[12-8-2006, Cáceres, Brazilië]

Vandaag starten we onze reis richting Bolivia. We gaan eerst met de bus van 8 uur terug naar Cuiabá, en vervolgens kopen we in Cuiabá kaartjes voor de bus van 11 uur naar Cáceres.

In Cuiabá kopen we op het busstation een geïmproviseerde lunch (crackers, koekjes en yoghurt) voor de rit naar Cáceres.
De rit is mooi, het landschap is heel licht heuvelachtig, waarbij de heuvels langzaam in hoogte toenemen. Het land is het meest in gebruik als veeteelt gebied met magere koeien en paarden. Veel koeien stammen af van uit Maleisië geïmporteerde runderen, en ze hebben ook de kenmerkende bult op hun rug.
Een enkele keer zien we stukken met palmen of moerassen.
Echte dorpjes zien we niet onderweg, wel verspreid staande boerderijen en 2 of 3 huizen met een restaurant en een benzinepomp.

Om ongeveer 4 uur (een uur later dan gepland) zijn we in Cáceres. Ons hotel zit vlakbij het busstation, dat buiten het centrum ligt. We worden ontvangen door een uiterst vriendelijke bejaarde baas, die ons de kamer wijst, en vraagt of alles goed is. Dat blijft hij doen, elke keer als hij ons ziet, en daar blijft de conversatie dan ook bij steken.

Bij de bushalte zien we veel bestemmingen staan, maar niet San Ignacio, wel San Martin, de grensplaats in Bolivia. Informeren lukt niet, omdat niemand hier Spaans verstaat.

’s Avonds gaan we bijtijds eten bij een lokaal restaurant met ontzettend aardige mensen. We bestellen de ‘commercial’, en krijgen veel te veel eten voor heel weinig geld. Als de man ziet dat ik een glaasje water (uit onze eigen fles) drink, komt hij spontaan aanzetten met een flesje eigen gevuld water. Lief bedoeld, maar dat drinken we niet.

[13-8-2006, Cáceres, Brazilië]

Foto: Paraguay rivier

Vandaag gaan we opnieuw informeren bij het busstation. We komen er achter dat er geen bus naar San Ignacio gaat. Er gaat wel een bus naar Corixa in Brazilië. Van daar af moeten we dan met een taxi naar San Martin in Bolivia, en vervolgens daar de bus nemen naar San Ignacio de Velasco.
Volgens het meisje achter het loket lukt dat allemaal in één dag, als we de bus van ’s morgens vijf uur nemen.

Ook lukt het ons vandaag (zondag) om een uitstempel voor Brazilië te halen.
In tegenstelling tot de meeste douaneposten treffen we hier een heel vriendelijk jongen, die opgetogen roept ´Holland´ bij het zien van ons paspoort. Daar is zijn broer heen geweest. Ook het feit dat we pas morgen het land verlaten vindt ie geen enkel probleem.

Verder lopen we nog wat door Cáceres, vinden het centrum en kijken bij de grote Paraguay rivier. In de schoenwinkels zien we schoenen die je in 6 maandelijkse termijnen mag betalen. Ze zijn dan exact even duur als wanneer je ze in één keer betaalt.

De vriendelijk oude baas van het hotel staat er op om ons maandag, als we de bus van vijf uur moeten halen (half vijf aanwezig), te wekken. Tegensputteren helpt niet, we worden om 4 uur geroepen. Van zoveel menslievendheid smelt je.
We eten weer bij hetzelfde restaurant als gisteren. Nu krijg ik een echt flesje (ijskoud) mineraal water, dat ik ook nog mag ruilen tegen een iets minder koude. Aardige man.

[14-8-2006

Foto: San Matias, de bus die ons naar San Ignacio moet brengen.

Tegen de busreis met het passeren van de grens en alle overstappen hebben we wel opgezien. Je weet maar nooit wat officials wel of niet goed vinden, of de bussen er wel zijn, en ook gaan, en wat doe je als je in het niets blijft steken, omdat men vindt dat iets niet in orde is.

We hebben ons voor niets zorgen gemaakt. Niemand wil onze exit stempel van Brazilië zien. In Corixa, waar we om 7 uur ’s morgens zijn, staat de taxi klaar, en met z´n vieren (twee busgenoten die ook naar San Matias moeten) worden we eerst gedumpt bij het vaccinatie loket. Bolivia vindt de vaccinatie tegen gele koorts belangrijker dan je paspoort. De man achter het loket bestudeert met bezorgd gezicht onze vier inentingsboekjes vol stempels. Hij vraagt iets wat we niet begrijpen, maar we roepen dapper dat we alle vaccinaties in Holland hebben gehad.
Hij lijkt niet overtuigd, maar slaat tenslotte de boekjes dicht, knikt en geeft ze terug. We zijn goedgekeurd.

De taxi rijdt ons verder naar de immigratie, en wacht daar weer op ons. Ook daar is de service hoog. Voor het invullen van het (gratis) visum, mag ik aan het bureau en op de bureaustoel van de douaneman gaan zitten.
Rik wisselt samen met een medebusreiziger die de weg weet onze Reals om in Boliviano´s, en nu kunnen we ruim op tijd kaartjes kopen voor de bus naar San Ignacio die al klaar staat.

De busreis duurt nu nog 6 uur door afwisselend landschap. De busrit voert eerst door ook Pantanal gebieden, en we zien nog veel vogels: alle soorten herons en egrets, green ibis, jabiru’s en roofvogels, waaronder de Snail kite en de caracara. Ook zien we nog een kaaiman, en niet te vergeten een toekan.
Later zien we meer bos, en op stukjes is het terrein meer heuvelachtig. Soms is er tussen de bosstukken door een meer open stuk.