[26-5-1999]

Arequipa is een vriendelijke stad, die in de Andes op 2500 m hoogte ligt, temidden van drie bijna 6000 m hoge vulkanen, die witbesneeuwde toppen hebben.

[26-5-1999]

Arequipa heeft nog veel koloniaal moois, zoals het Catalina Convent.
Het Catalina Convent is een enorm groot kloostercomplex. Het klooster is een soort rustiek stadje met straatjes van rode steen met huisjes, fonteinen en geraniums. De nonnen hier leefden in een enorme luxe (naar kloosterbegrippen). Twee of drie nonnen woonden in een huisje met een paar kamertjes, hun eigen keuken en drie of vier slaven. De slaven waren nodig voor koken, wassen en ander huishoudelijk werk, waar de nonnen zelf geen tijd voor hadden, omdat ze acht uur per dag aan het bidden waren. Verder konden ze musici uitnodigen en feestjes organiseren. Om een eind te maken aan deze luxe stuurde de paus in 1871 Zuster Josefa Cadena. Zij heeft ingegrepen en het leven in Catalina teruggebracht tot een sober kloosterleven. Het is de enige van wie een portret is geschilderd. Een streng kijkende zuurpruim bij wie het nooit is opgekomen om van het leven te genieten.

[26-5-1999]

Foto: plaatje uit 2006 toen we de plek opnieuw bezocht hebben.

Vanaf het klooster steken we over naar Juanita. Juanita is een Inca-meisje, mooi, goed gezond en 13 jaar oud, die al van kleinsaf wist dat ze een bijzondere bestemming had. De Inca’s die zo’n 500 jaar geleden in dit vulkaanrijke gebied woonden, beschouwden de vulkanen als Goden. Die Goden konden flink kwaad worden, schudden dan met de aarde en gooiden de brandende lava uit hun boze binnenste. Het was dus zaak de vulkaangoden te vriend te houden. Soms was een mooi beeldje of eten genoeg, maar soms moest er een groot offer gegeven worden. En wat zou een Vulkaangod nou liever willen dan een mooi, gezond en onschuldig Inca-meisje? Toen het tijd was, ging Juanita te voet van huis naar Cusco om van de Inca zelf de zegen te krijgen. Daarna ging het lopend in rituele optocht naar de Ampato-vulkaan, en uiteindelijk tegen de 6000 m hoge vulkaan op. Hoe de Inca’s het klaarspeelden om door het ijs, de sneeuw en het bergweer zonder (moderne) hulpmiddelen de berg te beklimmen is een raadsel, maar ze deden het. Boven werd Juanita helemaal klaargemaakt. Ze kreeg een mooie rok aan, sandalen van lamaleer, gouden sieraden om, een omslagdoek van de fijnste alpacawol en een verentooi op haar hoofd. Vervolgens kreeg ze een bewusteloos makend drankje. Daarna gaf de belangrijkste priester haar een dodelijke klap op haar hoofd (die ze gelukkig niet meer heeft gevoeld).
In doeken gewikkeld werd ze met geschenken en sieraden begraven, een cadeautje voor de Ampato-vulkaangod.
Doordat ze diep in het ijs zat, is ze perfect bewaard gebleven. Na een uitbarsting van een vulkaan vlakbij is het ijs (door de hete as) op de top gesmolten. Vlak daarna is ze gevonden door een Amerikaanse bergbeklimmer/archeoloog Johan Reinhard. Hoe Juanita echt heet weet natuurlijk niemand. Johan heeft haar ijdel genoeg naar zichzelf genoemd.
Denk niet dat Juanita of haar familie bedroefd was om haar mensenoffer. Het was de grootste eer die je kon treffen om voorbestemd te worden.

De Inca’s waren ervan overtuigd dat je na offering aan een tweede leven met de Goden begon. Voor Juanita gaat dat zeker op. Als we haar opzoeken is ze niet thuis. Ze is in haar vrieskistje op tournee in Japan en komt pas over tien maanden thuis. Wij zien haar replica en, ook in een glazen vrieskist, Sarita, een mummie gevonden op een andere vulkaan. In totaal zijn er zo’n veertien offermummies gevonden op de diverse vulkanen. De mensheid verricht wat wreedheden in de naam van één of andere God! Per slot logen de martelwerktuigen in het inquisitiemuseum in Lima er ook niet om!