[16-11-2015]

We zijn in Preah Vihear voor de tempel daar. De tempel ligt spectaculair op een meer dan 500 meter hoge klif van de Dangkrekbergen. Het grootste deel van de tempel verrees onder de koningen Surayvarman I en II die in de 11e en 12e eeuw regeerden. De oudste delen dateren uit de 9e of 10e eeuw, toen het Khmer rijk nog hindoeïstisch was en de tempel gewijd was aan Shiva. Na de teruggang van het hindoeïsme werd de tempel boeddhistisch. Het tempelcomplex is niet vierkant zoals eerdere tempels, maar heeft een langgerekte vorm, is 800 meter lang en georiënteerd langs een noord-zuid as. Het heiligdom bovenop – de heilige schrijn – bereik je via vijf gopura's, een soort ingewikkelde toegangspoorten. Tussen de vijf gopura's lopen lange wandelpaden en trappen. Ondanks dat veel van de gebouwen tot ruïne vervallen zijn, is er nog steeds veel te zien. Zo is er nog een schitterend reliëf waar opnieuw het karnen van de oceaan-melk wordt uitgebeeld en zien we een liggende Shiva die rust op een driekoppige slang. Een van de vervallen torens heeft geen last meer van de zon. Bovenop de toren staat een boom met een brede kroon die als een paraplu boven de toren hangt. In de heilige schrijn is nu een Boeddha tempel waar nog steeds gebruik van wordt gemaakt. Vanaf de steile klifrand heb je een prachtig uitzicht op de vlakte onder je.

[16-11-2015]

Het eigendomsrecht van de tempel is lange tijd betwist geweest, omdat de tempel die op de grens van Cambodja en Thailand ligt, door beide landen werd opgeëist. In 1962 besliste het Internationaal Gerechtshof in Den Haag dat de tempel Cambodjaans eigendom was, wat de Thai een slechte en onpraktische oplossing vonden, omdat de tempel vanuit Thailand veel gemakkelijker te bereiken was. Inmiddels loopt er ook vanuit Cambodja een prima weg naar de tempel. In 2008 laaide het conflict opnieuw op, toen de tempel door de UNESCO uitgeroepen werd tot werelderfgoed. In 2013 wees het Internationaal Gerechtshof ook het omringende gebied aan Cambodja toe. Dat we in de buurt van de grens zijn, merken we ook tijdens het bezoek. Het aanschaffen van de toegangskaarten kan alleen onder overlegging van je originele paspoort en op het complex lopen veel militairen rond. Ze zijn niet bewapend en ze doen ook niet veel. Een aantal hangt wat in een hangmat en een is op het zachte gras diep in slaap. Kennelijk hebben ze inmiddels wel vertrouwen in de buren.