[15-2-2014]

Onderweg naar Selva Negra zien we ongelofelijk veel koffie. Het wordt naar diverse punten gebracht om daar gedroogd te worden voordat het verder verhandeld en geëxporteerd wordt. We zien ook hoe de koffieplukkers hun oogst in komen leveren en hoe alle koffie op een vrachtwagen geladen wordt om verder vervoerd te worden. De hoeveelheid koffie wordt gemeten in bakken met een standaard inhoud.

[15-2-2014]

Foto: het resort in Selva Negra in het avondlicht.

Het complex van Selva Negra ligt hoog, het is er veel koeler en het is er weer heerlijk groen. We zitten in het fog-forest – weer net iets anders dan het cloud forest en het regenwoud – op een prachtig complex met mooie huisjes met een zit- en slaapkamer. Het terrein is prachtig aangelegd en er zijn aardig wat trails. Het restaurant serveert sauerkraut met huisgemaakte worst en Duitse aardappels. De keuze is dus snel gemaakt.

[16-2-2014]

Foto: kikkertje in aronskelk.

In Selva Negra hebben we een fantastische dag. Selva Negra is van oorsprong een koffiefarm, is dat nu nog steeds, maar nu uitgeroepen tot beschermd natuurreservaat. Naast de koffieplantage bestaat het reservaat nu uit een regenwoud en een hoger op de hellingen gelegen fog forest. Omdat we nu hoger zijn (ongeveer 1.000 m), zijn we voor even van de hitte verlost. 's Avonds moeten we een vestje aan en we slapen onder een deken. Heerlijk!
's Morgens gaan we al vroeg met gids Manuel op pad. Opnieuw iemand die veel ziet en veel vertelt. Zo horen we bijvoorbeeld dat de kolibries die 2.000 hartslagen per minuut hebben, elke nacht in een soort van winterslaap gaan, waarbij hun hartslag met een factor 16 omlaag gaat. Om voldoende eiwitten voor hun snelle stofwisseling binnen te krijgen, eten ze niet alleen nectar (dat wisten we), maar ook kleine insectjes. In de grote bladeren van de aronskelken vinden we tot twee keer toe kleine kikkertjes.

[16-2-2014]

Maar ik heb nog meer spectaculair vogelnieuws. We – nou ja, Manuel – hoort al snel de bellbird (drielelklokvogel), een vogel met een heel kenmerkende, heldere, klinkende roep. We weten dat bellbirds horen nog wel gaat, maar bellbirds zien vrijwel onmogelijk is. Maar wat vindt Manuel voor ons: een bellbird die zo vriendelijk is om wel ver weg te gaan zitten, maar wel op zo'n uitstekende, zichtbare plek dat we hem echt goed zien. En hij blijft daar minutenlang zitten. We kunnen de prachtig bruine vogel met de witte kop met de lange zwarte wattles echt goed zien. Vriendelijke vogel.

[16-2-2014]

Foto: geen foto van de quetzal, maar wel van een schitterende vlinder.

Nog spectaculairder dan de bellbird is dat ik helemaal zelfstandig een quetzal heb gevonden. Na de tocht met Manuel gaan we zelf op pad. Het is heerlijk om de hele dag de tijd te hebben om in zo'n prachtig bos rond te lopen. Opeens hoor ik de quetzal, tenminste dat denk ik, want Plinio uit Panama deed geregeld de quetzal na om hem te lokken en ik denk het geluid te herkennen. Ik zoek en zoek met mijn verrekijker en ja hoor, ik zie een prachtig glanzend groene vogel met rood op zijn buik. Ik twijfel wel erg, want hij mist de lange staart van een mannetje en klopt niet met een vrouwtje. Misschien dan toch een trogon? Maar ook die plaatjes in de vogelgids kloppen niet met wat ik zie.
's Avonds brengen de experts uitkomst. Waar ik de vogel gehoord en gezien heb, houden zich al een tijdje 1 à 2 jonge mannetjes op en die kloppen exact met wat ik gezien heb. De vlag gaat uit voor de zelf gevonden quetzal!

[16-2-2014]

Foto: in dergelijk terrein vind je geen klein onderdeel meer terug.

Omdat het terrein steil en onregelmatig is, nemen we vandaag de wandelstokken mee. Al vanaf het begin is één van de twee wandelstokken kapot. Het onderste stuk wil niet uitschuiven, in plaats daarvan laat het onderste puntje los. Vandaag blijk ik onderweg het losse laatste puntje verloren te hebben. We lopen nog een stuk terug om te zoeken, maar dat is onbegonnen werk op het donkere pad vol blaadjes. Zo is de stok weer een stukje korter.

[16-2-2014]

Foto: Prosthechea baculus (synoniem Encyclia baculus), een orchidee die heerlijk naar vanille geurt.

Aan het eind van de dag gaan we nog even naar de orchideeëntuin die nog in aanleg is, maar al veel mooie orchideeën en een heerlijk geurende witte orchidee heeft. In de tuin spreken we de eigenaar van hotel en restaurant die getrouwd is met de dochter van de vroegere eigenaar. Hij neemt alle tijd voor een praatje met ons en verzekert me dat ik vast en zeker een van de juveniele, mannelijke quetzals heb gezien.