[9-4-1999]

Er gaat in Columbia veel geld om in de drugs. Wij ervaren vandaag in Cartagena dat het voor een eerlijk mens moeilijk kan zijn om aan geld te komen.
Het begint ermee dat ze in het hotel onze moneybelt niet meer in de safe terug kunnen vinden. Maar geen nood, Enrique de dikke Engelssprekende baas van het hotel met een enorm drankhoofd, verzekert ons dat hij er is. Alleen niemand weet waar, en de mevrouw die het wel weet is even naar de dokter. Geen zorgen dus. Ik maak me wel zorgen, want ik heb zeker 15 andere verkeerde moneybelts gezien, en waarom is die van ons daar niet bij? Enrique houdt vol dat alles goed is en we kunnen gaan doen wat we willen. Maar we willen juist naar de bank met de inhoud van de moneybelt. Ook al geen probleem, Enrique wil wisselen, zelfde koers als in de stad. We kunnen het geld nu krijgen, krijgt hij later de cheques wel. Geen goed plan. We willen het gewisselde geld (voor de komende weken, niet voor vandaag) helemaal niet mee de stad in, maar veilig (?) in de moneybelt in de safe. We spreken af dat we later met Enrique (als de moneybelt boven water is) wisselen en nu de stad ingaan. Zo gezegd, zo gedaan.

Omdat we toch niet gerust zijn, gaan we om 2 uur terug naar het hotel. Goed nieuws, de mevrouw is terug van de dokter, en de moneybelt is terecht. We zoeken Enrique op om te wisselen. Enrique doet verontwaardigd. Zoveel dollar (300 voor onszelf en 300 voor de huishoudpot) kan hij niet wisselen. Niemand heeft hem nog betaald. Een klein beetje wisselen is goed, maar zoveel? Absoluut niet. Vanmorgen hebben we het bedrag afgesproken en hij noemt de 600 voordat wij erover gerept hebben.
Er zit niets anders op dan terug te gaan naar de bank in de stad om daar te wisselen. Alles lijkt goed te gaan, totdat we ons (reserve)paspoort overhandigen (we hebben twee paspoorten en nemen de dunne onbelangrijke mee in steden; niet zo erg om te verliezen als de echte). De entree-stempel in Columbia ontbreekt en zonder dat krijgen we geen geld. Ook het wisselkantoor wil niet wisselen. We haasten ons weer terug naar het hotel. Het is inmiddels half 4 en om 4 uur gaat de bank dicht. Gelukkig kunnen we bij de dikke echte paspoorten die in de safe in de truck zijn. Met een taxi sjezen we terug en om 10 voor 4 staan we hijgend bij de bank. Nu gaat alles van een leien dakje en 25 minuten later lopen we met een dikke bundel pesos de inmiddels gesloten bank uit.

[9 en 10-4-1999]

Foto: Castillo de San Felipe de Barajas.

Cartagena is een bijzonder leuke stad vol historie. De stad is gesticht in de 16e eeuw en groeide al snel uit tot de belangrijkste Spaanse havenstad in het Caribische gebied. Alle schatten die de Spanjaarden uit Zuid Amerika plunderden (goud, edelstenen) werden vanuit hier verscheept. Piraten hadden dat al snel door en Cartagena werd geteisterd door aanvallen van piraten. Om die reden besloten de Spanjaarden de stad te ommuren met een stevige vestingwal en te beschermen met forten. Zowel de stadswal als de forten bestaan nu nog steeds. Die versteviging kwam Cartagena niet alleen goed van pas tegen de piraten, maar ook bij een aanval van het Britse leger. De Spaanse verdediging werd geleid door Don Blas de Lezo, die een leger van 2500 slaven en Indianen had, tegenover 25000 Engelse militairen met kanonnen.
Je kan gerust zeggen dat Don Blas van vechten hield en bepaald niet kinderachtig was. Als jonge officier vocht hij bij de slag om Gibraltar. Daar liet hij zijn linkerbeen achter. De rest van Don Blas vocht verder in Toulon. Dat kostte hem een linkeroog. Later liet hij in de slag om Barcelona zijn rechterarm achter. De overgebleven helft van Don Blas reisde naar Cartagena en slaagde erin de Engelsen af te slaan, ten koste van eerst zijn rechterbeen en later de rest van Don Blas. Grappig genoeg waren de Engelsen zo overtuigd van hun overwinning dat ze al een herdenkingspenning met een ter overgave knielende Don Blas hadden geslagen. Op de munt is Don Blas compleet. Het geeft geen pas om een halve man te overwinnen. Bij het San Felipe fort staat de dappere Don Blas. De Don Blas zoals hij aankwam in Cartagena. Een lapje voor het linkeroog, een slappe mouw waar ieder ander een rechterarm heeft en een linker houten been.

We zijn twee volle dagen in Cartagena en kunnen alle bezienswaardigheden rustig aflopen, ook het fort dat iets buiten het centrum ligt. Een van de vrouwen uit de groep treft het slechter. Zij wordt vanmiddag bij het fort onder bedreiging van een mes beroofd van haar tas met inhoud.