[23-9-2007, Moskou]

Foto: Tsjaikovski zaal

Met Sacha en enkele andere groepsleden gaan we op pad naar een boekingskiosk om kaartjes voor circus, ballet en klassieke muziek te kopen. Tevergeefs, alles is uitverkocht. We gaan samen nog door naar de Tsjaikovski zaal. Daar hebben ze nog wel aanbod. We kopen voor dezelfde avond twee kaartjes voor een concert (piano en viool) in de kleine zaal van het conservatorium.

Althans dat dachten we. Als we later nog meer posters bekijken en opnieuw op onze kaartjes kijken, lijkt het alsof we kaartjes hebben voor de grote zaal van het conservatorium. Daar treedt een koor op. Op zich ook goed, ware het niet dat geen van de componisten op het lijstje ons iets zegt. We gaan opnieuw naar de kassa en leggen in gebarentaal uit wat er mis is. De dame is zeer behulpzaam en ruilt onze kaartjes om voor de goede.

Als we later gaan kijken waar we 's avonds moeten zijn, loodst de portier ons gelijk naar binnen. Er is nu ook een concert, een gratis orgelconcert en we zijn van harte welkom. In de zaal zit een artistieke man fanatiek aantekeningen te maken. Dat moet de docent zijn van Sofia die achter het orgel zit.
Bij het conservatorium kopen we nog kaartjes voor een concert in de grote zaal op dinsdag met uitsluitend Russische componisten: Stravinsky, Prokofiev en Borodin.

[23-9-2007, Moskou]

We lopen via een winkelstraat terug naar het Rode Plein en zien daar Lenin’s tombe. Het is niet druk, want je kan alleen ’s morgens op bezoek.
Aan het Rode Plein zit ook het Gum warenhuis waar we naar binnen lopen. Een absurd groot en luxe warenhuis met in een grote cirkelvorm winkels over verschillende etages die met bruggen (soms ingericht als restaurant) verbonden zijn. Vergeleken met de Gum is onze Bijenkorf een buurtsuper. De winkels (kleding, parfum, schoenen) zijn allemaal even luxe en zijn bedoeld voor overijverige grootconsumeerders die graag geld uitgeven. We kopen er nog een CD met religieuze muziek uit de Orthodoxe kerk, omdat de vrouwenstemmen altijd even prachtig zijn.

[23-9-2007, Moskou]

Foto: gang in een metrostation.

Het concert ’s avonds is prachtig met vooral bewerkingen van pianostukken en liederen van o.a. Schubert, Brahms en Dvorak, gespeeld door een violiste en pianist. Terug naar huis met de metro gaat goed, maar de bus zien we nergens. Het hele station lijkt in het donker zo anders. Er zijn veel meer kraampjes dan eerst; kennelijk vielen die niet op toen ze dicht waren. Ook de straat klopt niet, die was veel smaller en niemand weet iets van een 24 hier. Een behulpzame mevrouw schrijft alle busnummers, die op de halte staan, op mijn papiertje waar ik ’24?’ op had geschreven. Ze vraagt waar we heen willen en wijst op het metrostation dat ook de eindhalte van onze 24 is. Ze wil ons mee in een andere bus naar dat metrostation. In een onbekende bus gaan we niet, we moeten naar het hotel en niet naar het verkeerde metrostation. We snappen maar niet waar onze weg en onze bus is. Er staan ook metalen schotten om het station die er volgens Rik vanmorgen niet waren. Er zijn heel veel bussen en minibussen, maar geen taxi en geen 24. We laten ons hotelkaartje aan de chauffeur van een minibus zien en na een poosje denken vraagt hij: ‘Botanika?’. Dat klopt, we wonen tegenover de botanische tuin. Tegelijkertijd gaat Rik een lichtje op. We staan wel op het goede metrostation maar hebben de verkeerde uitgang gepakt. We gaan opnieuw het metrostation in, stempelen twee ritten af (anders kom je het station niet in) en zien keurig bordjes die naar de 24 en de andere uitgang verwijzen. De andere kant lijkt een stuk meer op het vertrekstation van ’s morgens en er staat ook een 24 die ons netjes thuisbrengt.