[17-12-2015]

Foto: ook het vliegtuig naar Kachin is in kerstsfeer.

Na een middag Yangon gaan we alweer verder. Niet dat we al uitgekeken zijn in Yangon, maar we gaan naar het noorden van Myanmar en de vluchten gaan maar een paar keer per week. Vandaar dat we nu eerst naar de staat Kachin vliegen en later nog in de buurt van Yangon gaan rondkijken. De Kachin staat ligt in het uiterste noorden van Myanmar, grenst aan China/Tibet en India, en is erg bergachtig. De bergen vormen de meest oostelijke uitlopers van de Himalaya. De Kachin vormen de grootste etnische groep hier, maar er wonen heel veel andere etnische groepen in Kachin. Myanmar heeft een rijke etnische diversiteit en telt meer dan 100 verschillende bevolkingsgroepen. De Kachin zijn overwegend christelijk en de huizen zijn dan ook versierd met kleurige spandoeken met 'Merry Christmas and a Happy New Year' en met wit papier omwikkelde dunne boompjes met ballonnen. In de winkels kan je levensgrote kerstmannen kopen die op een gitaar of een saxofoon spelen.

[17-12-2015]

Foto: wachten op de bagage bij het vliegveld van Myitkyina.

Onze eerste stop in het noorden is in Myitkyina (spreek uit als mietsjiena), de hoofdstad van Kachin. Na een tussenstop in Mandalay komen we om half vier in Myitkyina aan waar Djin ons op staat te wachten. We moeten eerst naar de immigratie en daarna naar buiten omdat daar de bagage komt. Dat gaat hier anders dan je gewend bent. De bagagekarren komen pas als het vliegtuig al lang weer vertrokken is. Ze zitten hier kennelijk niet ruim in de bagagekarren, dus de bagage die uit het vliegtuig komt, wordt eerst op de grond gezet, dan wordt de bagage die nieuw in het vliegtuig moet vanaf de bagagekarren in het vliegtuig geladen en dan pas kan de aangekomen bagage op de inmiddels lege karren geladen worden. Die worden naar een soort parkeerplaats geduwd en daar staat iedereen om het karretje heen om op vertoon van de bagagelabel zijn bagage terug te krijgen.

[17-12-2015]

Foto: in het hotel hangt ook een bord met de soorten vergunningen die je nodig hebt voor het bezoeken van de plaatsen in de staat.

Met de bagage gaan we eerst naar het hotel. Onze hotels zijn – afgezien van de homestays – doorgaans luxe en comfortabel. Dat geldt niet voor dit hotel. In onze reisgids stonden de kamers al omschreven als klein en niet schoon en beide feiten kloppen. Waarschijnlijk logeerden hier vroeger regeringsfunctionarissen in wat toen gold als een luxe hotel. De gangen zijn kaal en onze kamer is afgeleefd en ongezellig. In de kamer is een smalle kast met daarnaast een verschimmelde koelkast. De lakens – die Rik na ze uitvoerig besnuffeld te hebben, schoon heeft verklaard – zijn samengesteld uit aan elkaar genaaide repen oud laken. Ook in de verstelde lakens zijn al jaren geleden de slijtgaten gevallen. De badkamervloer is altijd nat, waarschijnlijk omdat er ergens iets lekt. De douche zit onafgeschermd tussen de wastafel en de wc in. Als je doucht, moet je het toiletpapier verwijderen, anders heb je daar later niets meer aan.

Later ontmoeten we de Britse ambassadeur. Hij zegt dat er wel iets betere hotels zijn in Myitkyina, maar dat die allemaal volledig bezet zijn door NGO's.

[17-12-2015]

Myitkyina doe je niet zozeer aan voor de stad zelf, maar vooral voor de mensen en de omgeving. We bezoeken een dorpje vlakbij (Waimaw) en 's morgens vroeg de markt van Myitkyina zelf. Zowel in het dorpje als op de markt kijken we onze ogen uit. Allereerst loopt een groot deel van de mensen in de wikkelrokken die je in heel Myanmar ziet, maar hier hebben ze hun eigen stoffen met speciale patronen die we ook in winkels te koop zien liggen. De mensen hebben duidelijk Chinese trekken, terwijl we ook Indiaas aandoende mensen zien.

[17-12-2015]

Foto: de keuken van het restaurant (voordat het licht uitvalt) waar Djin zich laat tracteren.

Tot nu toe hebben we steeds uitstekende en erg aardige gidsen gehad. Dat geldt niet voor Djin. Dat zijn Engels behoorlijk onverstaanbaar is, willen we hem vergeven, maar het is ronduit een hork en bovendien is hij vals. De eerste dag gaan we ergens eten en ritselt hij dat wij zijn eten betalen. We denken dan nog dat het zijn onbeholpen Engels is en bovendien gaat het om een bedrag van niks, dus we zoeken er verder niets achter.