[21-11-2015]
Kleine oplichting
Na een dagje Stung Treng met dolfijnen en kajaktocht, rijden we weer over de slechte weg, maar nu gaan we richting grens Laos. Bij de grens stappen we met bagage uit en zwaaien Kakada gedag. Aan de Cambodjaanse kant krijgen we onze uitstempels waar we twee dollar p.p. voor moeten betalen. Laos in is duurder, want ook voor Laos moeten we bij de grens een visum kopen. De grenspost is uitgestorven dus we zijn gelijk aan de beurt en het visum krijgen we snel. Maar aan een visum alleen heb je niets, je moet ook veel stempels krijgen. Opnieuw willen ze daar geld voor zien. Bij het visumloket hangt een keurige lijst met de prijs van de visa per land en er hangt een papiertje dat bovenop de visumkosten nog 1 dollar fee betaald dient te worden. Heb je je visum, schuif je een loketje door voor de stempels. Daar hangt geen briefje, maar opnieuw willen ze twee dollar p.p. hebben. We weten zeker dat we opgelicht worden, want zowel ons geld als het wisselgeld verdwijnt in en komt uit de portemonnee in de broekzak van de douaneman. We weten heus veel trucs tegen dit soort praktijken (naam vragen en opschrijven, bon vragen, omdat jouw regering dan bij hun regering kan checken of het klopt, naar de baas vragen enz. enz.), maar we zien daar voor dit bedrag vanaf. Ze kunnen het je, nu we hier met z'n tweeën staan, zonder gids of fixer, knap lastig maken met fout ingevulde briefjes, doorzoeken van bagage, foute pasfoto's en verzin het maar. We doen maar even mee met het smeergeldsysteem.
Er is niemand om ons op te halen
De grenspost is rustig. Er is niemand. Ook niemand om ons op te halen. We hebben Laos nu gehaald en staan met alle bagage bij een verlaten grenspost zonder een cent lokaal geld op zak. Er is wel iemand geweest die bij ons navraag kwam doen, maar die had volstrekt andere namen op zijn papier en een andere bestemming voor ogen. Aangezien die man er nog steeds is en een beetje Engels spreekt, besluiten we dat hij onze hulplijn wordt. We zoeken het telefoonnummer van de lokale agent en vragen of hij die wil bellen om te zeggen dat we bij de grens staan. Hij krijgt ze niet te pakken en snapt ook niets van het telefoonnummer. Zulke nummers hebben ze in Laos niet. Na wat vergeefse pogingen, zoeken we het telefoonnummer van het hotel erbij en vragen of hij dat dan wil bellen en het hotel wil vragen de agent te bellen. Nu hebben we meer succes. Hulpverlener krijgt het hotel aan de lijn en brengt – denken we, verstaan kunnen we niets – ons probleem over. Hij deelt ons mee dat er met tien minuten iemand komt. We wachten rustig af. Na een half uurtje komt een soort regelaar die bij de grens lijkt te horen, vragen of alles wel in orde is. We leggen hem uit wat er aan de hand is. Hij zegt ons nog 20-30 minuten te wachten en als er dan nog niemand is, gaat hij iets voor ons regelen. Dat is in ieder geval prettig. We snappen nu ook waarom we de lokale agent niet konden bereiken. Die doet zowel Laos als Thailand en – vertelt regelaar – het telefoonnummer dat we hebben is een Thais nummer.
