Tiende rondzendbrief Zuid Amerika 2006

[verzonden op 5-10-2006 vanuit Lima, Peru]

Hierbij onze laatste mail vanuit Zuid Amerika. Straks vliegen we terug. Eerst naar Madrid, en dan nog vanaf Madrid naar Schiphol.
Vrijdagavond zijn we dan als alles volgens plan verloopt weer thuis.

Busreis naar Arequipa

Maar ja, reizen blijft verrassen dus je weet maar nooit. Zo verloopt onze busreis van Cusco naar Arequipa ook anders dan we denken. Na ongeveer 3 uur zijn we bij de afslag met het bord Arequipa. We verwachten dat de bus daar afslaat, wij zijn immers onderweg naar Arequipa. maar nee de bus rijdt door, richting Puno, zoals we ook vanuit Bolivia aangekomen zijn. We blijven richting Puno rijden, waar we om ongeveer 3 uur s (weer geen apostrofe) middags aankomen. Onze geplande aankomsttijd in Arequipa is 6 uur. Als we dat willen halen moeten ze Arequipa nog gauw even verplaatsen. Omdat we niet gerust zijn of we wel in de goede bus zitten, vragen we hoe laat we aankomen in Arequipa. Het antwoord is positief en negatief. We gaan naar Arequipa, maar komen daar pas om 10 uur s avonds aan.
We snellen gauw even het busstation in Puno in, om in ieder geval iets te eten te kopen, want het diner zal er niet meer van komen. Als we terug zijn met broodjes en bananen, wordt aan ons tweeën een bakje warm eten uitgereikt (groene pasta met snitzel). Alleen wij krijgen dat omdat alle andere passagiers uitgestapt zijn. Er stappen wel een paar nieuwe in, maar die hebben natuurlijk geen recht op eten.

Onderweg van Cusco naar Arequipa.

Van Puno moeten we eerst weer een uur terugrijden naar Juliaca, waar ook een afslag naar Arequipa is. Om half zes zien we een bordje Arequipa 233 km. Nee, 6 uur gaan we niet halen, maar Arequipa misschien nog wel, alhoewel de weg zo slecht is, dat we daar ook aan twijfelen. Verder heeft het reisbureau ook in Arequipa geregeld dat iemand ons (om 6 uur) op komt halen van het busstation. Die zal vast niet tot 10 uur blijven wachten.
In het donker dalen we en dalen we met de bus (we zijn over een pas van 4300 m geweest, en Arequipa ligt op 2300 m. Uiteindelijk zien we om half tien de lichtjes van Arequipa. Met onze bagage lopen we naar de hal, en tot onze verbazing staat daar zomaar iemand met een bordje met onze namen op ons te wachten. De stakker is ook al vanaf half 7 bezig met ons ophalen, en is zelfs heen en weer naar het hotel geweest om te informeren.
Zoiets blijft je verbazen. Het lijkt ons niet dat de bus opeens op een dag iets anders gaat verzinnen dan de dag ervoor. Maar goed, we zijn er, en we hebben nog een gratis warme maaltijd ook gehad.

Arequipa

Onze eerste dag in Arequipa is een zondag. Denk niet dat zondagen in Peru saai zijn. Natuurlijk zijn er winkels dicht, maar er is altijd wel een heilige die met veel ceremonie en veel dans- en muziekkorpsen door de stad gedragen moet worden. Het lijkt hier elke week te gebeuren, en toch loopt heel de stad er voor uit. In Arequipa hebben we een variatie op het thema. Daar is een grootscheepse militaire parade met toespraken, fanfarekorpsen, en verenigingen die ook maar in de optocht meelopen. Vrijwel altijd wordt er bij de parades vuurwerk afgestoken. Vuurwerk steken ze hier trouwens bijna dagelijks af, bij voorkeur s morgens om 6 uur.

Arequipa, Catalina Convent.

Arequipa is een mooie stad, wel groot (tweede stad van Peru) en druk, maar erg aangenaam. Veel gebouwen in de stad zijn gebouwd van de witte vulkanische Sillarsteen, een poreuze steensoort die zeer geschikt is als bouwmateriaal. Op veel plaatsen in de stad kan je de drie vulkanen (Chachani, Misti en Pichu-Pichu) boven de stad uit zien steken, en de lucht is onophoudelijk blauw. In Arequipa gaan we gedeeltelijk op herhaling, zo bezoeken we net als 7 jaar geleden het Catalina convent en het museum van Juanita.

Juanita

Het verhaal van Juanita heeft destijds veel indruk gemaakt, en doet dat eigenlijk nog steeds. Juanita was een mooi Inca meisje van tussen de 12 en 14 jaar. Juanita was zo mooi en zo onbedorven dat ze door de Inca priesters uitverkoren werd om geofferd te worden aan een van de vulkaangoden. Dat betekende voor Juanita een dagenlange tocht, eerst vanuit haar dorpje (maar niemand weet precies waar ze woonde) naar de berg Ampato, en vervolgens de meer dan 6000 m hoge vulkaan Ampato op.
Waarom moest Juanita geofferd worden? Voor de Inca priesters was dat een uitgemaakte zaak. Net als veel ander natuurverschijnselen werd de vulkaan beschouwd als een God. Zoals elke God betaamt, kon de God Ampato zo zijn nukken hebben en boos worden op de mensheid. Bij een vulkaan kan zo n uitbarsting behoorlijk ernstige gevolgen hebben. Reden dus om Ampato te vriend te houden. En waar maak je een God blijer mee dan met een prachtig onbedorven meisje. Zo ging Juanita dus vergezeld door priesters en andere hoogheden de berg op. Als je ziet hoe klimmers in deze tijd bergen van 6000 m opgaan, dan kan je je nauwelijks voorstellen dat de mensen toen met hun vilten sloffen en zonder touwen of andere uitrusting de tocht volbrachten.

