[26-9-1997]

Vandaag hebben we een lange rijdag achter de rug: 6 uur ontbijt en tegen half 8 ’s avonds aankomst in Besham. Onderweg stoppen we op een punt waar je zowel de Karakoram (met de Rakaposhi), de Hindu Kush als de Himalaya kan zien. De Mount Everest kunnen we niet zien, wel de Nanga Parbat, de meest noordwestelijke piek van de Himalaya en ruim 8100m hoog.

[26-9-1997]

Foto: Indus dal

Ondanks de mooie rit verloopt de tocht voor mij niet geheel naar wens. Als we een uurtje op weg zijn, gaat mijn buik zich heftig roeren, en moet ik de chauffeur vragen om te stoppen. Na de tweede toiletstop legt hij me uit dat we vandaag een lange rit van 450 km voor de boeg hebben, en na de volgende stop staat hij te wenken dat ik op moet schieten. Geleidelijk aan krijgt hij door dat er toch iets mis is en na de 7e (of de 8e) stop kijkt hij me ernstig aan, zwaait met zijn wijsvinger heen en weer en zegt tegen me: “No lunch”. Verstandige man.

[26-9-1997]

Gelukkig is het ’s middags al weer aardig rustig van binnen, en hoeven we geen noodstops meer te maken. Geleidelijk aan rijden we uit de echt hoge bergen en zien we wat minder witte toppen en hier en daar beboste hellingen. De weg blijft spectaculair, op sommige stukken zitten we echt honderden meters boven de rivier. Zeker het laatste stuk in het donker wel spannend omdat er alleen wat witgeschilderde stenen zijn die de scheiding moeten vormen tussen de weg en de afgrond. De weg slingert erg, is vaak smal, en het busje rijdt echt te hard en moet veel vrachtwagens inhalen.