[14-11-2015]

Menno had ons al verteld dat we een deel van de tocht achterop de motor zouden maken. Sinds onze iets te avontuurlijke motor avonturen in Nicaragua, kijken we daar niet naar uit. We vragen Mooi-mooi de chauffeurs te vragen vooral voorzichtig en langzaam te rijden. Waarom moeten we met de motor: de weg is te slecht en te smal voor de auto. We krijgen allebei een helm op (van de chauffeurs die best zonder kunnen). Het zijn van die helmen met zo'n stuk plastic voor je gezicht (integraalhelmen?), zodat je hoofd min of meer vastzit in een vissenkom. De mijne is veel te groot en zwemt op mijn hoofd, maar gelukkig is die van Rik te klein, dus met ruilen zijn we al een stuk verder. Ze rijden keurig rustig en net als ik denk dat het allemaal wel meevalt, komen we bij een soort parkeerplaatsje. Ik ben opgelucht dat we er zijn, maar heb te vroeg gejuicht. Weliswaar stopt de onverharde weg, maar we slaan nu af over een pad dat nauwelijks die naam verdient en waar je eigenlijk niet kan rijden, maar onze chauffeurs wel. Het pad bestaat uit behoorlijk ongelijkmatige, grote rotsen. We bonken en botsen over de grote stenen, afgewisseld met kleine stukjes diep rul zand en ondiepe waterpartijen. Voordeel is wel dat het terrein zo onbegaanbaar is, dat je echt alleen maar stapvoets kan rijden. Zo vinden we het niet eng meer. Het laatste stuk gaan we over een smal zanderige bospaadje vrij steil omhoog en dan zijn we op de top van Phnom Kulen. We krijgen allebei met geen mogelijkheid de helmen af, zodat de vriendelijke chauffeurs ons moeten bevrijden uit onze vissenkom.