Als op een kaart icoontjes voorkomen, kun je meestal daarop klikken om enig houvast te krijgen over die plek op de kaart.

Soms bevat die informatie dan ook een link naar de betreffende webpagina.

[7-12-1996, tussen grens en Ifo]

Foto: pindaverkoopster

Vandaag Nigeria binnengekomen. Voor wat betreft de grens en de lachwekkende controles daarna, kan ik rondzendbrief 7 aanbevelen.

Moeilijk om een wildkampeerplek te vinden. Chaotisch verkeer; via Sango Otta naar Ifo. In Sango Otta is het al schemerig en heel erg druk. We zien dat er benzine wordt verkocht uit grote containers (ca 2 * 2 * 1 m). Bij één van die containers heeft men op twee meter afstand een vuur gestookt; de truck staat daar minutenlang in de file.

In Ifo gaan we van de weg af omdat we denken daar bij een hospitaaltje te kunnen kamperen. Een vrouw gebaart en praat druk over 'zone, zone'. We blijken vlak bij een politiepost te zijn, maar krijgen toestemming om bij 'The Nigerian Police Station Ifo' te gaan staan. Rond het politiestation is een autokerkhof aan het groeien. Een aantal agenten loopt geïnteresseerd tussen de tenten. Aangezien we maar 10 km van het gevaarlijke Lagos zitten, hadden we het slechter kunnen treffen. Hoewel, de politie in Nigeria is volgens de Lonely Planet verre van betrouwbaar.

[8-12-1996]

Foto: nog steeds veel belangstelling bij de truck.

De kleding in Nigeria is iets meer traditioneel dan in Ghana. Veel vrouwen hebben jurken van bonte stof met bijpassend hoofddeksel.

[8-12-1996]

Foto: deze hoek is opvallend schoon.

De steden in Nigeria maken voorlopig een wat troosteloze indruk: veel vuil, veel verval. Ook in Ghana was het niet altijd fraai, maar hier lijkt het erger. Het kan ook extra opvallen, omdat het land -ook in de Lonely Planet- een negatieve naam heeft.

[8-12-1996]

Foto: het droge landschap onderweg.

Vandaag een niet zo spectaculaire rijdag over behoorlijke wegen.

Route: Ifo-Abeokuta-Ibadan-Oyo-Ilorin-omgeving Jebba.

[9-12-1996]

Foto: bruggen bij Jebba met op de achtergrond Juju Rock.

We komen zaterdag laat Nigeria binnen en zondag zijn de banken dicht. X wisselt voor de gehele groep $100 zwart. Iedereen krijgt hiervan 200 Niara voorschot (fl 4,40) en de rest gaat in de pot. Voor niemand uitspattingen dus totdat er echt gewisseld is.
Ook vandaag, maandag, is er nog steeds geen gelegenheid geweest om geld te wisselen.

[9-12-1996]

Foto: poseren bij de dorpspomp.

Gisteravond op de wereldomroep het bericht dat de toestand in Oost-Zaïre verslechtert, ongeveer in het gebied waar wij Oeganda in moeten gaan. In de Centraal-Afrikaanse Republiek schijnt een bestand te zijn.
Al met al blijft het verdere traject dubieus. Alternatieven zijn er niet echt: via het noorden is uitgesloten vanwege Soedan en via het zuiden zou betekenen dat de truck naar Namibië verscheept moet worden.

[9-12-1996, tussen Jebba en Kaduna]

De wegen zijn behoorlijk, maar toch veel wrakken langs de weg, voornamelijk van vrachtwagens.

[9-12-1996]

De route vandaag: Jebba-Tegina-Birnin Gwari-richting Kaduna.

We zien heel veel traditionele huisjes en erfjes. Huisjes van leem met rieten puntdaken. De voorraadschuurtjes zijn soms in de vorm van een immense aardewerk pot. Het verschil met Mali is dat daar de erven heel kleinschalig waren, terwijl hier hele dorpen uit hutjes zijn samengesteld.

[9-12-1996, richting Kaduna]

Foto: wagen volgeladen met koeien.

