[12-11-2015]

Foto: iemand komt op bezoek bij onze homestay.

Voor vogels kun je het beste vroeg zijn, dus we blijven een nacht over in een homestay. We hebben een kraakhelder bed, een schone handdoek en een schone wc met papier en een volle mandibak om te wassen, maar toch is er een maar. Sliep bij de vorige homestay de chauffeur bij ons, nu slapen wij in de gemeenschappelijke ruimte van de familie die te zorgzaam is. Omdat we wat verloren in de huiskamer staan – er zijn geen stoelen – gaan we maar onder ons doorzichtige muskietennet op ons bed zitten, terwijl de familie aan de andere kant toekijkt. Zodra we het muskietennet bewegen, schieten familieleden toe om, afhankelijk van onze beweging, het net in te stoppen of even los te halen. We voelen ons vreselijk opgelaten en uitermate onvrij. Menno had voor ons erg zijn best gedaan om na Chambok te regelen dat we hier wat vrijer en met meer privacy zouden slapen. Achteraf horen we waarom dat toch niet gelukt is. De mensen in Prek Toal zijn stomverbaasd als Menno navraag doet. De chauffeur sliep op zijn boot, de gids in een kleine, afgescheiden ruimte achter ons. De kinderen van het gezin sliepen in een ander afgescheiden ruimte en wij sliepen als enige twee in de huiskamer. Menno had toch gezegd dat er niemand bij ons mocht slapen en dat was toch goed geregeld? Op sommige punten begrijpen culturen elkaar gewoon niet. Hier slaapt iedereen waar het maar uitkomt en iedereen vindt dat normaal. Dat wij een eigen plek nodig hebben, komt dus absoluut niet over.