[26-9-2013]

Vanaf Dilijan rijden we verder richting zuiden naar het Sevanmeer en Sevan. Op de grens van twee provincies (marz genaamd), Tavoush en Geghakunik, moeten we door de tunnel van 1,5 km en daarna is het landschap volstrekt anders. Reden we eerst door een beboste vallei met bos tot bovenaan de helling, na de tunnel is het landschap kaal met hellingen met bruin verkleurd gras. Na een poosje bereiken we de noordpunt van het grote Sevanmeer dat zo'n 940 km² groot is en op een hoogte van 1900 m ligt. We rijden naar het schiereiland bij Sevan waarop een kloostercomplex staat met twee kerken, een ruïne van een grotere kerk en een ruïne van de gavit – voorhal – van de nog bestaande grote kerk. Deze kerkjes ogen vriendelijker dan de logge pilaarkerken die we tot nu toe in Armenië gezien hebben. Het kleine kerkje heeft aan drie kanten bogen en is een beetje kruisvormig. Verder brandt er licht, liggen er tapijten en hangen er iconen. Op het altaar ligt een kleed en voor het altaar zijn gordijnen. Ook de grote kerk is veel lichter. Vanaf het schiereiland waar het complex op ligt, heb je prachtig uitzicht over het grote Sevanmeer met al zijn kleuren in het water.

[26-9-2013]

Na het schiereiland rijden we terug naar de top van het meer, want ons hotel staat net aan de andere kant van het meer. Onderweg zien we langs het meer steeds gebarende mensen. Het blijkt dat het vissers zijn die hun vis willen verkopen en met hun armen de grootte van de vis aangeven.

Het hotel ligt op een soort recreatiecomplex met een aantal grote resorts met daartussen verveloze en in slechte staat verkerende vakantiehuisjes, waarvan we niet weten of die nog na de Russische tijd zijn gebruikt. Rond het meer zien we dat alles uit de Russische tijd langzaam vervalt en in onbruik raakt. De nieuwe resorts worden er gewoon tussen gebouwd. Ook ons hotel met de grote lege lobby, de lange gangen en de receptiedames in Sovjet stijl, doet denken aan een ouderwets Russisch hotel. Onze kamer kijkt niet uit op het meer, maar we hebben wel een fraai berguitzicht en een grote kamer met een tweepersoonsbed, twee eenpersoonsbedden en samen acht handdoeken. Vandaag hebben we ook voor het eerst ‘verkeerde stroom’. De stekkers passen niet in het stopcontact en ook onze set schakelaars helpt hier niet. Het hotel blijkt nog steeds niet overgestapt te zijn op het moderne stroomnet van Armenië, maar levert wel omvormers waarmee je alsnog je eigen apparatuur kunt gebruiken. Narek regelt die voor ons.

Diner in privé-kamer

In het hotel is een groot congres van fysici die alles weten over straling en deeltjes. We zouden in het hotel eten, maar dan moeten we wachten tot de 80 fysici uitgegeten zijn bij hun barbecue. Daarom stelt Narek voor naar een ander restaurant te gaan.
Hij brengt ons naar een ontzettend leuk restaurant waar we in een privé-kamer met eigen wastafel gedrieën aan tafel zitten. In Armenië zijn veel restaurants met zulke kamers. Dit restaurant heeft er een stuk of acht. Erg fijn als je met familie, vriendin of zakenpartner ongestoord en ongezien wilt eten. Het eten is overvloedig en allemaal even lekker. Voor mensen die zich zorgen maken over wat wij te eten krijgen een opsomming van wat op tafel staat: brood (3 soorten), yoghurt, dikke room, augurken, pepertjes, olijven, kaas, drie soorten gegrilde groenten, rode saus, verse kruiden en radijsjes, een soort jam, snoepjes, gebakken schijven aardappel en koteletten die naar Russisch gebruik uit rundergehakt bestaan. Elke keer als de deur van onze kamer opengaat komt er een nieuwe verrassing binnen en van alles is zoveel dat we het echt niet op kunnen. Wij zijn wel blij dat de fysici ons eten in het hotel gedwarsboomd hebben!