Foto: de Drakensbergen op 9-11-1997.

[9-11-1997]

Met de Baz Bus weer naar Durban, via Harrismith en Pietermaritzburg. De route gaat via de Northern Drakensberg, mooie groene heuvels met hier en daar een rotsje. Eigenlijk hadden we echte bergen verwacht, maar kennelijk ten onrechte.
In Durban gaan we naar een ander hostel dan vorige keer, omdat Traveler's Rest niet zo denderend was. Dit hostel is vandaalbestendig met betonnen tafels en stoelen op de binnenplaats. Net als in het vorige hostel in Durban zit ons lichtknopje weer op de buitengalerij in plaats van in de kamer.
Het hostel ligt dicht bij de kust in een op zondag verlaten buurt. Voor de deur hangen ook wat onduidelijke figuren. We hebben onderweg al eenvoudig eten voor 's avonds gekocht en gaan Durban niet meer in.
In Banana BackPackers, dat is ons hostel, hangt een lijst met huisregels met o.a. de opmerking dat je niets over het balkon mag gooien met als extra toevoeging 'this includes body fluids'.

[10-11-1997]

Met moeite naar de Sani Lodge

Vanaf Durban reizen we naar de Zuidelijke Drakensbergen. Een ingewikkelde reis: de Bazbus brengt ons naar Kokstad. Vanaf Kokstad moeten we met een bus naar Underberg (10km). In Underberg moeten we naar het hostel (Sani Lodge) bellen, die ons dan op komt halen voor de laatste 20 km.
De chauffeur van de Bazbus dropt ons om half 1 op de plaats waar de bus naar Underberg stopt. Geen echte bushalte, gewoon langs de kant van de weg. De bus komt om twee uur, dus we hebben tijd genoeg. We gaan even Kokstad in, maar het is geen stad om over naar huis te schrijven, weinig bijzonders. Om 10 voor half 2 installeren we ons met bagage in de buurt van de bushalte. We zijn met z’n vieren, wij plus een stel (meisje uit Durban, jongen uit Nieuw Zeeland).

Om 2 uur is er nog steeds geen bus, maar we maken ons niet ongerust, bussen zijn hier altijd te laat. Om beurten staan we op de uitkijk naar de bus, en om 10 voor half 3 knikt de Nieuw Zeelandse jongen: de bus komt eraan. Ik buk om mijn rugzak te pakken, en als ik weer overeind kom zegt Rik: “Hij is al voorbij”.
Zonder enigszins in te houden is de bus ons met zo’n 50 km/uur voorbij gereden. De enige manier om hem te laten stoppen zou geweest zijn om dwars over de weg te gaan liggen, maar dat is tamelijk risicovol. We kennen het doorrijden zonder inhouden nog wel van Oudtshoorn. De eerste bus reed voorbij, de tweede bleek pas onze bus te zijn. We blijven dus nog wachten, en besluiten om kwart voor 3 naar de Sani Lodge te gaan bellen voor hulp.

Er komt geen bus, dus Rik gaat bellen. Ook niet eenvoudig, de telefooncellen vlakbij zijn stuk, bij het postkantoor (een eind verderop) werken twee van de 8 cellen, dus daar wil iedereen bellen, en er staat een lange rij. Ik blijf volledig immobiel achter, met twee grote rugzakken, een dagrugzakje en een tasje met wat eten en drinken voor onderweg. Als de bus nu alsnog komt moet ik Rik weer op zien te vissen bij het postkantoor.
Volgens Sani Lodge rijdt de bus nooit voorbij, maar ze zullen proberen vervoer voor ons te regelen, en of Rik straks even terug kan bellen. Het antwoord van de Lodge is positief: vanuit Underberg gaat iemand op pad om ons op te pikken. Hij heeft volgens zeggen 1½ uur nodig om naar Kokstad te komen en pikt ons bij een hotel op. We installeren ons in de hal van het hotel en gaan opnieuw zitten wachten. Na twee uur is Sandy er, en kunnen we op weg naar Sani Lodge. Op deze dagen komt een mens nog eens aan lezen toe!

We komen om kwart voor 7 aan in Sani Lodge, dat helemaal geïsoleerd aan de voet van de Sani Pass ligt. Er is alleen één hostel op 1 km afstand. Avondeten hebben we niet bij ons; de lodge adverteert met ‘3 maaltijden per dag te verkrijgen’. Het eerste bordje dat we zien deelt mee dat avondeten een dag van te voren of uiterlijk ‘s morgens vroeg besteld moet worden. Dat halen we niet meer vandaag.
Gelukkig heeft Russel (de man van het hostel) nog één portie eten voor ons samen over. Omdat de sla al op is, mogen we elk een toetje : een punt chocoladetaart. Vinden we geen slechte ruil, en samen met het stuk pizza hebben we ruim genoeg.