[11-8-2007, west Mongolië]

Vandaag verandert het kale landschap opnieuw in woestijn. In dit gebied zien we ongelofelijk veel grote adelaars. We zien meerdere soorten die voor ons onmogelijk op naam te brengen zijn. Ook komen we een vosje tegen. Verder is het landschap vooral kaal, weinig vee, weinig bewoning, en ook de overal aanwezige marmotten en grondeekhoorns laten zich nauwelijks zien. De kamelen en hagedissen zijn weer teruggekeerd. Bloemetjes zien we nauwelijks meer, hier en daar liggen de kale, witte botten van een dood beest. Af en toe zien we een opgedroogd meertje.

Vandaag is Rik aan de beurt voor de ziekenboeg. Hij krijgt ernstige diarree voelt zich zo slap als een vaatdoek en heeft (wat nooit gebeurt), absoluut geen behoefte aan eten. De hele nacht woelt hij wat in bed, heeft koorts en doet geen oog dicht. Hij houdt het langer vol dan ik en is anderhalve dag ziek. Omdat het ook nog eens bloedheet is, en er ook nog een warme wind staat, maak ik flessen water met suiker en zoutoplossing. Niet lekker, maar uitdroging moeten we zien te voorkomen. Als hij aan de beurt is om te koken, lukt het me niet om hem te overtuigen dat hij mij dat moet laten doen. Een teken dat het weer beter gaat.
Op zulke momenten is reizen niet leuk. Al zitten de kraanvogel en de grondeekhoorn gearmd voor je tent, je hebt er geen belangstelling meer voor. Maar zodra het over is, ben je het al snel weer vergeten. Zulke dingen horen er nu eenmaal bij, al sla je ze liever over.