binnen zwiepen. Degenen die vooraan zitten, roepen steeds 'links' of 'rechts' zodat de anderen ook tijdig kunnen bukken.
Uit de takken komen zwermen vliegende sprinkhanen, zo groot als mussen.

Op deze foto is het spoor nog breed en staan de acacia's nog op veilige afstand.

[2-11-1996, richting Kabenni]

Aan de begroeiing is te zien dat het hier vochtiger moet zijn dan een paar dagen terug.

[3-11-1996, richting Kabenni]

Gisteren vertelden Mauretaniërs ons dat we op de sluiproute naar Mali zaten. Tegen de middag komen we vandaag toch in Kabenni aan, hetgeen ook de oorspronkelijke opzet was.

De truck vandaag een paar keer vast in het zand: uitstappen, graven, duwen en de truck een stuk zonder passagiers laten rijden.

Mensen met mooie gewaden (Touareg?) zijn geïnteresseerd.

[3-11-1996, Kabenni]

Kabenni is weliswaar een plaats op de kaart, maar in werkelijkheid een gat.
De douanier vertelt om 12.30 dat hij om 15.00 weer open gaat. Op de vraag of het sneller kan, komt een verzoek om 500 Franse francs. Daarom maar besloten om te wachten tot 15.00. Desondanks begint hij na een uur met de formaliteiten. Hij wil alle cash francs en dollars zien en de formulieren van het geld wisselen. Nadat een paar mensen nauwgezet zijn gecontroleerd (tellen gaat langzaam en met fouten), wordt de procedure kortgesloten met betaling van 100 FF.

De foto is van een dorp uit de omgeving. In de buurt van de douane kun je beter niet fotograferen.

[3-11-1996, tussen Kabenni en grens]

Het spoor na Kabenni een paar keer kwijt geraakt, maar weer hervonden.

Tegen zessen, waarschijnlijk zo'n tien kilometer van de beoogde kampeerplek, breekt de koppelingskabel. Tegen achten is de zaak gerepareerd en moeten we een slaapplaats zoeken in het niets. We besluiten om toch maar in het donker door te rijden naar Nioro in Mali, maar na tien meter lopen we alweer vast in de struiken.

Kamperen naast de weg is niet mogelijk omdat het bezaaid is met stekelige klitten. Daarom de tenten maar op de weg neergezet; er is toch al uren niemand langs gekomen.