[13-3-1997, omgeving Karatu]

Vandaag besteden we aan een bezoek aan twee nog heel traditioneel levende stammen. De eerste stam is halfnomadisch, ze leven van hun geiten, schapen en koeien. Hun naam is Mang'ati, maar ook de term Datooga volk wordt gebruikt.
De stam bestaat uit één familie: een man met zijn negen vrouwen. In het dorpje is helemaal niets dat van buiten komt. In de hutjes staat hooguit één krukje en wat kommen (kookgerei). Water halen ze met ezeltjes op vier kilometer afstand uit de rivier, hun eten bestaat uit vlees en melk, heel soms aangevuld met bonen en maïsmeel, dat kopen ze, want ze verbouwen niets. Als het vee een nieuw stuk grond nodig heeft om te grazen, verlaten ze het dorp en bouwen ergens anders een nieuw dorp. De huisjes zijn gemaakt van takken met een dakje van gras. Tussen de takken worden de wanden dichtgesmeerd met een mengsel van grond en mest en ook het dak bestaat uit een dikke laag van mest en grond die op het gras ligt.

De vrouwen zijn hier best duur. Eén vrouw kost tien koeien. Een koe kost omgerekend fl 500,-. Om negen vrouwen te hebben moet je dus een heel rijke man zijn. Wat je beperkte westerse denken te boven gaat, is waarom zo'n rijke man dan niet iets meer comfort zoals water, elektrici­teit, behuizing en medische behandeling kiest. Hij weet heus dat het bestaat, maar kennelijk geeft een extra vrouw meer status en heeft hij dat liever dan de in onze ogen wenselijke basisvoorzieningen.

[13-3-1997, omgeving Karatu]

De tweede stam, de Tindiga, ook wel Hadza genoemd, bestaat uit een soort 'bushmen' waarvan er naar schatting nog 2.000 in Tanzania leven. Deze mensen leven van de jacht. Ze jagen met pijl en boog: gewone voor bavianen en andere kleine dieren, giftige voor de zebra's en de antilopen. Verder eten ze planten en vruchten, die ze in het bos zoeken. De familie die wij bezoeken is gewend aan blanke bezoekers, de families die dieper in de bush leven mijden het contact en leven volledig geïsoleerd.
Natuurlijk voel je je bij zo'n bezoek aan zo'n stam een beetje pottenkijker die aapjes komt kijken, maar aan de andere kant is het wel de moeite waard om te zien. Ook krijgen we de indruk dat de stammen niet overdadig veel bezocht worden en het wel een eer vinden dat je ze op komt zoeken. De jagers laten zien hoe ze met pijl en boog schieten, een aantal van ons mag het ook proberen. Raden wie er het verste naast het doel schiet.

[13-3-1997, omgeving Karatu]

Aan het eind van de middag gaan we terug naar de Mang'ati voor 'zang en dans'. Je blijft bij zo'n aankondiging verwachtingen houden. Een stuk of zeven, acht vrouwen zingen in zo'n drie kwartier twee zeer eentonige liederen. De dans bestaat uit het met gestrekte benen en roerloos bovenlijf op de plaats omhoogspringen. Ongetwijfeld lastig om te doen, maar cultureel niet echt boeiend.

[13-3-1997, omgeving Karatu]

We kamperen vandaag in een soort oase in een steenwoestijn: gras, hoge acacia's, beekje, ijsvogels en wat aapjes. Ook veel muggen!

De kampeerplek heeft zeer basale voorzieningen, maar de prijs is sinds vorig jaar gestegen van 600 TS naar 2000 TS p.p. Uiteindelijk treedt de dorpsoudste als scheidsrechter op en die bepaalt de prijs op 1000 TS.