[21-10-1998]

Foto: Frying Pan Lake.

Omdat er zoveel te doen is, besluiten we om vier dagen in Rotorua te blijven.
De eerste dag gaan we naar Waimangu Valley. We kijken er onze ogen uit. Het ‘Frying Pan Lake’ is een heet meer. Al van veraf zien we het stomende meer. Ook langs de oever van het meer zien we rotsen, van waaruit spleten stoom komt. We maken een wandeling van anderhalf uur door de vallei en zien de meest fascinerende dingen. Op sommige plaatsen voelt de grond zo heet, dat je er koekjes kan bakken, en overal zie je gaten in de grond, waaruit stoom komt of kokend water borrelt.

[21-10-1998]

We klimmen naar de Inferno Crater, een kratermeer met een vaalgroene kleur vanwege de kobalt, water van 80ºC en ontzettend zuur water (zuurgraad 1,9). Zelfs op plaatsen waar het water van het meer afgekoeld is, kan je je hand er niet inhouden vanwege het zuur. Eerst voel je niets, maar na een poosje voel je een soort brandwondenpijn (niet uitgeprobeerd, op gezag van de gids Benjamin aangenomen).

[21-10-1998]

Vanuit de vallei stappen we in voor een boottocht over een kratermeer, gevolgd door een boswandeling en een tweede boottocht over een ander groot kratermeer.
Het eerste meer is het meest indrukwekkend. We varen dan langs stoom uitblazende rotsen en een serie geisers die elke drie à vier minuten om de beurt water spugen. Bij dit meer, Lake Rotomahana, waren vroeger de witte en roze terrassen. Ze werden beschouwd als het achtste wereldwonder, terrassen door de eeuwen heen gevormd zijn door kristallisatie van de mineralen van het erover stromende water. De terrassen zijn in 1886 in één nacht volledig verwoest door een uitbarsting van de vulkaan Mount Tarawera. Middenin de nacht begon de berg te rommelen, en de mensen in het nabij gelegen dorp werden opgeschrikt uit bed. Uit de top kwamen drie grote vuurstromen, in de lucht waren bliksemschichten en na een poos spuugde de berg grote kokende brokken lava, hete as en heet water uit, terwijl de aarde sidderde en schudde. Het plaatselijk hotel bestaande uit twee verdiepingen stortte in, de hotelgasten werden bedolven onder het puin, of getroffen door de hete as en lava. De gasten logeerden in het hotel in Te Wairoa om van daaruit vanaf het meer naar de roze en witte terrassen te gaan. Na een paar uur kwam de berg tot rust, nadat hij 2 km³ puin uitgespuugd had. Te Wairoa was bedekt onder een laag as van gemiddeld 1,5 – 2 meter, en 120 mensen vonden de dood. De terrassen waren verdwenen, en het oorspronkelijke meer was wel vier keer zo groot geworden.

Door de aardbeving was een diepe kloof ontstaan, zowel in het landschap voor de berg, als in Mount Tarawera zelf. De kloof in het landschap is de huidige Waimangu valley. De kloof in Mount Tarawera’s top is uitermate steil, en is zo’n 300 meter diep. Wie op wonderlijke wijze de uitbarsting wel overleefd heeft, is de Maori chief van het dorp. Enige dagen voor de eruptie zagen de Maori roeiers (die de blanke toeristen langs de terrassen roeiden) en de Maorigids een Maori oorlogskano op het meer. Volgens de overlevering zagen de toeristen de kano (die daar nooit was gebruikt) ook. Even later loste de kano op in het niets. De Maori’s gingen te rade bij hun chief. De chief die gekant was tegen alle veranderingen die het toenemend toerisme met zich mee bracht, legde uit dat de oorlogskano een onheilsteken was, en voorspelde de vernietiging van Te Wairoa. Hij kreeg gelijk, en ook hij werd in zijn huis bedolven onder meters stof en puin. De overige Maori’s waren zo bang dat hij de woede van de geesten over hun afgeroepen had, dat ze de blanke reddingswerkers vijf dagen lang beletten om de chief uit te graven. Tot hun grote verbazing bleek de chief na die vijf dagen levend onder het puin vandaan te komen, al moest ie wel naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis is hij na een paar dagen alsnog overleden. Straf van de Goden volgens de Maori’s. In de diverse varianten van het verhaal wordt de chief afgeschilderd als 104, 100 of 110 jaar oud. Mogelijk heeft dat ook meegespeeld bij zijn overlijden.

[21-10-1998]

Foto: replica in Te Wairoa

Na onze boottochten (niet meer met roeiers, maar gemotoriseerd) gaan we naar het ‘Begraven dorp’. Te Wairoa, het dorp dat door de vulkaan begraven is, is voor een groot deel opgegraven, en zo gerestaureerd dat je kan zien wat er destijds gebeurd is. Als je alle foto’s ziet, de aangetaste spullen (schoenen met een vastgekitte steenlaag, maar intacte veters) en de huizen die tot aan het dak begraven zijn, ga je beseffen wat zo’n uitbarsting gedaan heeft.