[7-9-2007, richting Aral]

De bedoeling is dat de groep zich in Aral opsplitst. De weg tussen Aral(sk) en Uralsk (Oral) wordt door Claire omschreven als de 'worst road ever, ever'. Daarom kunnen we beter in Aral op de trein naar Uralsk stappen. Tony en Sacha rijden dan in de tussentijd de truck naar Uralsk.
Elf mensen willen met de trein, zeven anderen (waaronder wij) besluiten toch met de truck te gaan. Als je de ruim 1000 km in twee en een halve dag kan overbruggen, kan het niet de slechtste weg ter wereld zijn. In Zaïre hebben we de truck soms maar 14 km vooruit gegraven op een dag.
In Almaty kon Sacha de treinkaartjes nog niet regelen, dus dat moet nu zodra we in Aral aankomen.

[7-9-2007, Aral]

Aral dat vroeger aan het Aralmeer lag, is een stoffige stad, maar zeker geen spookstad. Er is een drukke markt en volop bedrijvigheid. Alleen de haven ligt er triest bij. Op de kade staan nutteloze kranen te verroesten en het afgetakelde havengebouw is ontdaan van alles wat bruikbaar was. Enkele armetierige schepen staan opgesteld als stille getuigen van het verleden. Waar eens water was, groeien nu wat plukjes schraal gras waar een koe wat van probeert te eten.

We zijn een flinke tijd zoet in Aral: informeren naar de trein waar de 11 mensen morgen mee gaan, water en diesel tanken en boodschappen doen. Na dat alles vertrekken we richting Aralmeer en richting scheepswrakken.