[10-12-1996, Kano]

Foto: straatje in Kano.

Tjonge, tjonge wat is zo'n expeditie zwaar. We zitten al vanaf vier uur met een pilsje en een zakje pinda's op een bankje in de schaduw te lezen en te schrijven. We zijn vers gedoucht, hebben schone kleren aan en de was wordt voor ons gedaan. Vanavond gaan we uit eten op tien stappen lopen afstand en dat is alles wat we vandaag nog 'moeten' doen. Je begrijpt wel dat het zo alleen voor de sterkeren onder ons is vol te houden!

[11-12-1996, Kano]

Vandaag maken we met een gids een stadstourtje met een mini-busje.
In de dye pits worden via een tijdrovend proces (met indigo, kalium, as van vuurhout) doeken blauw geverfd. Patronen ('emir palace', 'house of assembly', 'the three baskets') ontstaan door de stof eerst bijeen te naaien en later weer los te halen.

[11-12-1996, Kano]

Foto: fraaie deur.

Het museum waar de gids ons heen brengt, heeft een uitgebreide fotocollectie. De meeste foto's zijn zo verweerd dat je volstrekt niet meer kan zien wat er op stond. Het leukste is wel een foto van 40x30 cm met precies in het midden nog een bol lachend hoofd (10x8 cm) er op. Omdat ook het bijschrift verdwenen is, zullen we nooit weten wie er lachte en waarom.

[11-12-1996, Kano]

Waarom ingewikkelde elektronische beveiliging als het ook zo kan?

[11-12-1996, Kano]

Het paleis mogen we alleen van buiten bekijken, want de emir is er niet. De emir heeft geen directe politieke rol, maar is wel invloedrijk. Verder heeft hij vier vrouwen, vijftig concubines en over de honderd kinderen. Je vraagt je af of hij nog wel tijd overhoudt voor politieke invloed!

[11-12-1996, Kano]

We beklimmen ook Dalla-hill van waaraf je rondom over de stad uitkijkt. Dit landelijke tafereel behoort ook tot deze miljoenenstad.

[11-12-1996, Kano]

Kano is de derde stad van Nigeria, heeft ± vijf miljoen inwoners en is dus echt groot. Het zicht vanaf de heuvel is niet helder. Vanwege de Harmattan (stofwind vanuit de Sahara) hangt er een soort smog over de stad.
Als laatste bezoeken we met onze gids de markt. Die lijkt met de smalle straatjes meer op de medina's van Fès en Marrakesh dan op de markten die we de laatste tijd hebben gezien.

[11-12-1996, Kano]

Na de eerste nacht in Kano meldt iemand dat zijn tentgenoot de hele nacht niet is verschenen. Als even later een soort jeepje met blauw zwaailicht het terrein oprijdt en een officieel uitziend iemand uitstapt en naar de leider vraagt, schrikken we best. Hij blijkt echter arts te zijn en niets van de verdwenen tentgenoot te weten.

Aangezien de leiding nog in bed ligt, kiest de arts Rik als gesprekspartner. Hij is als rijdend arts verbonden aan de luchthaven, en wil weten of er bij ons nog zieken zijn. Nee, we zijn allemaal erg gezond. Hij is het daar niet mee eens, je bent nooit gezond genoeg, je mankeert altijd wel wat, alleen weet je het zelf niet altijd. We krijgen zijn visitekaartje en een soort aanbevelingsbrief.
Dr O.J. Omale (zo heet hij), legt uit dat hij toeristen behandelt tegen een redelijk tarief, om zo de lokale mensen gratis te kunnen helpen. Zijn regering doet niets op dat gebied, dus moet je zelf actie ondernemen. In de aanbevelingsbrief staat een adres in Schotland van een vrouw die een soort fonds voor hem beheert. Verder staat de ziekenauto (of eigenlijk meerdere modellen) die hij wil hebben ook afgebeeld in de brief, samen met zijn curriculum vitae.

