[16-8-2006

Foto: onderweg in Santa Rosa een grasveld met spreuken uit de Succes-agenda.

De eerste dag naar Florida is een lange reisdag (10 uur), en vanwege de hitte moeten we vroeg vertrekken. We weten nog wel van vier uur vijf uur ‘s morgens te maken. Keurig om vijf voor vijf zitten we te wachten. Om kwart over vijf wil ik bellen, Rik die altijd meer geduld heeft, rekt dat tot 10 voor half zes. Ja, ja ze komen. Om half zes komt de broer ons ophalen, en brengt ons naar Eduardo. Daar is nog niets van de vele bagage ingepakt. Wij zijn voorlopig nog niet weg. Eduardo vertelt wat de reden is van de vertraging. Er zijn problemen in het park, en daarom zijn er veel mensen uit Florida nu hier. Die hebben overlegd met de autoriteiten hier, en moeten nu weer terug, en daar moeten we op wachten.

Om half zeven lijkt het meeste in de bus te zitten, en vertrekken we, ... tot de plaza. Daar staat de gehele commissie, inclusief de directeur van het park die aan ons wordt voorgesteld. De directeur is een aardige baas van 70 jaar die helemaal glundert als hij vertelt hoe mooi zijn park is, en hoe we er zullen genieten. Er staan nog twee pick-ups, en we moeten wachten, omdat we voor onderlinge hulp in konvooi rijden.
Eerst vertrekt de ene pick-up, dan de andere, we zien ze de hele dag niet meer terug.

Om half 8 vertrekken ook wij, en na het controleren van de bandenspanning en het innemen van een jerrycan benzine (via een halve fles als trechter en een slang) zijn we echt op weg. In de bus zitten Eduardo (chauffeur), de broer, Ignacia, Roberto (zoontje van de broer en Ignacia), iemand van de commissie en wij. Onderweg wordt hevig gediscussieerd en wij worden een beetje vergeten. Na twee uur stoppen we, de crew krijgt een ontbijt van soep met aardappelen en een kippenpoot en wij mogen van Eduardo een yoghurtje kopen.

[16-8-2006, onderweg naar Noel Kempff]

Foto: herhaalde poging om de achterklep sluitend te krijgen.

Later (3 uur) stoppen we voor de lunch, de crew krijgt een bord macaroni met vlees, wij mogen een flesje frisdrank kopen. Natuurlijk kunnen wij ook een bord macaroni met vlees bestellen. Maar je stopt echt in het niets, er is geen sprake van een restaurant. Er is een tafel, een kookpit, geen koeling of stromend water en vlees eten is dan bepaald af te raden. Onze ingeblikte maaltijden liggen in de bus te wachten op betere tijden. Als we aan Ignacia naar onze broodjes vragen, worden ze onmiddellijk opgeduikeld.

De rit is ontzettend stoffig. We hebben toch al heel wat stoffige wegen getrotseerd, maar zo erg als hier hebben we het nog nooit meegemaakt. Grotendeels wordt dat veroorzaakt doordat de achterklep niet goed dicht kan, en als een soort omgekeerde stofzuiger wolken stof naar binnen zuigt.

[16-8-2006, Florida]

Om 5 uur zijn we in Florida, onze uitvalsbasis vóór Noel Kempff. Daar worden we gedropt in ons pension. Het pension bestaat uit een houten hut, met middenin een eetkamer en aan weerszijden een hokje met drie of vier bedden. Wij mogen een hokje. De Wc en washok ( met een emmer water uit de rivier) zijn een stukje verderop. Licht is er niet, behalve van een kaarsje.
De mevrouw vraagt of ze eten voor ons zal koken, wat ons een goed idee lijkt. Ik wijs alle ingrediënten (nagebracht door ijverige kinderen) aan, maar nee, zij heeft haar eigen spullen. We eten prima, en later komt Eduardo vertellen dat morgenochtend de gids komt.

Midden in de nacht wordt er aan de deur geklopt. Of we even open willen doen, er zijn andere gasten. In het andere hokje van ons huisje worden twee bedden in orde gemaakt voor de nieuwe gasten. Daarna mogen we weer verder slapen.

[17-8-2006, Florida]

Het ontbijt bestaat uit heet water, ons eigen brood met hagelslag, jam en kleine miertjes, de eigen crackers, en onze eigen oploskoffie.

Na het ontbijt komt de gids (Vicente) inderdaad, en stelt een kanotocht voor. Dat vinden we prima, en hij gaat de kano regelen. Later blijkt er iets niet te kloppen waar we niets van snappen, dus gaan we met gids maar naar Eduardo. Er zijn opnieuw problemen en daarom blijven we vandaag hier, en gaan we morgen naar het park. Nee dus, we willen vandaag. Na even onderhandelen zijn we er uit. Vanmorgen gaan we met de kano, en na de lunch gaan we naar het park. En zo wordt het inderdaad geregeld.

Het tochtje met Vicente en de kano is aangenaam. We zien veel vogels met alleen een Spaanse naam, maar dat geeft niet. We zien veel en maken een aangenaam tochtje.