[7-8-1998]

Foto: pelikanen bij American River.

Vanuit Adelaide gaan we naar Kangaroo Island, waar we twee dagen met onze gids, Daniël op stap gaan. Daniël is een fantastische gids, heel enthousiast en hij sjouwt ons van ’s morgens vroeg tot ’s avonds rond over het eiland. Op Kangaroo Island is waanzinnig veel te zien, vooral aan dieren. Na aankomst op het eiland beginnen we met wallabies en pinguïnkuikens, die op het nest wachten tot hun ouders met het eten terugkomen. Verder zien we die dag pelikanen, een zeeleeuwenkolonie met veel moeders met kleintjes, Kangaroo-Island-kangaroes en koala’s.

[7-8-1998]

Eén koala steelt zonder meer de show. Daniël ziet hem als hij over de grond loopt en we gaan er snel achter aan. Koala’s horen erg goed, maar zien heel slecht. We stellen ons strategisch op, en blijven dan doodstil wachten. Koala passeert ons op nog geen meter afstand, op weg naar een smakelijke Eucalyptusboom. De koala’s op Kangaroo Island zijn een beetje problematisch. Een aantal jaren geleden zijn er 12 koala’s geïntroduceerd op het eiland. Aangezien ze geen natuurlijke vijanden hebben op het eiland is Kangaroo Island een koala-paradijs, en de schattingen over hun aantal variëren nu tussen de 8000 en 10000. Koala’s vertonen een menselijk trekje. Als ze een lekkere boom gevonden hebben, eten ze net zo lang door tot er geen blad meer aan de boom zit. De boom gaat dood. Andere dieren gedragen zich veel verstandiger, die laten zoveel van de boom intact dat de boom zich in 2 of 3 jaar kan herstellen. Door de grote populatie koala’s zijn al veel van de Eucalyptusbomen op het eiland dood. Natuurbeheer treedt nu op door koala’s te castreren, en de Eucalyptusbomen die geen verdere vraat meer aankunnen te beschermen. Om de stam van de boom komt een brede metalen band, zodat koala niet meer in de boom kan klimmen.
Ons koalamannetje is niet voor één gat te vangen. Hij loopt naar een Eucalyptusboom waar hij van de parkwachter niet in mag, kijkt even en besluit dan: “Dit lukt niet”. Zonder aarzeling loopt hij nu naar een naaldboom die naast de Eucalyptusboom staat. Die vindt hij absoluut niet te eten, maar vanuit die boom kan je prima overstappen naar zijn favoriete Eucalyptus. Hij klimt regelrecht in de naaldboom omhoog, springt met een klein sprongetje over naar zijn boom, en klautert dan door naar de takken met sappige blaadjes. Gezien het feit dat de takken rondom de overstap volledig kaal gevreten zijn, en het feit dat koala direct op de naaldboom afgaat moet hij dit al heel vaak gedaan hebben.

En de parkwachter? Die heeft niet door wat er achter zijn rug gebeurt. Ook in Australië vind je kostbare, maar volslagen mislukte natuurbeschermingsmaatregelen. De koala laat echt alles zien wat hij kan: klimmen (naar boven vooruit, naar beneden achteruit anders is hij topzwaar), eten, luisteren naar een andere (mannetjes) koala. Hij komt zelfs dichterbij zitten zodat we alles goed kunnen zien.
De volgende ochtend gaan we terug naar de koala. Hij zit nog steeds op hetzelfde plekje, maar nu slaapt hij. Hij doet even zijn ogen open als we er zijn, doet wat rek- en strekoefeningen, krabt wat en doet dan zijn ogen weer dicht. Wel laat hij zijn typische knorgeluidje een paar keer horen, dat was hij gisteren vergeten. Ik vraag Daniël wat hij deze koala betaalt voor zijn optreden. Dat wil Daniël niet vertellen, wel dat hij zijn contract gaat verlengen. En terecht.

[7-8-1998]

Na de koala gaan we op zoek naar de platypus (vogelbekdier). Net als de andere keren dat we die gezocht hebben, laat hij zich ook nu al snel zien.
Na de platypus gaan we richting kust om naar de pelsrobbenkolonie te kijken. De pelsrobben zijn er actief, en ook hier zijn veel jonge dieren. Veel jonge robben zitten bij elkaar op een stuk rots, van waaraf ze met veel plezier in zee plonzen om te zwemmen. Eén pup komt de rots opklauteren met iets in zijn bek. Ik denk eerst dat het een vis is of zo, maar het is een pluk zeewier met een steel eraan. Niet te eten, maar wel ontzettend leuk om mee te spelen. Hij schudt ermee, zwiept het rond boven zijn kop en slingert het dan een eind weg. Vervolgens gaat hij quasi nonchalant wat rondkijken. Tot opeens: “Hé, kijk nou eens wat daar ligt. Een hele leuke pluk zeewier! Eens kijken of we die kunnen vangen”. Waarna de pup het stuk zeewier ‘vangt’, zoals een kat zijn speelgoedmuis. Hij krijgt maar niet genoeg van zijn spelletje, en zijn leeftijdsgenootjes raken ook geïnteresseerd. Zodra er één te dichtbij komt, gaat hij er grommend en dreigend op af. Het is zijn zeewier, en daar mag niemand aankomen. De situatie wordt aardig gevaarlijk als hij zijn zeewier per ongeluk tussen twee toekijkende maatjes gooit. Ze stuiven er op af, maar de rechtmatige eigenaar komt er zo snel mogelijk bij. Na enig gegrom is het duidelijk: speelgoed dat van je vriendje is, mag je niet afpakken al zou je er nog zo graag mee spelen!

[7-8-1998]

Foto: de Remarkable Rocks in Flinders Chase NP.

De afstanden op Kangaroo Island zijn groter dan verwacht. Het eiland heeft dan ook een oppervlakte van ongeveer een kwart van Nederland. Aan het eind van de middag gaan we verder naar het westen, naar Flinders Chase NP.

[8-8-1998]

We rijden weer naar de noordkust en maken daar een wandeling. Maar ja, twee dagen zijn maar twee dagen, en ’s avonds om half 8 moeten we met de ferry terug. De terugreis naar Adelaide met ferry en bus duurt 3 uur. Als we om kwart voor 11 terug zijn op onze kamer in ons Adelaide hostel zijn we na twee heel lange buitendagen wel aan ons bed toe. Kangaroo Island is zonder meer één van de hoogtepunten van Australië, en we hadden er wel veel langer willen blijven.