Even daarna komt zijn fotomapje op tafel. Hij is pas naar een conferentie/cursus in Miami geweest en heeft daar twee weken in het Hilton gelogeerd. De cursus was gericht op veiligheid en ongevallen op het vliegtuigplatform. Op de foto's staan zijn cursusgenoten en het Hiltonhotel. Volgens zijn zeggen heeft hij de cursus + vliegreis à 7000 US$ zelf betaald, voor Nigeria toch geen gering bedrag. Hij laat ons ook uitgebreid zijn auto/ambulance zien.
’s Middags komt hij terug met allerlei brieven van buitenlanders die door hem geholpen zijn en hem daarvoor bedanken. Ook de dag daarna zoekt Dr. O.J. Omale ons weer op, hij wil een foto van ons, en wij willen hem met auto wel op de foto. Hij heeft daarvoor zijn beste kleren aangetrokken, vraagt aan Rik waar hij het beste kan gaan staan en wil eerst zijn stethoscoop om, anders kan je niet zien dat hij dokter is.
Ik vlucht voor de fotosessie naar de wc, ik wil niet op de foto, maar zelfs na geruime tijd op de wc valt er dit keer niet aan te ontkomen. Samen met Rik moet ik op de foto.

In Miami heeft hij nog een mobiele telefoon gekocht om onderweg bereikbaar te zijn; helaas heeft hij een verkeerd model gekregen dat alleen in Amerika werkt. Rik moet meekijken naar de telefoon, de aankoopbon en de brief die hij wil sturen om het toestel geruild te krijgen. Ingekleurd in de Afrikaanse manier van leven, geloven we eigenlijk wel in de goede bedoelingen van Dr. O.J. Omale. We beloven hem in Nederland over hem te vertellen en te bekijken wat we voor hem kunnen doen.
Hij heeft trouwens de laatste ochtend ook een stapel familiekiekjes meegenomen van zijn vrouw en zijn twee kinderen. Kortom een aparte ontmoeting.

P.S., let ook eens op de gezellige camping: geen sprietje gras, betonnen muur, prikkeldraad.

[12-12-1996, Kano]

Omdat we vandaag, door een noodzakelijke reparatie aan de truck, een extra dag hebben in Kano zijn we naar de dierentuin geweest. Op ons kaartje in de reisgids staat alleen de richting aangegeven en na een uur lopen vragen we aan een politieagent waar het is. Deze agent is uitermate vriendelijk, hij legt uit dat de dierentuin te ver is, regelt de goede bus voor ons en vertelt wat we voor de bus moeten betalen. Het is inderdaad een heel eind.
We willen eerst eten voor we naar binnen gaan en lopen een klein stukje terug. Bij een winkeltje vragen we waar we brood kunnen kopen, het winkeltje heeft wel beleg. De eigenaar laat ons een soort cakejes zien en zegt dat dit een soort brood is. Ook goed. We kopen elk twee cakejes en een flesje fris. De eigenaar sleept een krukje aan, maakt zijn eigen luie stoel vrij en staat er op dat we de lunch in zijn winkel gebruiken. Als we ernaar vragen vertelt hij trots dat zijn vrouw de cakejes maakt en wat er allemaal ingaat. Zijn winkel is prachtig, alles keurig ordelijk op plankjes en heel veel verschillende dingen. Hij noemt het zelf een 'minisupermarkt' en hij stelt onze klandizie duidelijk op prijs.

Volgens de Lonely Planet is de dierentuin de enige in West-Afrika met een kangoeroe en met als tweede bijzonderheid een neushoorn. De dierentuin is groot, met grote ruime hokken en er zijn wel wat beesten zoals krokodil, slang, leeuw, hyena, nijlpaard en wat vogels, maar ook veel lege hokken. In hok nummer 40, een groot hok, zitten lokale mensen wat muziek te maken, die horen er vast niet standaard bij. Het dwergnijlpaard zit niet in zijn hok, maar in het hok met een bordje 'maraboe', samen met een krokodil. In het hok van de jakhals zit een civetkat, net als in het hok ernaast waar ook civetkat op het naambordje staat. De maraboe en de jakhals zien we niet, de kangoeroe blijkt bij navraag dood. Naar de neushoorn hebben we maar niet meer geïnformeerd.

We vallen op

Bij de dierentuin stopte een auto en de bestuurder vroeg waarnaar we op zoek waren. Toen we zeiden dat we de dierentuin al gevonden hadden, zie hij 'Oh, Touristcamp, Holland men', zonder dat we een hint hadden gegeven. Hoe weet men zoiets in een miljoenenstad?