[4-12-2015]

Foto: de Nam Tha rivier komt langs ons hotel.

Ook 's nachts regent het nog flink en daar zijn we niet echt blij mee, want voor de volgende dag staat een trekking door het Nam Ha National Protected Area gepland. Bij zware regen komen vrijwel alle paden van rode, vette klei vol met plassen te staan en daarnaast worden ze spekglad.

[4-12-2015]

Nam Ha NPA is een natuurgebied van 2224 km² en strekt zich uit tot aan de Chinese grens. Het is een van de belangrijkste natuurgebieden van Laos en een van de natuurprojecten die de Laotiaanse Toeristische Autoriteit samen met de UNESCO heeft opgezet. Het project moet de natuur beschermen door met duurzaam ecotoerisme het inkomen van de lokale bevolking te vergroten en ze zo af te houden van activiteiten die de natuur kunnen schaden. Het park is erg bergachtig en de hellingen zijn begroeid met dicht, deels nog primair bos. Het park is beroemd om zijn soortenrijkdom zowel qua flora als fauna. Zo leven hier nog beren, olifanten, diverse apensoorten, nevelpanters en tijgers, hoewel dat er volgens onze gids nog maar een paar zijn. Ook is het gebied erg rijk aan vogels.

[4-12-2015]

Wisten we vooraf dat onze jungletocht in Cuc Phuong pittig zou worden, deze wandeling stond beschreven als 'niet al te moeilijk'. Daar zijn we het niet helemaal mee eens. Al voordat we vijf meter gelopen hebben besluiten we dat we de wandelstokken nodig hebben, want we gaan steil naar beneden en het is glad. De rest van de dag hebben we de wandelstokken ook heel hard nodig. De wandeling begint met een flinke klim omhoog over de paadjes van rode, gladde aarde. Dat is allemaal nog te doen, maar dan gaat het smalle, gladde paadjes vlak lang een diepe, loodrechte helling in het bos. Dat is niets voor Rik met zijn hoogtevrees, maar terug is ook geen optie meer. Dus stijf van angst trotseert hij het lange stuk langs de helling. Daarna wordt het wat beter en even later krijgen we een keuze voorgelegd. Willen we de gemakkelijke of de moeilijke (steil en glad omlaag over een lang stuk) route? In eerste instantie kiezen we de gemakkelijk route, maar als blijkt dat die route korter is en minder interessant, terwijl de andere route door het bos blijft lopen, besluiten we toch de moeilijke weg te kiezen.

[4-12-2015]

Foto: lunch op de grond.

Het is echt zo'n mooi dicht regenwoud met bovenaan de hoge boomlaag, daaronder de lagere bomen, een struiklaag en een gevarieerde rijke ondergroei. We horen ook wel vogels (wat minder dan normaal vanwege de nattigheid, de relatief lage temperatuur en de bewolking) en we zien ze nog minder. Dat komt ook omdat wij daarvoor een goede gids nodig hebben die veel ziet. Deze gidsen (een Engelssprekende gids en een lokale gids) zijn goed om de weg te wijzen en ons te helpen op de gladde helling (zie verderop) maar aan kennis hebben ze weinig in huis. Als we een paddenstoel zien, wijzen ze die aan en zeggen dan 'mushroom' en ze vertellen welke planten waarvoor gebruikt kunnen worden, maar daar stopt het mee. Andere reden dat we niet veel zien, is dat het pad zo moeilijk is, dat we alle aandacht nodig hebben voor het verplaatsen van de voeten. Het steile stuk naar beneden is inderdaad steil, lang en glad, glad, glad. Gelukkig hebben we de wandelstokken en de gidsen die ons letterlijk de helpende hand bieden. Zelf hadden we nu nog boven staan te tobben hoe we in hemelsnaam naar beneden zouden moeten komen. Op dit soort dagen vraag je je werkelijk af hoe ze toch hebben kunnen besluiten dat het verstandig was om op twee benen te gaan lopen met het zwaartepunt een flink stuk boven de grond. Vandaag kan je wel acht poten gebruiken (wat wel weer moeilijker is bij de boomstammen). Het gladde pad is nog niet alles. Onderweg moeten we ook nog 1000 keer over hoge omgevallen boomstammen klimmen of onder lage boomstammen doorkruipen of anderszins hinderlijk in de weg liggende boomstammen passeren. Daarnaast moeten we 1000 keer de rivier oversteken die normaal lief en borrelend schijnt te zijn, maar nu door de regen een voor ons lastig te nemen hindernis is geworden.

[4-12-2015]

Foto: het einde van de tocht, we zijn het bos uit.

Na 800 boomstammen en rivierpassages hebben we het allebei wel gehad en hoe mooi het regenwoud hier ook nog is, we zijn blij als we heelhuids en zonder te vallen het bos uit zijn. Eerlijk is eerlijk, het is onze eigen schuld; we hebben zelf gekozen voor de moeilijke optie, maar deze tocht was iets te zwaar voor ons. We hadden het nooit willen missen, maar het is wel zo'n tocht die achteraf leuker is dan op het moment dat je ermee bezig bent. Over de 10 km hebben we 6 uur gedaan en het valt ons behoorlijk mee dat ons gemiddelde nog ruim boven de 1 km per uur uitgekomen is.

[4-12-2015]

Een beetje geluk hebben we nog wel. Op de terugweg naar ons hotel begint het te regenen en de regen houdt aan tot 's morgens vroeg de volgende ochtend. Bij ons vertrek 's morgens staan overal grote plassen. Na deze regen hadden we de tocht in het park echt af moeten blazen.