[17-9-1997, Son-Kul plateau]

Vandaag zijn we nog verder omhoog geklommen. We passeren de Karakeche pas en lunchen op een hoogvlakte op 3600 meter. Onderweg stoppen we bij een nomadenfamilie. K. (reisbegeleider) geeft daar de foto’s af die hij vorige keer gemaakt heeft. De mensen ontvangen ons heel enthousiast. We mogen binnen kijken in de yurt, en we krijgen een ritje aangeboden op hun paarden. Dat hoeven ze geen twee keer te zeggen! Ik vergaap me hier werkelijk aan al die paarden.

[17-9-1997, Son-Kul plateau]

De yurt is een grote ronde tent en behaaglijk warm, er brandt ook een kachel die gestookt wordt op een mengsel van mest en kolen.
Van buiten is de yurt bekleed met dikke vilten dekens van in elkaar gedraaide geiten- en schapenwol. De dekens worden met touwen op zijn plaats gehouden. Van binnen bestaat de yurt uit een geraamte van latjes: onderaan een soort gekruiste latjes, op het schuine gedeelte enkele latjes die aan de bovenkant vastzitten aan een houten cirkel met ook nog latjes.
Het dak van de yurt komt ook voor op de vlag van Kirgistan. De yurt wordt meermalen per seizoen verplaatst. Opzetten duurt 50 minuten, afbreken 20 minuten.

Binnen in de yurt krijgen we paardenmelk te drinken en we krijgen er vers brood bij. De paardenmelk smaakt onwennig: een beetje zurig met stremselklontjes. Ik krijg een enorme mok (zeker 1/3 liter), Rik een wat bescheidener kommetje. Het brood is erg lekker: knapperig en vers. Op het gebied van hygiëne scoren we een dikke onvoldoende: de kommetjes zijn misschien vies, de paardenmelk zeker niet gepasteuriseerd en het brood eet ik met ongewassen paardenhanden. Voor sommige belevenissen moeten de huisregels maar wijken.

[17-9-1997]

Vanaf het Son-Kul plateau beginnen we aan een spectaculaire afdaling, waarbij je de slingerende weg vaak heel goed kan overzien. Op een sukkeldrafje overbruggen we de ca. 1000 meter hoogteverschil. Er is geen enkele vangrail of zoiets en de hellingen langs de steenslagweg zijn vaak erg steil.