[10-9-2006, Torotoro]

Foto: bij de ingang.

Vandaag gaan we naar de grot. Heen gaan we met de jeep, terug gaan we lopen. Ook al hebben we een privé excursie, de grote jeep zit tjokvol. Voorin zitten de chauffeur, de hulpgids en de hoofdchauffeur. Achterin zitten wij met Clin. De lokale gids past er niet meer bij, die zit in de open achterbak. Over een kuilige weg bonken we de eerste 8 km. naar de grot, de laatste km. lopen we.

Hoe mooi de grot is kunnen we helaas niet vertellen. Zover komen we niet. Al van te voren is ons verteld dat de ingang van de grot erg krap is, en dat we er op handen en voeten in moeten kruipen. Verder moeten we vooral zorgen voor goede zaklantaarns, want er is geen licht in de grot. Ook moeten we oude kleren aan, want sommige stukken zijn glad en doe je op handen en voeten of zittend, en dan word je vies.
Eerlijk gezegd maakt ons dat niet heel enthousiast, maar we zullen wel zien.

Vanaf het huis van de parkwacht dalen we af naar de ingang van de grot. Het eerste stuk is over een paadje, later over grote klauterstenen. Het laatste stuk naar de ingang van de grot wordt steeds donkerder, omdat we in een soort tunnel, gevormd door een overhangende rots boven ons, lopen. We geven de rugzakjes aan de gids, die ze veilig parkeert, die mogen niet mee de grot in. Ook het fototoestel wordt als te groot beschouwd, dat gaat de gids voor ons dragen. Als hij ook nog vraagt of Rik niet zonder bril kan gaan, vragen we ons af waar we aan beginnen.

Omdat het al donker is, doen we de hoofdlampjes aan, en voorzichtig schuifelen we onzeker richting ingang. Op zeker moment wijzen ze ons de ingang aan, maar geen van beiden kunnen we zien wat ze bedoelen. Om bij de ingang te komen moeten we een muur van vijf meter in een paar stappen af, een beetje glijdend langs een touw in het bijna donker. Ik vraag of dit het moeilijkste stuk is. Het lijkt dat Clin en de lokale gids discussiëren over een politiek of een eerlijk antwoord. Het antwoord is nee. Na de ingang komt een schuin glad stuk met nat zand. Ik begin aan de muur. De eerste tree haal ik nog. Als ik op de tweede tree zit, en mijn voeten nog ver boven de volgende tree bungelen met het touw hulpeloos in mijn hand, besluit ik dat het genoeg is geweest.
Voor dit soort avonturen zijn we niet gebouwd. Rik, toch al niet dol op hoogtes is het roerend met me eens. Nadat we Clin verzekerd hebben dat de rest vooral door moet gaan, installeren wij ons op de steen voor de grot.

We zitten niet lang als we de stemmen weer dichterbij horen, en al gauw verschijnen de twee chauffeurs met de hulpgids. De chauffeurs zijn heel erg opgelucht dat ze terug zijn. Zij hebben de ingang wel gehaald, maar daarachter was het zo schuin en zo glad, zij durven ook niet. Nu zijn alleen Clin en de lokale gids nog in de grot. Aangezien dat niet helemaal de opzet van de excursie was, keren ook die korte tijd later terug.

[10-9-2006, Torotoro]

Foto: zo ziet een schildpaddenkerkhof er dus uit.

Achteraf is het maar goed dat we sneller dan gepland terug zijn van de grot, want nu hebben we tijd voor het schildpaddenkerkhof. Van tevoren kan je je daar moeilijk iets bij voorstellen, maar dit moet je echt gezien hebben. Het kerkhof is in beheer bij de lokale gemeenschap. Als we aankomen krijgen we Mario en zijn zoon als gids. We lopen naar een groot veld met rood zand en rode zandsteen met een prikkeldraadhek eromheen.
Bij het hek haalt Mario een beduimeld plastic zakje met een bonnenboekje te voorschijn. Op de bon wordt alles geregistreerd, de vorige bon is van twee weken geleden. Als de administratie naar behoren is afgehandeld en het verkreukelde boekje weer in de broekzak zit, gaat het hek van slot, en mogen we het terrein op. Zoonlief loopt met de sleutelbos vooruit, wij volgen met Mario. De zoon heeft inmiddels een groot houten luik op de grond geopend. Onder dat luik zitten drie fossiele dekschilden van daar gevonden schildpadden, die daar eens zo´n 300 miljoen jaar geleden in zee gezwommen hebben. Na bezichtiging gaat het luik weer dicht en op slot.
Volgende excursiepunt is de gefossiliseerde staart van een leguaan. Die ligt niet onder een luik. Voor de gezelligheid hebben ze met steentjes de rest van de leguaan aangevuld. Derde en laatste excursiepunt ligt weer onder een door de zoon geopend luik. Een grote fossiele schildpad, althans het vrijwel complete dekschild met het kopschild. Het luik is om hem heen gebouwd.

Hier kan toch geen vitrine in een museum tegen op. We moeten nog mee naar Mario´s huis. Daar worden werkelijk handenvol fossielen uitgestald. Veelal schelpdieren, ammonieten en andere fossielen.
De schildpadden en alle andere fossielen zijn in goede handen, beschermd door de mensen die er bij wonen, en die er meer aan hebben om ze te beschermen, dan om ze te verwaarlozen of te verhandelen.

Hier kan toch geen vitrine in een museum tegen op. We moeten nog mee naar Mario´s huis. Daar worden werkelijk handenvol fossielen uitgestald. Veelal schelpdieren, ammonieten en andere fossielen.
De schildpadden en alle andere fossielen zijn in goede handen, beschermd door de mensen die er bij wonen, en die er meer aan hebben om ze te beschermen, dan om ze te verwaarlozen of te verhandelen.