[6-9-2006, Cochabamba]

Foto: vliegveld van Sucre.

Vandaag vliegen we van Sucre naar Cochabamba. En vanaf nu zijn we een volle week onder de pannen.

Vanmorgen hebben we eerst een crisis moeten bezweren. Het hotel zou voor ons een taxi naar het vliegveld bestellen. De chauffeur was er al een half uur van tevoren, maar dat zijn we ondertussen al gewend. Bij het verlaten van de ontbijtzaal om half 9 wacht de chauffeur ons al op met de opmerking "taxi aeropuerto". Wij zeggen: "ja, ja, maar pas om 9 uur". Bij vertrek sjouwt de chauffeur meteen kordaat weg met Rik’s rugzak, ik hol er achteraan, de taxi staat op de hoek (wat gezien de drukke smalle straat niet raar is). Dan roept Rik die nog even de sleutel afgegeven heeft me. Hij is aangeklampt door een andere taxichauffeur die claimt dat hij en niemand anders door het hotel besteld is. Ik roep de mijne terug, en we dirigeren de hele optocht terug naar het hotel (wat ze braaf allebei doen). Bij de receptie laat ik de baas aanwijzen wie van de twee hij besteld heeft. Hij voelt zich duidelijk in een onaangename situatie gemanoeuvreerd en houdt zijn mond.
We maken wat misbaar: kom, kom we moeten weg, het vliegtuig wacht niet, en uiteindelijk wijst hij dan toch de ware aan (die van Rik). Ik verontschuldig me bij de mijne, die claimde dat wij toch zeiden dat we ...., maar die zijn verlies zonder slag of stoot neemt, en we gaan op pad met de gelukkige winnaar.

Op het vliegveld In Cochabamba staat Clin (onze Cochabamba gids) ons al op te wachten, en laat ons pas in de hotelkamer weer achter (de hoteljongen vroeg of we alle drie op de kamer bleven, maar dat ging ons iets te ver in de service). Hij heeft ons laten zien waar we wat in de stad kunnen vinden.

In Cochabamba gaan we eerst op zoek naar de immigratie. Ons visum is 30 dagen geldig. Op 14 augustus hebben we ons in-stempel gekregen. 30 dagen, 14 augustus meegeteld komt dan uit op 12 september, terwijl we de 13e de grens pas overgaan. Voor de zekerheid willen we daarom het visum met een week verlengen.
De immigratie zit niet op de plek waar hij volgens de reisgids hoort te zitten. Op de plaza doen we in een grote, drukke zaal vol mensen navraag bij een politieman die achter een bordje met de ‘I’ van ‘Informatie’ zit. De vriendelijke politieman vertelt dat de immigratie verhuisd is, en dat we met een taxi naar het door hem opgeschreven adres moeten gaan.
Bij de immigratie gaan we zonder daar recht op te hebben overal tussendoor. Nergens hoeven we te wachten, alle mensen die iets aan ons visum bij moeten dragen (stempel, controle van stempel, handtekening of paraaf) legt het onderhanden werk neer, om eerst ons te helpen. Nu hebben we een visum voor nog twee maanden extra. En zoals de douaneman trots zegt: 'helemaal gratis'.