[10-3-1997, Arusha]

Het organiseren van ons uitje is typisch Afrikaans. Vanavond komt Ali Baba, de man bij wie we het uitje geboekt hebben, op de camping langs met een zekere Hussein. Hussein heeft het geld hard nodig voor zijn familie, bovendien heeft Hussein een jeep met vier, in plaats van de normale zes zitplaatsen, dus Ali Baba heeft besloten dat Hussein de opdracht overneemt. Hussein heeft weer een broer - maar iemand is hier al snel een broer - en die zal ons rijden. De broer heet Adan. Morgen komen Hussein en Adan ons om negen uur ophalen. Daar zijn we verbaasd over, want met Ali Baba hadden we acht uur afgesproken. Het uur is nodig om bouten en moeren voor Husseins jeep te kopen. Dat klinkt niet erg geruststellend, maar Ali Baba blijft lachen en verzekert ons dat de jeep prima is.

Waar of niet?

Ali vraagt aan iemand die al in het park is geweest, of er nog steeds brand is. Volgens hem stichten Kenianen brand om Tanzania impopulair te maken bij de toeristen. Om diezelfde reden worden in de parken (niet in zijn Arusha, natuurlijk!) ook toeristen beroofd onder bedreiging met pistolen.

[11-3-1997, Arusha]

Om tien over negen dinsdagochtend verschijnt - toch wel een beetje tot onze verbazing, we raken gewend aan Afrikaanse tijden en afspraken - een groen jeepje met Hussein en 'broer'. De broer blijkt niet de gisteren beloofde Adan te zijn. Deze 'broer' heet Hasjiem en heeft ook geld nodig, vandaar dat hij mag rijden. We gaan eerst naar de stad, om de travellercheques bij de bank in te wisselen. Daarna gaat Hussein bij een restaurant met ons de lunch regelen. We mogen in een vitrine Indiase hapjes aanwijzen die we als lunch willen. Vervolgens gaan we benzine voor de jeep tanken. Dat soort dingen kunnen hier pas als de klant betaald heeft. Hussein en de zijnen hebben niet zoveel geld in voorraad dat ze dat vooraf kunnen financieren. Met Hasjiem alleen gaan we op pad.

[11-3-1997]

Foto: gids Justin met geweer over zijn schouder.

Het park is overweldigend. Het is een vrij klein park, maar verschrikkelijk mooi met een berg, twee kraters en een groepje meren. Bovendien is dit een van de weinige parken waar je kan wandelen en natuurlijk willen we dat. Je moet dan uit veiligheidsoverwegingen met een ranger met geweer mee. Wij krijgen Justin mee, die heel veel weet en alle vogels zo kan benoemen.
Het is geweldig, de wandeling. Je loopt zomaar door het park met in de bomen vlakbij grote arenden, op dertig tot vijftig meter afstand hele grote buffels (met enorme hoorns). De wrattenzwijnen zie je zo om je heen en de giraffen passeer je op iets grotere afstand. Je gelooft bijna niet dat je er echt bent. Er zijn ongelofelijk veel vogels die Justin en Hasjiem heel snel zien. Justin weet van alles wat het is en samen zoeken we ze op in mijn mooie vogelgids uit Lusaka. We lunchen tijdens de wandeling. Rechts van me zit een gigantische uil (60 - 65 centimeter, Verruse eagle owl, voor de geïnteresseerden) en korte tijd een hele kleurige bijeneter. Links van ons grazen buffels en wrattenzwijnen.

[11-3-1997]

Foto: wrattenzwijnen op de voorgrond.

Wrattenzwijnen zijn wel lievelings­dieren geworden. Hun kop is veel te langgerekt, boven hun oog en opzij bovenaan en onderaan hebben ze grote knobbels (vandaar hun naam), ze hebben onder en boven slagtanden die naar boven en naar buiten uitstaan, te kleine oogjes voor hun hoofd en een brede neus. Verder hebben ze een wat kreukelig varkensvel en wat willekeurige slordige lange harde haren bovenop hun rug. Ondanks dat ze zo lelijk zijn, maken ze een tevreden en bijna vrolijke indruk, als ze hard lopen staat hun korte staartje loodrecht omhoog in de lucht. Kortom ze hebben wel karakter.

[11-3-1997]

Na de wandeling doen we nog een gamedrive. Met de jeep rijden we door het park op zoek naar dieren. We zien ontzettend veel: giraffen waar we voor moeten stoppen omdat ze op de weg lopen, zebra's, buffels, verschillende soorten antilopen, waaronder de dik-dik, die heel klein is en heel veel vogels.

[11-3-1997]

Bij het Momela meer zitten werkelijk duizenden flamingo's. Hasjiem stapt uit, zwaait met z'n armen en dan vliegen ze massaal op. Ze zijn na één rondje weer terug op hun oude stek, we voelen ons niet heel bezwaard door de verstoring. Als je aan dat meer al die flamingo's ziet en hoort opvliegen, denk je dat je per abuis je televisietoestel ingestapt bent tijdens een natuurfilm. Maar we staan er echt, we zien ze echt, alles is echt en overweldigt je.

[11-3-1997]

Op het eind van de dag zien we nog veel Colobus-apen. Die zijn prachtig zwart-wit met een wit koppie en hele lange witte staarten met heel lang haar. Ongeveer de staart van een eekhoorn, maar dan vijf keer zo lang en recht naar beneden hangend en van langharig wit haar. Die witte haren lopen door over hun rug. Ze komen nauwelijks op de grond en springen sierlijk met vier poten en staart los van boom tot boom.

Om tegen zevenen zijn we terug op de camping, boordevol van de dag park. Dit vergeet je nooit meer.