[26-12-2015]

's Middags gaan we met de boot een eind de Myitnge rivier op en wandelen daarna naar een oud houten klooster waar we door de leidinggevende monnik op de thee worden genodigd. We krijgen er een enorme schaal ananas bij.
Onderweg daar naartoe komen we langs een eenzaam hutje waar een erg oud mevrouwtje in woont. We vragen waarom ze daar zo alleen woont. Ze houdt niet van de drukte van het dorp en houdt van de stilte. Elke dag komen haar zoons 's morgens langs om voor haar te zorgen. Ze is blij met de afleiding van ons bezoek en we krijgen een hand en vervolgens toont ze haar tandeloze mond. Tja, dat krijg je als je zo oud bent. Daarna voelt ze over haar wang en haar hals en ik moet ook voelen terwijl ze honderduit babbelt. Ze wil laten voelen dat ze ondanks haar leeftijd nog kerngezond is. Als we verder gaan, dribbelt ze mee om ons te waarschuwen dat het pad steil is, dus dat we voorzichtig moeten zijn. Als we weer op de terugweg zijn, komt ze ons al tegemoet lopen en herhaalt hetzelfde ritueel zich. Ze is heel lief en vriendelijk, maar lijkt niet meer helemaal bij de les.