[14-8-2006, San Ignacio

Via Las Pietas, Asención, San Bartolo, San Vicente (lunchstop en plaspauze) en Espiritu komen we om kwart voor drie in San Ignacio aan. Omdat we niet kleiner dan 10 Boliviano’s hebben, krijgen we van de restauranthouder in San Vicente een bonnetje, zodat we toch (gratis) kunnen plassen.

Bij aankomst zit de bagage onder het rode stof, en wij natuurlijk ook. Schuin tegenover de bushalte zien we een aanlokkelijk uitziend hotel, en daar stappen we op af. Luxer dan we gewend zijn, maar wel aanlokkelijk. En zo komt het dat we nu in een echt paleisje zitten met een wenteltrap in de kamer.

[14-8-2006, San Ignacio

Na het installeren gaan we op zoek naar een reisbureau (FAN) en een tour naar Noel Kempff Mercado Nacional Park. Als we op straat lopen onderweg naar het reisbureau dat we nooit gevonden hebben, stopt er een busje naast ons. De man (Eduardo) vraagt of wij op zoek zijn naar een tourtje en waarheen. Dat zijn we, maar zaken doen op straat? We spreken af om naar zijn kantoortje (Missiones Edu) te komen.

Ondertussen vinden we aan de plaza een soort VVV die ons het adres van een ander reisbureau opgeeft. We vragen naar Eduardo. Volgens het VVV biedt die goede tours, en is hij betrouwbaar.

[14-8-2006, San Ignacio

Eduardo vertelt over de Fundacion Indigena Chiquitana de Bolivia waar hij onderdeel van uitmaakt. De stichting bestaat uit lokale mensen en wil met en ten behoeve van de lokale mensen de eigen cultuur en de waardevolle dingen (waaronder ook het park) beschermen, gebruiken (met verstand) en aan toeristen laten zien. Dat klinkt natuurlijk goed. Ik vraag of zijn stichting gelieerd is met de FAN, een natuurbeschermingsorganisatie die we van Internet kennen. Voor de FAN heeft hij geen goed woord over. De FAN overlegt met hoge autoriteiten en gaat volledig voorbij aan de belangen van de lokale bevolking, zijn stichting daarentegen, en weer krijgen we het hele verhaal.

Voorzichtig brengen we de tour ter sprake. Het toerisme staat hier nog in de kinderschoenen. We kopen geen complete tour, maar kopen alle onderdelen los: het vervoer, de overnachting in Florida (toegangsplaats voor het park, eerste en laatste overnachting), de overnachtingen in het park (twee nachten), de kok, de gids, en zelfs de benzine voor de generator in het park. In het park zijn geen voorzieningen dus we moeten voor vijf dagen eten en drinken mee. Ook dat moeten we zelf kopen.
Het programma is flexibel. Eduardo gaat uit van een tocht van 7 uur klimmen naar de hoogvlakte. Daar voelen we (niet hittebestendig, hoogtevrees) niets voor. Na overleg met de broer die veel van de excursies weet, komt hij met de suggestie van een dagexcursie (met auto en vlakke wandeling) naar de waterval, met onderweg veel tijd om vogels en planten te kijken. Dat lijkt ons beter.

Omdat we ook nog bij het andere reisbureau langs willen beloven we Eduardo morgen terug te komen om te laten weten wat we doen, maar we voelen er al veel voor.

[15-8-2006, San Ignacio

Foto: boodschappen voor de tour.

Vandaag gaan we op zoek naar het reisbureau (Amboro Travel) waarvan de VVV ons het adres heeft gegeven. Het bureau zit wel op de goede plek, maar doet zaken onder een andere naam. Samengevat komt het er op neer dat ze In San Ignacio nauwelijks zaken doen, omdat er geen toeristen komen, en ze bovendien op dit moment geen vervoer hebben. Ze hebben wel een vriend die ook reizen organiseert. Die blijkt toevallig Eduardo te heten van Missiones Edu. Die kennen we wel, en we besluiten nu definitief met Eduardo op stap te gaan.

Als we bij Eduardo langs gaan, treffen we Eduardo niet thuis. Na heel lang wachten, doet ‘la mama’ ons open. Zij weet niet wanneer zoonlief weer thuiskomt, maar belooft door te geven dat we mee willen.

Wij gaan terug naar het plein om geld te wisselen. Dat valt hier nog niet mee. De bank wisselt geen TC’s en geen cash, maar verwijst ons naar een kantoor die ook niet wil wisselen. Daar verwijst een klant ons naar een derde kantoor en een casa de cambio op het plein. De casa de cambio is wel open, maar binnen zien we niemand, dus ook hier lukt het wisselen niet. Bij een tweede casa de cambio voel ik aan de deur, met als gevolg dat de deur die volledig los staat, bijna omvalt. Gelukkig wisselt het derde kantoor uiteindelijk wel.

Ondertussen komen we op het plein ‘la mama’ tegen die vertelt dat haar zoon nu thuis is. We gaan opnieuw naar Eduardo om alles te regelen. Vervolgens gaan we met de broer (Ignacio) en zijn vrouw (Ignacia) op pad om alle boodschappen voor de vijf dagen Noel Kempff Park te kopen. Met 800 gram spaghetti, 1,5 kilo rijst, blikjes tonijn, ham, knakworst, maïs, doperwtjes, champignons, pakjes tomatensaus, melkpoeder, crackers, cereals, verse groente en fruit, vers brood, koekjes en 30 liter water moeten we het wel vijf dagen redden.

[14 en 15-8-2006, San Ignacio

As we maandagavond aan komen lopen bij de plaza om een hapje te eten, horen we muziek. Er is een optocht vol van mooie en kleurige mannen en vrouwen in de meest schitterende pakken, en er is een muziekkorps. De vrouwen dragen prachtige jurken, hun haar in lange vlechten met strikken, sommige hebben omslagdoeken om, en bijna allemaal dragen ze het karakteristieke bolhoedje van Bolivia. De mannen dragen om hun middel ingewikkelde constructies die op tonnen lijken, en om hun bovenlijf een soort schilden. Zonder hulp kunnen ze niet in of uit deze pakken komen. De mannen en vrouwen dansen ingetogen op de muziek, mannen en vrouwen in aparte groepen. Aan de kleding te zien lijken er meerdere groepen mee te doen, ieder met hun eigen kostuums.

Rik denkt dat ze besloten hebben om vanwege de twee toeristen een stukje folklore op te voeren, maar dat is niet zo. Het is het feest van een maagd. Ik vraag naar Maria, aangezien dat de enige maagd is die ik ken, maar dat is niet zo. Later op de kamer zet Rik de televisie aan, en dan zien we op het nieuws dat het om het feest van de maagd van Urkupiña gaat. Inmiddels weten we dat zij iets te maken heeft met een arm herdersmeisje voor wie ze stenen in zilver veranderde.

Ook dinsdag komen we de optocht van de maagd van Urkupiña tegen. Erg leuk, want nu hebben we het fototoestel bij ons, en kunnen we foto’s maken.

Later op de dag, regelen we nog de bus naar Santa Cruz, en laten we ons informeren over taxi’s en hotels in Santa Cruz.