[7-3-1997, richting Mikumi]

Aan het begin van de dag rijden we nog een tijdje door een redelijk vlak landschap. Hier zitten we bij een spoorweg, waarschijnlijk in de buurt van Makambako.

[7-3-1997, richting Mikumi]

Aan het eind van de ochtend beginnen we een lange periode van klimmen en dalen foor fraaie heuvels die af en toe bebost zijn en voorzien van grote grijze steenblokken.

[7-3-1997, richting Mikumi]

Vlak voor het Mikumi NP rijden we door een fraai dal. De weg is steeds prima vandaag, maar (juist daarom?) met veel wrakken van vrachtwagens. Waarschijnlijk ook twee ongelukken die nog vandaag zijn gebeurd: een tankwagen half op z'n kant op de rijweg en een lange vrachtwagen enkele meters diep langs de weg. Aan het eind van de dag nog een uitgebrande tankwagen in de berm.

[7-3-1997, Mikumi NP]

Foto: dorpje bij het Mikumi NP.

De weg loopt door het Mikumi Nationaal Park, waar we ondanks dat we niet van de grote weg af zijn geweest heel veel wild hebben gezien. Al na vijf minuten zien we de eerste keer giraffen, even later een kudde olifanten, bijna tegelijk een kudde zebra's en een grote kudde impala's en dat blijft zo doorgaan. We zien ook nog wrattenzwijnen. Voor die beesten heb ik wel een zwak, varkens vind ik altijd wel leuk, maar wrattenzwijnen zijn daarbij ook nog bepaald niet knap om te zien. Ze zijn mooi van lelijkheid.
Verder zien we in een poeltje dat veel te klein voor ze is ook nog vijf of zes nijlpaarden vlakbij de weg.

Hoe al die beesten weten waar het natuurpark is weten we niet, een vergelijkbaar landschap hebben we al vaker gezien, maar wild zie je echt alleen in het park, terwijl er geen hek om staat. Misschien hebben ze wel allemaal een toegangspasje in hun binnenzak.

We rijden door het park zonder te stoppen omdat je fors moet betalen zodra je van de weg af gaat.

[7-3-1997, Mikumi NP]

Buiten het park houden we een colastop. Een jongetje probeert mij voor 2.000 shilling een levende schildpad te verkopen. Vol overtuiging leg ik hem uit waarom hij geen schildpadden moet vangen en aan toeristen verkopen. Het jongetje luistert zonder mij in de rede te vallen, maar blijkt achteraf geen woord Engels te verstaan. Alleen de prijs van zijn schildpad weet hij in het Engels. Uit mijn betoog heeft hij wel opgepikt dat ik (nog) niet enthousiast ben over zijn schildpad. Zijn enige reactie is de schildpad aanbieden voor 1.000 shilling en mij weer hoopvol aankijken.
Ondertussen staan zeker vijftien tot twintig vriendjes van hem om ons heen. Tegen de groep probeer ik het opnieuw, maar ook zij spreken uitsluitend de lokale taal. Mijn overtui­gende natuurbeschermingsverhaal zal de arme schildpad weinig helpen. Ook zonder dat ik de schildpad koop, zwaaien de kinderen me vriendelijk uit. De schildpad zit met kop en poten veilig in het schild getrokken, de stumper is al die tijd niet te voorschijn gekomen.

[7-3-1997, Mikumi NP]

Foto: mooi licht op de Uluguru Mountains.

We hebben vandaag moeite om een plek te vinden voor het wildkamperen. Uiteindelijk vinden we een plekje naast de snelweg op een gravelachtig ongelijk veldje. We zetten de tent in de schemering op onder een dreigende lucht.

[8-3-1997]

Foto: droog landschap onderweg naar Arusha.

Alhoewel er 's ochtends nog geen vast einddoel is voor vandaag en tijdens de middagpauze nog Moshi als streefdoel wordt genoemd, rijden we uiteindelijk toch door naar Arusha. Dit lijkt vooral ingegeven te zijn door de hoop dat een andere overland-truck waarmee inmiddels wat romantische banden bestaan, daar ook vandaag zal aankomen. Die andere truck blijkt er 's avonds toch niet zijn.

Route: Chalinze-Korogwe-Same-Moshi-Arusha.

[8-3-1997]

Sinds het eerste deel van Zambia zijn er vrijwel geen roadblocks meer. Als er wel politieposten zijn, worden we steeds vriendelijk doorgewuifd.

[8-3-1997]

In Arusha kamperen we een paar kilometer buiten het dorp op het 'Masai Camp'. Restaurant en bar zijn luxe opgezet en bevinden zich onder een immense rieten overkapping.

Groep: weer ieder voor zich.

Pogingen om gezamenlijk af te stemmen hoe we vanaf nu tot de terugkeer in Arusha zo goed mogelijk aan ieders wensen voor uitstapjes tegemoet kunnen komen, stranden. Eerst kan dat niet door gaan omdat er geen gezamenlijk moment zou zijn waarop alle betrokkenen aanwezig zijn, maar dat kunnen we pareren door aan te geven wat die gezamenlijke datum wel is. Daarna is het niet nodig met als argument dat alles zich vanzelf zal regelen. Dat zal inderdaad het geval blijken te zijn voor X die zich doodgemoedereerd aan zijn taken onttrekt en dus geen probleem heeft, maar daar de anderen gewoon mee opzadelt.