Het is opvallend, en dat zal bij elke nieuwe tijdelijke groep -in welke streek dan ook- weer bevestigd worden, dat het energie- en interesseniveau van de meeste reizigers erg laag is. Dat geldt met name voor de jonge vrouwen. Er is altijd wel een reden om 'er even doorheen te zitten', 'ergens even echt aan toe te zijn', enzovoort.
Het is onvoorstelbaar hoeveel er in de truck geslapen wordt, ook als eerdere inspanningen gering en de nachten lang zijn geweest. Op bezienswaardige plekken neemt een aanzienlijk aantal mensen niet de moeite om eropuit te gaan. Dat hoeft natuurlijk ook niet, maar waarom ga je dan op reis naar speciaal dat gebied?

[9-12-1996, richting Kaduna]

Foto: termietenheuvel.

Omdat we nu weer een stuk noordelijker zitten, zitten we ook weer in het steppelandschap en droge klimaat dat we ook in Burkina Faso hadden. Wel prettiger dan de vochtige warmte. De laatste twee nachten hebben we rustig 'wild' gekampeerd. Heerlijk rustig en vrij na alle nachten bij leger, politie, binnenplaatsen en schooltjes met honderd paar Afrikaanse oogjes die nauwlettend alles volgen. Vannacht was het ook weer lekker koud, zodat we eindelijk in de slaapzak konden slapen, in plaats van met een klef lijf op de lakenzak te liggen.

In het noorden is Nigeria duidelijk mooier, de asfaltwegen zijn er nog steeds, uit de tijd dat de olie nog veel opleverde, maar de steden zijn verdwenen en we komen weer meer traditionele dorpen tegen.

[10-12-1996, richting Kano]

Foto: pepertjes bij de tolweg.

Vandaag rijden we via Kaduna en Zaria naar Kano.

Vanmorgen hebben we de eerste ernstige fout gemaakt. Voorbij de tolpost stopten we voor een cola, langs de snelweg lagen kleine pepertjes te drogen en er waren andere leuke dingen voor de foto. X wilde een foto maken van een volgeladen vrachtauto, Rik van de pepertjes. Dat was de ernstige fout, de politie, bestaande uit een commissie van drie: een pet, een dikke en een dunne, was er onmiddellijk bij en zowel X als Rik moesten hun rolletjes inleveren. We hadden ons bij de tolpost niet gemeld bij aankomst: fout, we mochten geen foto nemen van de tolpost, dat hadden we niet gedaan, maar toch fout en we mochten geen foto's nemen van wat dan ook, dus ook fout. Praten hielp niet, het enige wat ze wilden was X en Rik meenemen naar hun commandant.

Met mijn zieligste gezicht heb ik mij kruiperig opgesteld en uitgelegd dat wij graag alles goed willen doen, maar het soms niet weten omdat we nou eenmaal niet uit Nigeria komen, en dat het toch wel heel jammer is dat onze vrienden in Nederland nu niet kunnen zien hoe mooi hun land is. De Dikke en de Pet beginnen te aarzelen, maar de Dunne stelt zich hard op. Na een poosje lopen ze gedrieën weg. Na een korte pauze, de fototoestellen liggen inmiddels in de truck, gaan we ze achterna. Aangezien ik denk dat ik de goede toon heb getroffen slijm ik nog even flink door en, gezien de corruptie, bouw ik een besloten opening in voor steekpenningen. 'Kan ik iets doen, om de fout die we niet wilden maken maar toch gemaakt hebben te herstellen?' Pet en Dikke zijn gezwicht, Dunne nog steeds niet, maar de fotorolletjes zijn van de broekzak naar de hand van Pet verhuisd. Met een laatste wanhoopsge­baar leg ik uit dat we met de truck mee moeten en dan gebeurt het: Pet haalt zijn schouders op en geeft Rik en X hun rolletje terug. We schudden allerhartelijkst handen en het leukste is, we hebben geen cent betaald om ze terug te krijgen. Soms heeft vrouw zijn zo zijn voordelen! Zo opgeschreven lijkt het nog vrij kort, maar de onderhandelingen hebben toch wel zo'n half uur geduurd.