Sintra

Na een dag in het drukke centrum van Lissabon maken we een uitstapje naar een natuurpark bij Sintra dat zo’n 20 km bij Lissabon vandaan ligt en goed met de trein te bereiken is. In ons wandelboekje staan zo’n vier dagwandelingen in en rond het park, zodat we stad en buitengebied goed dachten te kunnen combineren. We zijn om even voor negen uur op station Rossio waar we vlakbij zitten en waar vandaan de trein vertrekt, dus mooi op tijd voor de trein van elf over negen. Maar Portugal houdt van wachtrijen en voor de loketten staan lange rijen Om negen over hebben we de kaartjes dus snel naar het perron waar heel veel mensen staan, maar geen trein. Rik heeft het vanmorgen nagezocht en elke 20 minuten en soms elke 15 minuten vertrekt een trein. De werkelijkheid is anders en pas een half uur later verschijnt een trein waar een enorme drom uitstroomt en instroomt. De trein kan zich meten met de NS treinen in de spits. Pas in Sintra stroomt de hele trein leeg. Omdat we geen zin hebben om in de grote bult mensen te zitten laten we iedereen voorgaan, zoeken vast de route op en als we denken lang genoeg gewacht te hebben, moeten we toch nog aansluiten in de rij die het station uit wil. De uitgangspoortjes zijn defect en nu moet iedereen omlopen en via slechts drie poortjes uitchecken.

Buiten het station wacht ons een kermis van autobussen, minibusjes, tuk-tuks en elektrische wagentjes, gidsen met fotoboeken om te tonen wat ze je allemaal willen laten zien, souvenirverkopers en terrasuitbaters om de stroom toeristen van hun geld af te helpen. Rik zegt: ‘Welkom in Volendam’. Treffender kan het niet omschreven worden. Onze wandeling begint door met de stroom mee te lopen naar een kerk en later het Palacio Nacional dat met twee enorme conische schoorstenen van de keuken bepaald apart is. Je kan het bezoeken, maar gezien de lange rijen die er al staan, zien we daar maar meteen van af. We gaan op pad naar een burcht hoog op de berg die 3,5 km buiten het dorp ligt en hopen zo de stroom af te schudden wat bij de wandeling aardig goed lukt. Natuurlijk lopen we niet alleen, maar de hordes zijn we kwijt. Totdat we bij het Castelo dos Mouris, een burcht met spannende kantelen en torens, komen. Iedereen die niet loopt komt daar met gemotoriseerd vervoer. Omdat we er flink voor geklommen hebben, willen we het toch wel van binnen zien. Kaarten kunnen alleen per automaat aangeschaft worden en de automaat is zo gebruikersonvriendelijk, dat als het aan hem ligt het binnen heel rustig blijft. Als we met veel moeite de automaat verslagen hebben, kunnen we alsnog de burcht bezichtigen die met zijn muren, kantelen en enorm hoge torens ver over de omgeving uitkijkt.

Paleizen bij Sintra

Het weer is tot nu toe erg aangenaam en zonnig, dus we hebben al een paar dagen de jasjes niet mee. Dat is vandaag geen goed idee. Het is te koud in een enkel shirt en bij het Castelo de Mouros krijgen we zelfs regen. Niet fijn zonder jasjes. Gelukkig houdt het snel op en besluiten we in ieder geval tot het derde paleis te lopen en dan verder te kijken. Het derde paleis, Palacio de Pena, is het wonderlijkste paleis dat je je voor kan stellen. Het paleis met een ophaalbrug staat hoog op de top van een berg. Een zekere koning Ferdinand II wilde iets heel bijzonders en liet een paleis ontwerpen in moorse, romaanse, gotische, barokke en manuel stijl. (De manuelstijl of de Portugese laatgotische stijl is een Portugese kunststijl met rijke versieringen die verwijzen naar de zee en naar de ontdekkingsreizen en stamt uit het begin van de 16e eeuw, de tijd waarin Vasco da Gama en andere zeevaarders de wereld verkenden). De koning hoopte op die manier iets zo moois te maken dat het de schoonheid van de individuele stijlen zou overtreffen. Wat de koning in ieder geval bereikt heeft is dat enorme massa’s zich vandaag verdringen om zijn bizarre paleis te bezoeken. We komen opnieuw terecht in een lange file gemengde toeristenvoertuigen en ongelofelijke rijen wachtenden die met een tijdslot naar binnen mogen. We maken snel dat we wegkomen.

Convento dos Capuchos bij Sintra

De wandeling uit ons wandelboekje verloopt met alle drukte anders dan gepland en om de wandeling te vervolgen, moeten we door de parktuin van het Pena paleis en ook daarvoor vragen ze flink toegang. De tuin lijkt van buiten best mooi, maar we hebben geen zin om voor teveel geld tussen teveel mensen te wandelen. Het is nog steeds erg grijs en koud, het is druk en terug naar Sintra is 3,5 km. Maar dan zien we een bordje naar het Convento dos Capuchos (kapucijnenklooster.) We hebben gelezen dat dit klooster de moeite waard is. Het is 5 km lopen en even over half drie, dus gezien de tijd kunnen we het nog halen. Zo gezegd, zo gedaan. Via een heel rustige weg (met orchidee en wilde narcisjes) lopen we naar het klooster waar we nauwelijks andere mensen tegenkomen.

Het klooster is in de 16e eeuw gebouwd en werd tot in 1834 bewoond. Het werd toegewezen aan de kapucijnen, een tak van de franciscanen die in soberheid leven. De gebouwen zijn inderdaad heel sober en kruip door sluip door, de plafonds zijn heel laag en de deuropeningen klein. Er zijn verschillende ruimtes te bekijken, zoals een kerkje, de eetzaal, de bibliotheek, de ziekenzaal, de was- en latrine ruimte en de uiterst krappe monnikencellen. Vanwege het sobere leven mochten ze maar drie dingen bezitten: hun habijt, een bijbel en een afbeelding van een heilige naar keuze. Ze aten en sliepen op de grond – op een kurken plankje met wat stro – en lieten al het materiële los om zich over te geven aan de spirituele wereld. In de kerk en de kapelletjes zien we kruisbeelden versierd met schelpen en ander natuurlijk materiaal. Een andere naam voor het klooster is het kurkklooster. Als bescherming tegen vocht en kou zijn muren, deuren, vensters en plafond beplakt met kurk van de kurkeiken rondom het klooster. Dit is echt een leuk uitje dat de hele dag weer goed maakt. Na een forse wandeling terug zijn we om zeven uur weer terug in Sintra waar alle toeristen nu verdwenen zijn. Thuis doen we gauw de warme vesten aan voordat we gaan eten.