Eenmaal boven moet Juanita vrijwel uitgeput zijn geweest. Maar ze kreeg de mooiste kleren en sandalen aan, de mooiste sieraden om en nog een boel cadeautjes voor Ampato mee. Vervolgens moest ze een drankje opdrinken waardoor ze waarschijnlijk verdoofd raakte. Dat is wel fijn geweest voor Juanita, want daarna is ze met een stevige klap boven haar rechteroog gedood. Allemaal voor Ampato die vast wel blij was met zijn cadeau.

Juanita en iedereen om haar heen geloofden dat zij aan een tweede leven begon. Meer dan 500 jaar later lijkt dat te zijn uitgekomen. Door een uitbarsting van de vulkaan is de tombe van Juanita vernield, en is Juanita een stukje naar beneden gerold, zichtbaar omdat de sneeuw waaronder ze lag door de uitbarsting is gesmolten. Twee weken nadat ze onder de sneeuw uitkwam is ze in vrijwel perfecte staat gevonden door een groep archeologen onder leiding van Johan Reinhard. Aan hem heeft Juanita haar naam te danken.
In het museum is veel te zien van kleding, sieraden en dergelijke en over de onderzoeken naar geofferde mummies. Maar ook is daar Juanita zelf. In haar kleine vrieskistje, veilig bewaard bij - 20 graden.
Vorige keer was er een andere mummie te zien, omdat Juanita toen op reis was naar Japan. Dit keer hebben we geluk, en is Juanita thuis.
Vanwege het verhaal er om heen is Juanita zeer indrukwekkend.

Eucalyptusbomen

Verder bekijken we de stad zelf nog, zowel te voet als met een citytour, zodat we ook wat van de directe omgeving zien, dat is te ver om te lopen.
Niet alleen de steden zijn in de afgelopen 7 jaar veranderd. Ook het aanzien van de ruige Andesbergen is veranderd. De regering heeft op grote schaal bos aangeplant om erosie tegen te gaan. Hele hellingen staan nu vol met Eucalyptusbomen die hier helemaal niet horen en erg lelijk staan. Het hout wordt gebruikt als brandstof en als bouwmateriaal.
Natuurlijk is daar wat voor te zeggen, maar de Eucalyptusbomen scheiden zuren af die de inheemse plantengroei onmogelijk maakt, en via het grondwater ook de rivieren bereikt. Het gevolg vissterfte en verzuurd rivierwater. Menselijk ingrijpen op zo n schaal, moet wel tot vervelende resultaten leiden.

Lima

Dinsdag vliegen we over de besneeuwde Andestoppen heen naar Lima. Zo blauw als Arequipa is, zo grauw en grijs is Lima. Op het vliegveld staat opnieuw iemand met een bordje met onze namen, we raken nog helemaal verwend zo. Vanaf het vliegveld rijden we bijna een uur alleen maar door de stad over grote wegen voordat we bij het hotel zijn. In Lima hebben we maar weinig tijd.

Museo Larco: vogel pikt veroordeelde in oog.

Het heel mooie pottenmuseum willen we in ieder geval zien. Is de collectie zelf al erg de moeite waard, het magazijn slaat alles wat je ooit gezien hebt aan Pre-Columbiaans aardewerk. Zalen vol stellages, die van de vloer tot aan het plafond volgepakt staan met potten. Van alle soorten zijn planken vol. Neem de potten met dierfiguren, planken vol met potten in de vorm van padden, apen, poema s, pelikanen, uilen, hagedissen, eenden en wat je nog meer kunt verzinnen. Ook taferelen uit het dagelijks leven zijn zichtbaar. Potten met hoge personen, met gevangenen met een touw om hun nek, lijders aan de meest vreselijke ziekten als verlamming, idiotie enz, geamputeerde ledematen en dokters aan het werk. Ook de boze kinderrover met de grote ogen, die s nachts stoute kinderen rooft staat er in potvorm. Dat hij echt kinderen rooft bewijzen de kinderen die hij onder zijn arm draagt. Hier kan je dagen rondkijken.

Vanmorgen zijn we naar de dierentuin geweest die een beetje triest was. Veel dieren afwezig, sommige in trieste hokken, en hokken met glas dat zo spiegelt dat ze zeer geschikt zijn om je haar te kammen, maar niet om beesten te zien.

Straks gaan we naar de luchthaven, we vliegen pas om 8 uur, maar willen gezien de chaos met Iberia in Madrid ruim op tijd aanwezig zijn, en het is natuurlijk ook weer een uur rijden.

In deze laatste mail als slot nog wat persoonlijk leed. Eind augustus is rechts onder de binnenkant van mijn kies afgebroken, zodat er alleen nog een vulling staat. Ik eet voorzichtig verder met de rechterkant, totdat een week later ook links een kies afbreekt. Eten is vanaf dat moment een hachelijke en tijdrovende onderneming. Gelukkig hebben de vullingen het tot nu toe gehouden, maar maandag zal ik als eerste de tandarts moeten bellen. De ongerustheid over hoe het geheel zich tijdens de reis houdt, gaat nu naadloos over in angst voor de martelingen die de tandarts voor me in petto heeft.

Als we thuis zonder problemen bereiken, hebben we voor de rest weinig te klagen. Rik is ondertussen weer hersteld van een verzwikte pols, opgelopen bij het vallen over absoluut niets, maar verder hebben we helemaal niets te klagen.

Tot zover onze berichten vanuit hier. Iedereen bedankt voor alle aandacht en alle reacties die we onderweg gekregen hebben. Groetjes, en tot in Nederland.