[25-10-1998]

Vanuit Rotorua rijden we met een omweg via de Waitomo grotten naar Taupo. De Waitomo Caves zijn zo ongeveer de bekendste grotten van Nieuw Zeeland, en beroemd vanwege de gloeiwormen. De gloeiwormen grot bekijk je vanuit de boot, en er zitten zoveel gloeiwormen, dat er geen plekje muur of plafond vrij lijkt. Alhoewel de gloeiwormen echt indrukwekkend zijn, is de grot in zijn geheel een beetje nep. Je hoort voortdurend de gidsen van de groep voor en achter je, uitgaande en inkomende groepen moeten voortdurend langs elkaar heen schuiven en de boottocht duurt met in- en uitstappen mee nog geen vijf minuten. Hier wordt veel geld aan toeristen verdiend.

We weten wel hoe het nu zit met de gloeiwormen. Het zijn larven van vliegen, (eigenlijk dus gloeimaden) die een soort spinnenweb nestje maken. Vanuit dat nestje hangen spindraden die met een soort speekseldruppeltje kleverig gemaakt worden. Boven de draad zit de gloeiworm met zijn lichtje aan te wachten. Ze komen alleen voor in grotten die een natuurlijke watertoevoer hebben, maar kunnen ook op beschutte vochtige plaatsen buiten de grot leven. Vliegjes, mugjes en andere insecten die per ongeluk in de grot terecht gekomen zijn, en daar de weg kwijt zijn geraakt, denken: “Ha, ik zie een lichtje, dat moet de uitgang zijn”, en vliegen recht op het gloeiworm lichtje af. Daar raken ze gevangen in de kleverige draden. De gloeiworm haalt zijn draadje als een vislijn binnen, en doet wat hij moet doen als larve: eten. Als hij groot genoeg is, verpopt hij zich tot de volwassen vlieg, die geen mond heeft om te eten, en zich zijn drie levensdagen alleen druk maakt over voortplanten
Bij de grotten is een heel leuk museum met veel uitgebreide informatie over ontstaan van de grotten, dieren- en plantenleven en het ontdekken en onderzoeken van de grotten. Als we opgehaald worden om naar Taupo te gaan, zijn we nog lang niet klaar.

[25-10-1998]

Na de Waitomo Caves rijden we via Te Kuiti naar Taupo waar we eerst nog langs de Huka Falls gaan. Deze zijn niet hoog, maar hebben wel een gigantisch volume.

[26-10-1998]

In Taupo gaan we de eerste dag met een geoloog op pad. Een ontzettend leuke en leerzame dag. Bovendien treffen we het uitzonderlijk goed met het weer. Al vanuit ons hostel hebben we een perfect uitzicht op de drie vulkanen bij Taupo, die gedrieën in Tongariro Park liggen. De lucht is intens en strakblauw en de vulkanen zijn bedekt met sneeuw die de afgelopen dagen gevallen is, en dus vers en wit is. Zulke mooie kalenderplaatjes zie je maar zelden.
Peter, onze gids en eigenaar van Taupo Volcano Tours, is nu 62, en gepensioneerd. Hij heeft zijn leven lang voor de ‘Geological Survey’ gewerkt, en op de vulkanen in Tongariro Park gepast, en wel vooral op Mount Ruapehu, die het meest actief is van de drie. Eigenlijk is hij een soort vader van de vulkaan, zo goed kent hij de vulkaan en zijn gedragingen. Mount Ruapehu is voor het laatst in ’95 en ’96 uitgebarsten, en we zien foto’s van skipistes die met een 150 – 200 meter brede lavastroom bedekt zijn. We rijden eerst de berg vanuit het zuidwesten op, bekijken de verschillende soorten begroeiing (steeds meer alpien), en rijden ongeveer tot aan de sneeuwgrens, waar de skilift begint. Al die tijd hebben we adembenemende mooie uitzichten op de berg.
Peter vertelt veel meer dan we kunnen onthouden, maar wat we nu wel weten, is dat een vulkaanuitbarsting veel meer te voorspellen is dan we dachten. Je kan niet precies zeggen wanneer, waar en hoe groot een uitbarsting zal zijn, maar de vulkaan waarschuwt wel. Temperatuur en samenstelling van het kratermeer veranderen van te voren, en de gevoelige apparatuur registreert meer aardbevinkjes dan normaal. Met de laatste uitbarsting zijn er ook geen ongelukken geweest. Dankzij de metingen van Peter en zijn collega’s zijn tijdig skipistes gesloten en dergelijke. Later rijden we Mount Ruapehu van de oostkant op. De berg ziet er van die kant veel grilliger uit, terwijl het landschap door de mindere regenval, de sterke wind en de neerslag van zure vulkanische as, kaler is dan een woestijn. Een onvoorstelbaar contrast met de groene, weelderige westkant.