[9-11-2015]

's Middags laat gaan we nog naar de Killing Caves, een door de Rode Khmer gebruikte grot om slachtoffers in te dumpen. Nu zie je in de grot vooral kleine altaartjes. Rondom de grot zijn grote tempels en enorme beeldengroepen. De grot is op een berg. Cambodja is eigenlijk in zijn geheel vlak, maar aan de grenzen zijn bergen en deze berg is eigenlijk een beginnetje van de bergen in het grensgebied met Thailand. Bovenop de berg is een uitzichtpunt en opnieuw een tempel. Rondom de tempel wemelt het van de makaken, waarvan er veel met een jonkie rondsjouwen. Ze weten duidelijk dat ze hier niets te vrezen hebben.

[9-11-2015]

Als we weer beneden zijn, is het behoorlijk schemerig en dan zien we hoe een stroom vleermuizen hun grot verlaat op zoek naar insecten tussen de rijstvelden. Je weet niet wat je ziet. Het is één grote straal van vleermuizen die maar aan blijft houden en ze vliegen allemaal in dezelfde richting. Volgens Liaak duurt het 30-40 minuten voordat de stroom vleermuizen opdroogt. Het moeten er miljoenen zijn.

[9-11-2015]

Tijdens een reis kan er altijd iets zoek raken of stuk gaan. Maar sommige dingen zijn zo belangrijk, dat je ze zorgvuldig moet bewaren en niet mag verliezen: paspoort, geld, bankpasjes en creditcard. In bijna elk hotel hier hebben we een kluis op de kamer en daar gaat het tasje met Belangrijke Spullen in. Rik is verantwoordelijk voor de kluis en hij probeert altijd de cijfercode eerst uit op een lege kluis voordat het tasje erin mag. In Battambang hebben we een sleuteltje. Lekker gemakkelijk. Rik probeert het even en stopt dan de spullen in de kluis. 's Avonds vlak voordat we naar bed gaan, wil Rik voor het saven van de foto's het stickje pakken waar de foto's veiligheidshalve extra opgeslagen worden. En, jullie voelen het al aankomen, de kluis wil niet open; het sleuteltje pakt niet. We halen iemand van de receptie erbij. Hij begint vol zelfvertrouwen, maar de kluis blijft dicht. Hij gaat de reservesleutel halen. Even later gaat de telefoon: het duurt even, want de reservesleutel is zoek. We wachten – niet geheel gerust – af. De telefoon gaat weer. Er wordt een 'mechaniker' gezocht, dus het duurt even. De telefoon gaat voor de derde keer. De 'mechaniker' ligt kennelijk bij de reservesleutel, want ze kunnen geen 'mechaniker' vinden. Ze komen morgenochtend – ochtend van vertrek – terug. Goed? Nee, niet goed. De kluis moet nu open. Ze gaan opnieuw zoeken. Vierde telefoontje: de mechaniker is terecht; hij komt over een kwartiertje. We wachten maar weer – nog steeds niet helemaal gerust – af. De mechaniker komt, maar ook van hem is ons sleuteltje niet onder de indruk. Met een tang buigt de goede man aan het sleuteltje wat op ons niet erg vakkundig overkomt, maar goed wij zijn leken. We zitten maar wat in de kamer, terwijl de twee mannen zonder enig resultaat rommelen met de kluis in de badkamer. Er wordt een nieuwe zoekpoging ondernomen naar de reservesleutel en de man van het hotel komt terug met alle sleutels die hij kan vinden en na opnieuw een kwartier heeft de kluis genoeg van het spelletje en gaat open. Pfff, daar zijn we wel opgelucht over. De hotelman raadt ons nog aan de kluis maar niet meer te op slot te doen. Goede tip.