[13-4-1999]

Foto: zicht op Zipaquira.

Villa de Leyva vormt een rustpunt voordat we vandaag het grote Bogota met 6-7 miljoen inwoners ingaan. We rijden via Colaite, Tunja en Zipaquira. In deze laatste plaats gaan we naar de Nueva Catedral de Sal, een religieus complex in verlaten zoutmijnen.

[14-4-1999]

Foto: Bogota was niet de stad om met een camera rond te lopen. Vandaag de dag zou je dat met een compact camera'tje wel doen. Foto's ontbreken dus.

Van te voren zijn we niet erg enthousiast om Bogota in te gaan. Wat we gelezen en gehoord hebben is niet erg positief. Net zo gevaarlijk en crimineel als Caracas, dat ons eerder als onveiligste stad in Zuid Amerika is verkocht. Ernstig vervuild vanwege alle ouderwets veel uitlaatgassen uitstotende auto’s. En bovendien niet heel mooi, omdat moderne gebouwen zonder enig respect voor de historie tussen oude gebouwen zijn gepropt.
Als er één stad is die onze verwachtingen overtreft, is het Bogota wel. Er is ontzettend veel te zien, en in het centrum voel je je overdag met alle mensen en (zwaar bewapende) politie op je gemak en niet bedreigd. Ik vind het moeilijk om te kiezen wat ik wel en niet moet schrijven. We zien zoveel op onze ene dag Bogota, en bovendien hoe schrijf je een kerk in de brief?

Het goudmuseum verdient in ieder geval een plaats. Het wordt aangeprezen als het beste ter wereld met 33.000 gouden voorwerpen, waarvan 1/3 ongeveer tentoongesteld wordt.
Goudmuseum is een te beperkte naam voor het museum. Het is een museum over Pre-Columbiaanse culturen. Er zijn twee etages. Op de benedenetages worden de diverse culturen met hun sociale organisatie, manier van bestaan, geloof, kunstuitingen en begrafenisrituelen heel aanschouwelijk behandeld. Ter ondersteuning van de informatie zijn er heel veel voorwerpen, niet alleen van goud, maar ook van textiel, hout, been en aardewerk. De manier waarop goud ( in alle culturen belangrijk) werd bewerkt en de betekenis ervan wordt ook erg goed uitgelegd.
Op de bovenetage komen dezelfde culturen terug, maar nu met de nadruk op goud. Sieraden, maskers en gebruiksvoorwerpen. Boven is ook een kluis, waar maar een beperkt aantal mensen tegelijk in mogen. In de kluis ligt een overdaad aan gouden voorwerpen die met een show van licht en muziek gedemonstreerd worden.
Voor één bezoek is de informatie wel teveel. De verschillende groepen als Quimbaya, Tolma, Tayrona en Muisca gaan je duizelen.

Om nog wat na te kunnen genieten, hebben we bij het goudmuseum een overzichtelijk boek aangeschaft. In het piepkleine museum voor religieuze kunst gaan we opnieuw de kluis in. De tweede (en tevens de laatste zaal in het museum) is een kluis in de andere kluis, met in die kluis een oplettende voortdurend rondlopende bewaker. De bewaker past op twee monstransen (relikwieding voor in processie). Eén monstrans die ‘La Lechuga’ heet, is van bijna 5 kg puur goud gemaakt. Dat is niet alles. La Lechuga is ingelegd met 1485 smaragden, één saffier, 13 robijnen, 28 diamanten, 168 amethisten, één topaas en 62 parels. Bewaker heeft heel wat om op te passen.

Bogota heeft bijzonder veel mooie kerken, die allemaal wel iets hebben dat ze erg speciaal maakt. Eén van de mooiste is de Iglesia La Tercera. Het is de enige kerk waar de zijaltaren en het hoofdaltaar gemaakt zijn van hout. Er is walnoot- en cederhout gebruikt en het houtsnijwerk is prachtig. Het hoofdaltaar bestaat uit drie etages heiligen boven elkaar, en vijf op een rij. Ze zijn gescheiden door bewerkte houten pilaren, en omgeven door een houten lijst. Op de onderste rij is plaats voor minder heiligen. Het Christusbeeld heeft meer ruimte nodig en meer en bredere pilaren. Het hout is heel donker en contrasteert erg mooi met de wit gestucte muren. De rest van de musea en gebouwen en de andere zes kerken die we bekijken krijgen geen vermelding op de website, maar ze verdienen het wel.

Al met al hadden we graag één of twee dagen meer gehad in Bogota, er is echt heel veel te zien.

[15-4-1999]

Foto: omgeving Neiva.

Het kost nogal wat tijd om Bogota weer uit te komen: kruipend verkeer, onduidelijke rotondes. Via Subia, Fusagasuga en Espinal komen we tot Neiva. We dalen flink. Op de bergwegen wordt door de vele vrachtwagens te hard gereden terwijl ze ook nog onverantwoord inhalen. Helaas doet onze chauffeur daar vandaag ook aan mee.

[16-4-1999]

Foto: omgeving Neiva.

We rijden de hele dag door de bergen naar San Agustin, via Hobo en Garzon. De mensen zijn overal vriendelijk en er is geen enkele aanwijzing voor onrust. Een taxi chauffeur vraagt aan mij of ik een dollar heb, want die heeft hij nog nooit gezien. Omdat ik geen zin heb om hier op straat mijn portemonnee tevoorschijn te halen, zeg ik maar dat ik als Nederlander geen dollars heb. Volgens de chauffeur moet ik er echter minstens een miljoen bij me hebben.