[28 en 29-8-2006]

Vandaag varen we het lange stuk weer terug naar Trinidad. We zien opnieuw veel onderweg: een otter die op het land loopt, capibara’s, veel blauw-gele papegaaien, een varken (peccary) en dolfijnen. We zien veel minder schildpadden dan op de heenweg, waarschijnlijk omdat die vanwege het koelere weer in het water blijven.

Om drie uur zijn we weer terug bij de haven. Papachu gaat een taxi bestellen, en met alle spullen (niets is in Papachu’s casa achtergebleven) rijden we naar Papachu’s huis. Bij Papachu mogen we allebei douchen, wat na de nachtbus, en de drie dagen niet wassen (beetje poedelen bij de rivier) erg lekker voelt.

Als het tijd is, gaan we met een taxi naar het busstation voor de nachtbus naar Santa Cruz. Wat kijk ik uit naar de busrit! Op het busstation is het een drukte van belang. Er zijn talloze maatschappijen die allemaal naar Santa Cruz, Cochabamba en La Paz gaan. Zo’n drukke bedoening zou je hier niet verwachten.
Van Trinidad zelf zien we niet meer dan hetgeen er te zien is vanuit de taxi. Je krijgt niet de indruk dat je veel mist. Bovendien stinkt de stad, zoals we al gelezen hadden, naar open riool.

De busrit terug verloopt zonder incidenten, en ’s morgens om half zes staan we voor de tweede keer in alle vroegte op de terminal in Santa Cruz. We gaan opnieuw naar hotel Felimar, en net als vorige keer beginnen we na een uurtje bed, een douche en een ontbijt voor de tweede keer aan dezelfde dag.

[29-8-2006]

We beginnen ’s morgens met een bezoek aan het kantoor van Forest Tours. We bevestigen nog even de tour naar Amboro Park, en informeren naar de vliegmogelijkheden naar Sucre. Na de nachtbus naar Trinidad zien we wel op tegen de rit van 14 tot 16 uur nachtbus zonder Wc. Vliegtickets zijn helemaal niet zo duur, dus het besluit is snel genomen. We gaan niet met de bus, we gaan lekker vliegen, en zijn dan in een half uur in Sucre.

Verder bezoeken we vandaag het historisch museum, met informatie over de achtergrond en cultuur van de Chiquitano’s en informatie over de Jezuïetenmissies. Boven is een zaal met archeologische vondsten (vazen, kookpotten en begrafenispotten, en een leuke zaal waar in schilderijen de geschiedenis van Santa Cruz wordt verteld.
Na het museum bekijken we nog de kerk aan het centrale plein met bijbehorende museum. De kerk is prachtig, het museum voor sacrale kunst valt tegen.

Bedelen

Over Santa Cruz zelf valt nog wel wat te vertellen. Allereerst over de bedelaars. In Santa Cruz zitten in de buurt van het plein heel veel bedelende vrouwen, de meeste voorzien van twee, drie of vier kinderen. Op ons maken ze de indruk van professionals: het lijkt alsof ze ‘s morgens worden neergezet, en ‘s avonds weer worden opgehaald. Gedurende de dag zitten ze nadrukkelijk geëtaleerd te bedelen.
Natuurlijk zijn ze niet te benijden, maar met bedelaars moet je altijd oppassen dat je geen geld geeft aan de organisatie, die mensen die geen andere optie hebben, exploiteert. Later horen we inderdaad van een gids dat er zulke organisaties opereren in Santa Cruz. Bedelaars blijven altijd tegenstrijdige gevoelens oproepen. Enerzijds hebben ze het echt niet fijn, anderzijds is het gevoel dat je uitsluitend gezien wordt als een bundel geld, niet prettig.

Sommige beelden blijven je wel bij. Op straat staat een klein jongetje te plingplongen op een speelgoedgitaartje, en daarbij kijkt hij onvergetelijk droevig. Ook hij bedelt om geld. Dat snijdt echt door je ziel. Toch krijgt ook hij niets. Kinderen mogen geen geld opleveren, ze moeten naar school, maar dat gebeurt niet zolang ze inbrengen. We hopen dat de steun via ontwikkelingsorganisaties ook hem ooit zal bereiken.

Waarschuwingen

Verder zijn we voor Santa Cruz uitvoerig gewaarschuwd. De stad is gevaarlijk, en vooral het busstation moet je mijden, vooral in het donker. Verder horen we van een gids in Brazilië dat je ook geen taxi’s moet nemen (ontvoering), en ook geen microbusje (overval). Hoe je dan wel met de bus in Santa Cruz aan moet komen en vanaf de busterminal verder moet, hoor je nergens.

Een andere waarschuwing van de kit (reisgids): pas op voor valse agenten die naar je papieren vragen. Eis dat ze je meenemen naar het politiebureau om daar je papieren te tonen. Ooit er wel eens over nagedacht hoe je dat klaarspeelt? Hoe weet je waar het politiebureau is? De boef zal zich doodlachen, twee hoeken omslaan, en je vervolgens zonder pottenkijkers in een stil straatje alsnog beroven. Aan zulke adviezen heb je weinig.

Beter advies krijgen we van de dame van de VVV in San Ignacio. Zij raadt ons een veilige busmaatschappij aan, geeft aan welke taxi’s we wel en welke we niet moeten nemen, en adviseert ons over het hotel in Santa Cruz. Aan zo iemand heb je iets.
Zelf ervaren we de stad, inclusief busstation helemaal niet als onveilig, alhoewel we natuurlijk wel de gezond verstand maatregelen in acht nemen.