[28-9-2007, St. Petersburg]

Vandaag stappen we voor de laatste keer in de truck voor het traject Novgorod - St Peterburg. Bij aankomst hebben we dan in totaal 12.387 km afgelegd tussen Peking en St. Petersburg.

Om 12 uur zijn we bij de stad, maar het duurt dan nog twee uur voordat we bij het hotel zijn (foto), waar we nog een half uur op de kamer moeten wachten. Ondertussen wordt buiten op de parkeerplaats bij de truck de tafel opgesteld met toast, kaas, drank en bonbons, gekocht van de barwinst. Gezien de tijd ‘borrelen’ wij mee met jus d’orange en toastjes.

Omdat we graag naar een opera willen, gaan we gelijk op de dag van aankomst op pad om daar kaartjes voor te regelen. In het (gigantisch grote) hotel staat op het bord met al hun diensten het 'servicebureau' genoemd dat dergelijke kaarten kan regelen. Navraag bij diverse loketten en de receptie waar ze geen Engels spreken, levert niets op. Het servicebureau bestaat niet. Met de metro gaan we naar het theater. Onderweg van metro naar theater komen we een winkelpand tegen met affiches van alle mogelijke voorstellingen en een uithangbord met ' theaterkassa'. Het Russische uitbureau. We stappen naar binnen. Ook hier spreekt de dame achter het loket alleen Russisch. We wijzen aan 'Figaro' en ze kijkt in haar systeem. Dat is uitverkocht. We gaan door met de tweede keuze: Eugen Onegin. We hebben geluk daar zijn nog een paar plaatsen voor. Op onze vraag wat het kost, schrijft ze op: 2 * 1400 + ?. Dat is een lastige prijs. De tweemaal 1400 roebel (2 * 42 euro) snappen we. We wijzen naar '?' en halen onze schouders op. Nu schrijft ze op: 2 * 1400 = 2800 * 2 = 5600.

We hebben al gehoord dat ze aparte kaarten voor Russen en buitenlanders hebben en dat je goed op moet letten als je je kaartje koopt. Straatverkopers lichten je graag op; je moet dus altijd naar een officieel verkooppunt. We veronderstellen dat de laatste * 2 de buitenlandtoeslag is. 5600 roebel (168 euro) voor een avondje uit vinden we teveel. We proberen aan te duiden dat we goedkopere plaatsen willen, maar in gebarentaal dringen we niet door. Ons taalgidsje biedt uitkomst. We wurmen het boekje door het kleine raampje naar binnen en wijzen de zin uit het hoofdstukje 'winkelen' aan: 'Heeft u ook iets goedkopers?'. Ze gebaart wat we dan wel willen betalen en stelt voor samen 2800 roebel voor. Daar gaan we mee accoord. We kunnen niet zien waar we nu komen te zitten, maar vragen lukt ook niet. We zien het wel. De dame wil eerst geld zien en laat vervolgens een serie kaarten uit haar apparaat rollen, scheurt daar de helft weer van af en niet er andere aan. De datum en voorstelling kloppen en we lopen als tevreden klanten weg. We kijken op de kaartjes waar we nu zitten en tot onze verbazing hebben we dezelfde plaatsen die net nog tweemaal zo duur waren. Zouden we verkeerde kaarten hebben? We twijfelen wel, maar ze kan echt niet gedacht hebben dat we Russen waren.

We zoeken alvast waar het Mariinksi theater is, waarbij we eerst fout lopen, omdat we naar het verkeerde gebouw op de kaart gekeken hebben. Even later vinden we het wel. Vlak bij de metro eten we in een Turks restaurant een simpele, maar uitstekende maaltijd.

Lees ook het item 'Mariinski Theater' op 29-9-2007 over de afloop.